Θεωρείς τον εαυτό σου «τέλειο» και γελάνε κι οι τοίχοι

«»Πρόκειται για κάτι που αναζητάς διακαώς στη ζωή σου. Το κυνηγάς επίμονα. Είσαι διατεθειμένος να θυσιάσεις ανθρώπους και πράγματα, προκειμένου να το επιτύχεις. Στην προσπάθειά σου να το γευτείς, χάνεις τον προσανατολισμό σου και οδηγείσαι σε άβατα μονοπάτια. Μιλάς με γρίφους γέροντα. Μα και φυσικά μιλάμε για ένα κυνήγι μαγισσών, το κυνήγι της τελειότητας, το άπιαστο, το άριστον. Γιατί όντως το τέλειο είναι μια κατάσταση επιθυμητή, ωστόσο το πραγματικό ερώτημα είναι το αν και κατά πόσο εφικτή είναι.

Οι συνθήκες αλλάζουν όταν απατηλά πιστεύεις ότι έχεις κατακτήσει ήδη την κορυφή πίνοντας νερό από την πηγή κι αφήνοντας πίσω σου τους άλλους να σε ακολουθούν. Είσαι τόσο σίγουρος ότι έχεις φτάσει στο πικ των δυνατοτήτων σου που μένεις σ’ αυτό και σε καταπίνει αργά ο βούρκος που ο ίδιος δημιούργησες. Θα σου γκρεμιστεί το ροζ συννεφάκι, όμως έχε στο νου τούτο· το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν επηρεάζεσαι μόνο εσύ απ’ αυτόν τον παραλογισμό.

Η ματαιοδοξία δε θα αργήσει να διεισδύσει μέσα στην οποιαδήποτέ σου σχέση. Θεωρώντας τον εαυτό σου αλάνθαστο κι ανώτερο κατά κάποιον τρόπο, είσαι βέβαιος ότι από πλευράς σου γίνονται όλα σωστά. Προσφέρεις παντός καιρού την ιδανική ποσότητα σε όλα· ρομαντισμό, τρυφερότητα, αγάπη, συμπόνια, ζεστασιά, αλήθεια. Επαναπαύεσαι σ’ αυτό. Όταν βολεύεσαι κι έχεις τη ψευδαίσθηση ότι αυτά που δίνεις σε μια σχέση είναι τα μέγιστα, μένεις στάσιμος. Η αδράνεια σε ωθεί στο να παρατηρείς στενά τις κινήσεις του άλλου σε σημείο ασφυκτικό. Τις σταθμίζεις σύμφωνα με τα δικά σου υπερβολικά κριτήρια και οι προσδοκίες που διαμορφώνεις προέρχονται από άλλο σύμπαν.

Η έκβαση έχει ήδη προδιαγραφεί όσο κι αν προσπαθείς να το αποφύγεις. Οτιδήποτε κι αν κάνει η άλλη μεριά θα σου φαίνεται λίγο. Αφού εσύ είσαι τέλειος, γιατί να μην απαιτήσεις το ίδιο από τον άλλον; Αγνοείς ότι σε μια σχέση υπάρχουν δύο ξεχωριστές οντότητες, δύο συνεπιβάτες στο ίδιο πλοίο, των οποίων οι ατέλειες ενώνονται με σκοπό να βρεθεί μια κοινή πορεία πλεύσης για τη διαχείρισή τους. Εισάγεις ασυναίσθητα τον εαυτό σου σε ένα παιχνίδι με δύο παίκτες. Μόνο που αυτοί που παίζουν είσαι εσύ κι ο εαυτός σου. Ξέρεις, ακόμα και σε μια σχέση είναι απαραίτητη η εξέλιξη. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Με το να υποχωρείς πού και πού, γιατί καμιά φορά η ήττα εξιτάρει. Η παραμονή στην κορυφή κουράζει και καταντάς συναισθηματικά κούφιος.

Στην εργασία σου το να νομίζεις ότι πολύ απλά τα ξέρεις όλα, είναι ίσως η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορείς να πέσεις. Εδώ κι αν επιβάλλεται η συνεχής εξέλιξη. Τι νόημα έχει το να είσαι ένα ανθρώπινο ον, στο οποίο δίνονται όλες οι δυνατότητες για έξτρα βελτίωση κι αρνείσαι πεισματικά να τις χρησιμοποιήσεις; Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ματαιοδοξία παραχωρεί τη θέση της στην ξεροκεφαλιά, γιατί περί τούτου πρόκειται. Βέβαια, το να είσαι ξεροκέφαλος είναι προτιμότερο από το να είσαι ματαιόδοξος και να ζεις μέσα στη δικιά σου custom made φούσκα.

Αν σε χαρακτηρίζει το πρώτο επίθετο, τότε πιθανότατα θα φέρεσαι σύμφωνα με τα δικά σου πιστεύω, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών σου. Ωστόσο, κάποια στιγμή θα είσαι σε θέση να αντιληφθείς τυχόν λάθη στις ενέργειές σου. Θα αργήσεις λίγο να ξεπεράσεις το πείσμα σου, αλλά θα καταλάβεις με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ότι βαίνεις προς άλλη κατεύθυνση. Όντας ματαιόδοξος, όμως, οτιδήποτε και να συμβεί θα συνεχίσεις να κινείσαι στην πορεία που χάραξες αγνοώντας τα κόστη. Γι’ αυτό καλύτερα ξεροκέφαλος παρά ματαιόδοξος. Θα ρισκάρεις ναι. Θα φας τα μούτρα σου, ναι. Θα μάθεις, όμως από αυτό, θα ωριμάσεις επαγγελματικά και θα εξελιχθείς.

Πλανάσαι πλάνην οικτράν αν πιστεύεις ότι μια φιλία δεν μπορεί να ταρακουνηθεί από μια τέτοιου είδους συμπεριφορά. Ο φίλος αδελφός σε γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. Μοιράζεσαι τα πάντα μαζί του. Καταθέτεις την ψυχή σου σε αυτόν κάθε φορά που χωρίζεις, τολμάς ένα νέο βήμα ή η ψυχολογία σου βρίσκεται στα Τάρταρα. Συγχωρεί εκεί όπου δεν ξεπερνιούνται ορισμένα όρια.  Πρόκειται, ουσιαστικά για μια σχέση πάρε δώσε με σημαντικά οφέλη για τα συμβαλλόμενα μέλη. Όταν το εγώ υπερισχύει, καταστρέφεται καθετί όμορφο και χτισμένο σε γερά θεμέλια. Η σχέση νοσεί, ακριβώς επειδή τα στάνταρ σου είναι ανεβασμένα στο Θεό κι οτιδήποτε άλλο φαντάζει υποδεέστερο.

Ίσως και να θεωρείς ότι πλέον δε χρειάζεσαι κάποιον να σου στερεί ένα κομμάτι από την τελειότητά σου. Αδυνατεί να τη συμπληρώσει. Τη θες όλη για σένα, ο φίλος περισσεύει.  Μόνος σου διαχειρίζεσαι καλύτερα όλο αυτό το μεγαλείο που κουβαλάς. Προβληματίζεσαι καθόλου;