Το πιο δύσκολο στο χωρισμό είναι η απόφαση να το ξεπεράσεις

Χωρισμός· συναισθηματικός, ψυχικός, σωματικός. Δεσμός που έπαψε να υφίσταται. Η μονάδα διασπάστηκε πλέον σε δύο μονάδες, δύο οντότητες. Αυτές κάποτε συνυπήρξαν άλλοτε αρμονικά άλλοτε με διαταραχές με σκοπό να δημιουργήσουν το τέλειο όλον, μα η πορεία τους ήταν προδιαγεγραμμένη. Το τέλος ήταν μονόδρομος. Μαζί με το τέλος επήλθε και η αγωνία όχι τόσο για τον ίδιο τον τερματισμό, αλλά για το μετά, τα επακόλουθα, τη συνέχεια της πορείας.

Η αβεβαιότητα είναι το πρώτο συναίσθημα που σου χτυπά την πόρτα, καθώς προσπαθείς να ελέγξεις μέσα σου τον συναισθηματικό χείμαρρο που ετοιμάζεται να σε παρασύρει. Ενεργοποιούνται αυτομάτως οι σκέψεις. Λογίζεσαι τι θα είχε συμβεί αν είχες χειριστεί ορθότερα καταστάσεις, αν είχες μια στάλα ψυχραιμίας παραπάνω τη στιγμή που χρειαζόταν, αν ο επίλογος του βιβλίου δεν έπρεπε να γραφτεί με τούτο τον τρόπο, αν, αν, αν.

Θυμήσου ότι δεν παίζεις σε ταινία του Παπακαλιάτη. Αυτό το ανεκπλήρωτο «αν» θα σου στραγγίζει την ενέργεια μέχρι να βρεις τα κότσια να το πραγματώσεις. Μέχρι πότε θα το κυνηγάς, άραγε; Η λέξη αβεβαιότητα δε συμπεριλαμβανόταν μέχρι πρότινος στο λεξικό σου κι αυτό διότι μέσα στη θαλπωρή της σχέσης απέκτησες κάποια ανεκτίμητα σιγουράκια, τα οποία δε θα τα αντάλλαζες εύκολα. Το καλημέρα σε περίμενε υπομονετικά έως ότου ανοίξεις την οθόνη του κινητού σου και το διαβάσεις μόνο και μόνο για να σκάσεις με την τσίμπλα στο μάτι ένα κλεφτό χαμογελάκι. Το καληνύχτα σε συντρόφευε κάθε βράδυ πριν πέσεις για ύπνο. Τόσο κοινές λέξεις όταν ξεστομίζονται από άλλα άτομα. Τόσο μοναδικές συνάμα όταν τις ακούς από αυτούς που σημαίνουν τα πάντα για σένα.

Έχεις ακόμη το φόβο της ανάμνησης. Τρέμεις στην ιδέα ότι όλες αυτές οι στιγμές σαν εκείνη που απομόνωσες σε ένα κλικ και την κορνίζαρες, θα χαθούν, λες και ο εγκέφαλος λειτουργεί σαν έναν αυτόβουλο υπολογιστή που απροειδοποίητα επαναφέρει τις εργοστασιακές εγκαταστάσεις διαγράφοντας αυτόματα τα πάντα από τον σκληρό δίσκο. Κι όμως τίποτα το οποίο δεν επιτρέπεις εσύ δε χάνεται. Η ανάμνηση είναι το εργαλείο που σου έχει δοθεί προκειμένου να κρίνεις τις στιγμές για να τις κατατάξεις σε κατηγορίες ανάλογα με το αν είναι καλές ή κακές. Δεν είσαι αφελής. Γνωρίζεις ότι μέσα στη σχέση υπήρξαν και τα δύο. Λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο ή ορισμένες φορές η ζυγαριά έγειρε περισσότερο προς τη μία πλευρά. Κράτα, όμως, μόνο τις καλές γιατί αυτές θα σε βοηθήσουν στη συνέχεια να προχωρήσεις και να δημιουργήσεις καινούριες, πιθανότατα καλύτερες κι από τις προηγούμενες.

Θα σε πανικοβάλει, ίσως η ιδέα του νέου. Ανέκαθεν το νέο φάνταζε τρομακτικό. Είτε επρόκειτο για εύρεση εργασίας είτε κατοικίας είτε για το μετά του χωρισμού. Σού χτυπάει ξαφνικά το καμπανάκι ότι ήρθε η ώρα για μια βαρύγδουπη αλλαγή. Όχι από αυτές τις μικρές κι ασήμαντες όπως η αλλαγή στο χρώμα των μαλλιών σου, αλλά από τις άλλες. Εδώ μιλάμε για συγκόλληση των χαμένων κομματιών της καρδιάς.

Όπως όταν ανοίγεις ένα κουτί του παζλ και τα κομμάτια του ξεχύνονται άτακτα κι ανοργάνωτα, έτσι το πέρας της σχέσης βρίσκει την καρδιά διαλυμένη. Μοναδικό της χρέος να ξαναχτυπήσει με τον ίδιο ζωηρό κι αρμονικό χτύπο όπως έκανε και πριν. Καταφεύγει στη βοήθεια του υποσυνείδητου, το οποίο σου στέλνει μηνύματα ότι κάποτε πρέπει να ξεκολλήσεις και να βρεθεί ο αντικαταστάτης. Δε χρειάζεται να γίνει βεβιασμένα η κίνηση. Ο αντικαταστάτης δε θα καλύψει την αδειανή θέση, αλλά θα έρθει για να σε συμπληρώσει. Άλλωστε, όποιος βιάζεται σκοντάφτει.

Διστάζεις αρχικά, γιατί σκέφτεσαι ότι πρέπει να παίξει σ’ επανάληψη ένα έργο, το οποίο έχεις προβάρει αρκετές φορές· η διαδικασία της γνωριμίας. Ψυχοφθόρα μεν, μαγική δε. Αργότερα θα αντιληφθείς ότι εκεί κρύβεται η χρυσόσκονη. Στην έξαψη του να μαθαίνεις έναν άλλον άνθρωπο, του να ανακαλύπτεις τα μυστικά του, τους φόβους του, τις αγωνίες του, τα ταλέντα του, τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Θα έχεις μπροστά σου έναν κατάλευκο καμβά κι εσύ θ’ αποφασίσεις αν θα χαράξεις γραμμές πάνω του. Εξαρτάται απ’ το κατά πόσο είσαι έτοιμος να ζωγραφίσεις και πάλι.