«Χαθήκαμε, ρε συ! Να κανονίσουμε να πιούμε καφεδάκι!». Αυτό το λέμε συνήθως όταν συναντάμε κάποιον που έχουμε να δούμε καιρό, που ναι μεν έχουμε χαθεί, αλλά δε μας πολυπειράζει κιόλας. Ίσα-ίσα, με δικαιολογία την καθημερινότητα αποφεύγουμε να συναντήσουμε άτομα που δε μας πολυενδιαφέρουν, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιος τσακωμός ή παρεξήγηση.
Όσο η καθημερινότητα αλλάζει, τόσο αλλάζουν και οι άνθρωποι που την απαρτίζουν. Συνήθως απομακρυνόμαστε με κάποιον, γιατί αμφότεροι δεν αφιερώνουμε χρόνο, δεν προσπαθούμε αρκετά για αυτή σχέση, είτε φιλική, είτε οικογενειακή, είτε συντροφική. Έτσι, περνάει ο καιρός, συναντάμε κάποιον, λέμε τη φράση «χαθήκαμε, ρε συ» και είμαστε οκ με αυτό.
Υπάρχουν όμως και φορές που χάνεσαι με κάποιους ανθρώπους, επειδή η καθημερινότητα σάς έχει απομακρύνει, και που σου λείπουν, γιατί έχετε περάσει πολλά μαζί. Συναντάς πχ σε έναν γάμο, σε μια βάφτιση ή τυχαία στον δρόμο τον ξάδερφο που μεγαλώσατε μαζί, που περνούσατε παρέα καλοκαίρια και γιορτές. Ή έναν παλιό συμμαθητή που καθόσασταν στο ίδιο θρανίο και κάποτε μοιραστήκατε σκονάκια και διαγωνίσματα. Ή έναν συμφοιτητή που ξενυχτούσατε για να προλάβετε να βγάλετε σε δυο βράδια την ύλη του εξαμήνου. Και τότε σε χτυπά ένα χaστούκι συνειδητοποίησης του πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός και του πώς αφήνεις πίσω σου κάποια πρόσωπα που κάποτε σας συνέδεαν πολλά.
Έχουμε μια καθημερινότητα γεμάτη υποχρεώσεις. Κάποιες αναγκαίες, κάποιες που έχουμε επιλέξει εμείς. Κάποιοι έχουν παιδιά -και τα παιδιά απαιτούν πραγματικά πολύ χρόνο. Άλλοι έχουν αφιερωθεί σε δουλειά, υπερωρίες, και ζουν κάπου ανάμεσα σε άγχος και deadlines. Ορισμένοι τρέχουν με μεταπτυχιακά, προβλήματα υγείας, οικογενειακά και οικονομικά θέματα. Είτε με όμορφα, είτε με άσχημα, είναι αλήθεια πως η ζωή κυλάει τόσο γρήγορα που συχνά ούτε εμείς οι ίδιοι καταλαβαίνουμε πότε πέρασαν τόσοι μήνες από την τελευταία φορά που μιλήσαμε με εκείνον τον ξάδερφο, τον συμμαθητή, τον συμφοιτητή.
Για ορισμένους απ’ τους ανθρώπους που χαθήκατε, νιώθεις νοσταλγία. Σίγουρα η ζωή δεν είναι σαν σειρά των “Friends” που κάθε μέρα γίνεται να αράζεις και να πίνεις καφέ με τους κολλητούς. Όμως όταν συναντάς έναν άνθρωπο που έχετε περάσει όμορφες στιγμές, ξέγνοιαστες και ευχάριστες, αναπολείς τα παλιά. Κάνεις ένα γρήγορο ταξίδι στο παρελθόν, μέχρι να προσγειωθείς απότομα και πάλι στην καθημερινότητα. Και τότε είναι που το παίρνεις απόφαση και λες «φίλε, δε γίνεται, πρέπει επιτέλους να τον κανονίσουμε αυτό τον καφέ». Η διαφορά είναι ότι τώρα το λες και το πιστεύεις. Και προχωράς στο επόμενο στάδιο. Να γίνει πράξη. «Πότε μπορείς; Σάββατο απόγευμα είναι καλά;», στέλνεις και χαίρεσαι με την επιλογή σου.
Η αλήθεια είναι πως η καθημερινότητα κάποιες φορές αποτελεί την τέλεια δικαιολογία για να χαθείς. Υπάρχουν όμως τρόποι να ξεκλέψεις λίγο χρόνο να τα πεις με ανθρώπους που νοιάζεσαι, να μάθεις νέα τους, να έρθετε κοντά. Υπάρχουν πρόσωπα που παραμένουν καλοί φίλοι κι ας κάνουμε να τους συναντήσουμε μήνες και όταν βρισκόμαστε μαζί τους είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεν πιστεύω πως έχει τόση σημασία η συχνότητα, όσο η ποιότητα στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Είναι κρίμα να αναβάλλουμε μονίμως ένα τηλεφώνημα σε κάποιον φίλο που μας έχει λείψει και να περιμένουμε αν και πότε θα επικοινωνήσει εκείνος.
Συντάκτης: Melart
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
