Μυστικά κρατάμε μόνο από όσους μας ενδιαφέρει η γνώμη τους

Μεγάλο κεφάλαιο τα μυστικά στη ζωή μας και κακά τα ψέματα δεν υπάρχει άτομο που να μην κρατάει κάποια πράγματα μόνο για τον εαυτό του. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό, αφού απ’ τα κομμάτια που κρύβουμε βαθιά μέσα μας βρίσκουμε πάντα και τον εαυτό μας. Γιατί όμως αυτή η μυστικοπάθεια σε πολλά θέματα που μας αφορούν; Γιατί να λένε πως είμαστε κλειστά άτομα και να νομίζουν πως δεν εμπιστευόμαστε κανέναν;

Η μυστικοπάθεια σε αρκετά θέματα που μας αφορούν, ίσως να υπάρχει από την πλευρά μας, γιατί πραγματικά μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων. Με απλά λόγια κρατάμε μυστικά από αυτούς που έχει σημασία η άποψή τους για εμάς. Δε λέμε πολλά και προσπαθούμε να λύνουμε τα προβλήματα μόνοι μας. Όλο αυτό  δε συμβαίνει επειδή είμαστε μυστικοπαθείς, αλλά γιατί θέλουμε να φυλαχτούμε και να μας προστατεύσουμε.

Κάνουμε λοιπόν κάτι που κατά βάθος θέλουμε πολύ να μοιραστούμε με τους δικούς μας ανθρώπους, με τους φίλους μας, με την οικογένεια μας, αλλά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Δεν ξέρουμε τι θα απαντήσουν, πώς θα το πάρουν και τι θα σκεφτούν για εμάς. Η γνώμη τους μετράει σε όλα και είναι, λοιπόν, κάποια πράγματα που εμείς δε θα τα ορίσουμε ως πράξεις επιτυχίας, αλλά ως απλές πράξεις της ζωής. Θα ενθουσιαστούν, λοιπόν, το ίδιο όταν τους ανακοινώσουμε ένα ατόπημά μας ή θα μας κριτικάρουν; Εδώ προκύπτουν, λοιπόν, τα μυστικά. Δεν έχουμε την άνεση να μοιραστούμε τα πάντα, ενώ το θέλουμε τόσο πολύ. Δε βρίσκουν όλοι, όλες τις πράξεις εξίσου καλές, υπάρχουν και αυτοί που διαφωνούν και φοβόμαστε να μην είναι οι δικοί μας άνθρωποι.

Μα είναι και άλλα! Αυτά που έγιναν που μας προβληματίζουν, που μας κάνουν χαρούμενους, που τα κουβαλάμε μια ζωή, αλλά δεν ξέρουμε αν θα φέρουν την ίδια χαρά ή τουλάχιστον παρόμοια στους άλλους. Και αν τους στεναχωρήσουν; Αν το βλέπουν στραβά και ΄χουν λάθος εικόνα; Δεν ορίζονται τα λάθη και τα σωστά για όλους με τον ίδιο τρόπο, ούτε και οι επιτυχίες ή οι αποτυχίες. Καθένας δίνει το δικό του ορισμό σύμφωνα με τη δική του κρίση και θεώρηση των πραγμάτων.

Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα, ούτε νιώθουμε τύψεις κι ενοχές, δεν αισθανόμαστε ότι κάναμε λάθος, αλλά ξέρουμε ότι αν το μοιραστούμε θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την κριτική των άλλων και αυτό είναι κάτι που μας φοβίζει. Είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε τις επιλογές μας ή είναι ψυχοφθόρα η συγκεκριμένη διαδικασία και δε θέλουμε να την υποστούμε; Εκεί που λέμε στον εαυτό μας ότι δε μας ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων, όταν ακούσουμε την πρώτη κριτική, μας παίρνει από κάτω.

Φυλαγόμαστε να μη μάθουν οι γονείς και οι φίλοι κάτι για το όποιο ντρεπόμαστε ή η κοινωνία κάτι για το οποίο μπορεί να μας κατακρίνει. Τους αγαπάμε και δε θέλουμε να απογοητεύσουμε κανέναν. Αν δεν είναι αυτή η εικόνα που έχουν για εμάς; Αν άλλα πιστεύουν και άλλα τους δείξουμε και τελικά τους στεναχωρήσουμε; Άρα μήπως η μυστικοπάθεια δεν αφορά τον ίδιο το μυστικοπαθή, αλλά τον κόσμο γύρω του; Είναι αυτό που λέμε, είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, αλλά παράλληλα δεν πρέπει να ξεπεράσουμε και τα όρια. Αλλά ποια όρια τελικά -τα δικά μας ή των ανθρώπων γύρω μας; Έτσι, έρχεται η στιγμή που απλώς επιλέγουμε να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό.