Κι αν κάτι δεν ξέρεις να 'χεις τα κότσια να το παραδεχτείς

Είναι πολλές οι συζητήσεις που ανοίγονται σε μια παρέα ή ανάμεσα σε συγγενείς, στην οικογένεια ή σε οποιαδήποτε συνάντηση με πολλά άτομα. Πολλά τα θέματα που πέφτουν στο τραπέζι, διαφορετικά βάσει ηλικίας, ασχολιών του καθενός, ενδιαφερόντων, αλλά και απόψεων. Κι εσύ φυσικά δεν μπορείς σε όλες τις συζητήσεις να κάθεσαι χωρίς να βγάζεις μιλιά, λέγοντας απλώς «ναι», σε όλα. Ξέρεις κάποιες φορές δείχνει λιγάκι ειρωνικό ή ακόμα και πως δε θέλεις να συζητήσεις και απλώς επιλέγεις να συμφωνήσεις για να μη σε ρωτήσει κανείς τίποτα περισσότερο. Ίσως να βαριέσαι να ασχοληθείς, να αναλύσεις, να τοποθετηθείς, να διαφωνήσεις και να εκθέσεις τα επιχειρήματα που κάνουν τη δική σου άποψη ολοκληρωμένη. Απ’ την άλλη υπάρχει και η πιθανότητα να μην ξέρεις τι να πεις, να μην καταλαβαίνεις για τι πράγμα μιλάνε και όσο περίεργο κι αν ακούγεται εσύ να μην έχεις ιδέα ή άποψη.

Υπάρχουν στιγμές που οι υπόλοιποι συνομιλητές για να σε βάλουν στη συζήτηση σίγουρα θα σου απευθύνουν το λόγο, μα εσύ δε θα ξέρεις τι να απαντήσεις και ίσως να μη θες να κάνεις το κλασσικό νεύμα ότι συμφωνείς. Θες να μπεις στην κουβέντα, μα δεν αντιλαμβάνεσαι για τι μιλάνε. Είσαι διατεθειμένος να μάθεις, να ακούσεις και μόλις καταλάβεις να εκφράσεις τη γνώμη σου, αλλά όχι από την αρχή. Πολλές συζητήσεις είναι πραγματικά ενδιαφέρουσες και μπορεί να μάθεις νέα πράγματα, να συλλέξεις πληροφορίες, αλλά και να ενισχύσεις τις δικές σου γνώσεις, διευρύνοντας τους ορίζοντές σου.

Πες λοιπόν, «δεν ξέρω», «δεν κατάλαβα», «δε γνωρίζω». Δεν είσαι παντογνώστης και δε γίνεται να τα ξέρεις όλα. Τι και αν έχεις πτυχίο; Τι και αν τελείωσες με άριστα; Τι και αν διαβάζεις διαρκώς και θες να είσαι ενημερωμένος για όλα; Το να μην ξέρεις κάτι, δεν είναι κακό. Μα ακόμα και να μη διαβάζεις ποτέ, να μην ασχολείσαι με πολλά-πολλά και να μη γνωρίζεις για κάποια θέματα, πάλι δεν πρέπει να ντρέπεσαι να το πεις. Η ζωή είναι για να μαθαίνουμε, όχι για να ντρεπόμαστε να μιλήσουμε.

Δεν είναι ντροπή στη μέση μια συζήτησης να πεις «δεν ξέρω», ακόμα και αν όλα τα κεφάλια είναι στραμμένα πάνω σου. Γιατί να πεις μια βλακεία και να τα κάνεις χειρότερα; Γιατί να συμφωνήσεις, ενώ δεν έχεις ιδέα για τι πράγμα μιλάνε; Μίλα και εσύ, η παραδοχή της άγνοιας είναι μια ειλικρινέστατη απάντηση.

Δε μιλάμε τώρα για ερωτήσεις του τύπου «Τι θες να φας σήμερα;» ή «Τι νιώθεις για τον/την τάδε;», που εδώ κακά τα ψέματα κάτι πρέπει να βρεις την απάντηση μόνος σου. Μιλάμε για ερωτήσεις που για να απαντηθούν απαιτούν πληροφορίες και γνώσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις προφανώς και δεν μπορείς να τα γνωρίζεις όλα. Δεν είναι κακό να πεις «δεν είναι απ’ τους τομείς που γνωρίζω», γιατί έτσι πολλές φορές δίνεις και την ευκαιρία στους άλλους να σου εξηγήσουν, να σου αφιερώσουν χρόνο, να σου δώσουν παραδείγματα και στο τέλος να μπορείς κι εσύ να τοποθετηθείς. Δεν έχεις την ανάγκη να το παίξεις παντογνώστης, ούτε να αγχωθείς αν δεν έχεις ιδέα τι πρέπει να απαντήσεις. Δεν υπάρχει λόγος να κάθεσαι να επαναλαμβάνεις ό,τι λένε οι άλλοι για να φαίνεται ότι γνωρίζεις, ενώ πραγματικά δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Μαζεύεις, λοιπόν, όλο σου το θάρρος, λες «δεν ξέρω» και περιμένεις εξηγήσεις και διευκρινήσεις. Από ΄κει και πέρα κρατάς ότι θες.

«Δεν ξέρω», δυο μαγικές λέξεις που υποδηλώνουν αυτοπεποίθηση και όχι ανασφάλεια ή αδυναμία, όπως πιστεύει ο κόσμος. Μαγκιά είναι να δέχεσαι εξηγήσεις απ’ τους άλλους και να έχεις τα κότσια να πεις ότι δεν κατέχεις, δε γνωρίζεις. Τι και αν πρόκειται για κάτι που μοιάζει απίθανο να μην το γνωρίζεις και φοβάσαι πως όλοι θα σε κοιτάξουν με παράξενο ύφος; Εσύ έχεις τα κότσια να το παραδεχτείς και ας μην σου εξηγήσει ποτέ κανείς, κι ας γελάνε όλοι μαζί σου. Αρκεί που θα είσαι ειλικρινείς με τον εαυτό σου και με τους άλλους. Άλλωστε ποιος τα γνωρίζει όλα; Είναι που η αυτοπεποίθησή σου αυτή θα βοηθήσει και άλλα άτομα εκεί, τα οποία πραγματικά δεν ήξεραν, όπως εσύ, μα δεν είχαν τα κότσια να το παραδεχτούν. Μέσα από εσένα, λοιπόν, μπορεί να εμπλουτίσουν και άλλοι τις γνώσεις τους και να μάθουν να χρησιμοποιούν τις μαγικές λέξεις «δεν ξέρω», χωρίς ντροπή.