Ο τρόπος που οι αρνητικές σκέψεις παίζουν με το μυαλό μας

Είναι αρκετές φορές που τα πράγματα στο μυαλό μας μοιάζουν τόσο μπερδεμένα και δυσκολευόμαστε τόσο πολύ να βγάλουμε άκρη, λες και κάποιος μας πήρε και μας πέταξε σε ένα λαβύρινθο γεμάτο από καθρέφτες. Οι σκέψεις που γυρίζουν στο μυαλό αναρίθμητες και η ανησυχία ανεβοκατεβάζει τις εντάσεις με ταχύτητα. Νιώθουμε κάπως περίεργα, σαν να είμαστε στη μέση μιας μάχης και να μην ξέρουμε σε ποιο μέτωπο πρέπει να ρίξουμε πρώτα τις βολές. Λίγο τα προσωπικά, λίγο η δουλειά, λίγο κάτι απρόοπτο που μας έβγαλε εκτός προγραμματισμού και υπολογισμένων σκέψεων, λίγο απ’ όλα. Επηρεάζεται άραγε το μυαλό όταν έχει τόσες πολλές σκέψεις;

Μα φυσικά! Πώς να λειτουργήσουμε όταν το μυαλό μας είναι τόσο πιεσμένο που δεν μπορούμε να του δώσουμε ούτε μία εντολή; Είναι σαν ένας σκληρός δίσκος που έχει ήδη γεμίσει κι εμείς αντί να διαγράψουμε επιμένουμε να γράφουμε κι άλλα. Υπάρχουν τόσες σκέψεις που δεν το αφήνουν ούτε στιγμή ήσυχο που μπλοκάρει, μένει πίσω. Σαν κάτι να μη λειτουργεί όπως θα έπρεπε. Μπλέκονται οι σκέψεις μεταξύ τους και δημιουργούν ένα κουβάρι που τελικά δε μας αφήνει να κάνουμε το παραμικρό και το μόνο που θέλουμε είναι να κρεμάσουμε ταμπέλα «εκτός λειτουργίας». Μας μιλάνε και δεν ξέρουμε τι να απαντήσουμε, δε βρίσκουμε τον τρόπο να αντιδράσουμε στις απλούστερες απαιτήσεις και η παραμικρή προσθήκη είναι ικανή να μας κάνει να εκραγούμε.

Κάθε σκέψη που κάνουμε, προκαλεί στο μυαλό νευροχημικές αντιδράσεις και κατ’ επέκταση αλλαγές. Όσο περισσότερα είναι τα αρνητικά μοτίβα που ακολουθούμε και όσο περισσότερο γίνεται ο στοχασμός μας κρύος, τόσο πιο εύκολο είναι να καθιερωθεί αυτός ο τρόπος σκέψης.  Οι χημικοί αγγελιοφόροι που δημιουργούνται στον εγκέφαλό μας, κάνουν και το σώμα μας να ανταποκρίνεται ανάλογα. Ο μέσος άνθρωπος κάνει περίπου πενήντα χιλιάδες σκέψεις κάθε μέρα, η κάθε μία ξεχωριστά στέλνει το δικό της μήνυμα με τους αγγελιοφόρους αυτούς και επηρεάζει το κατά πόσο το σύνολο θα είναι αρνητικό ή θετικό.

Όταν η πλειοψηφία είναι θετικές, τότε και το σύνολο είναι δομημένο σε ένα λειτουργικό πλαίσιο και εμείς νιώθουμε ευφορία. Εάν τώρα η πλειοψηφία είναι αρνητικές, κάθε φορά που το μυαλό πάει να προχωρήσει βρίσκει μπροστά του έναν τοίχο που μοιάζει απροσπέλαστος. Με απλά λόγια, φορτώνουμε τον εγκέφαλό μας με υποχρεώσεις και ταυτόχρονα τον ξεχειλίζουμε με σκέψεις που λένε ότι δε θα τα καταφέρει. Πώς να περιμένουμε λοιπόν να πάει μπροστά; Τελικά, μπορείς να κοντρολάρεις σκέψεις και υποχρεώσεις την ίδια στιγμή; Είναι πολύ δύσκολο σίγουρα, ας μην το βάλουμε όμως στην κατηγορία του ακατόρθωτου προσθέτοντας μία ακόμα αρνητική σκέψη στο μυαλό μας.

Χρειαζόμαστε χρόνο για να βρούμε μόνοι μια άκρη, χρόνος όμως δεν υπάρχει πάντα διαθέσιμος και η έλλειψή του σε συνδυασμό με όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν άμεσα ή και έπρεπε να έχουν γίνει ήδη, μας εμποδίζουν από το να δούμε τα πράγματα καθαρά. Η έλλειψη κατανόησης είναι άλλος παράγοντας. Δεν είναι εύκολο να πρέπει να εξηγείς τα πάντα, ούτε μπορείς κάθε φορά να δίνεις στους άλλους να καταλάβουν τις δυσκολίες. Είναι που ο καθένας αντιμετωπίζει όλες του τις σκέψεις διαφορετικά, άλλος μπορεί εύκολα να βλέπει τις υποχρεώσεις θετικά ενώ άλλος όχι. Κάποιος μπορεί να διαχειρίζεται εύκολα το multitasking και άλλος να χάνεται μέσα του.

Αν λοιπόν ανήκουμε στην κατηγορία που μας δυσκολεύει ή και το βλέπουμε σχεδόν ακατόρθωτο, ας προσπαθούμε να δίνουμε στο μυαλό μας λίγο από το χρόνο που χρειάζεται με κάθε ευκαιρία. Είναι δύσκολο, ναι, μα θα τα καταφέρουμε όπως τα καταφέρνουμε πάντα. Αν παλέψουμε να κάνουμε τις σκέψεις στο πλάι και αρχίσουμε να ψάχνουμε για τις κρυμμένες πόρτες στο λαβύρινθο αντί να χανόμαστε μέσα στις αντανακλάσεις από τους καθρέφτες, τότε ίσως η ταλαιπωρία ξαφνικά να μειωθεί. Και επειδή όπως είδαμε προηγουμένως οι σκέψεις δημιουργούν μια αλυσίδα, ας κλείσουμε βλέποντας τη θετική πλευρά όλου αυτού. Ίσως η κάθε καινούρια υποχρέωση που προκύπτει να μας βοηθάει τελικά να αφήνουμε λίγο τις σκέψεις μας στην άκρη. Να βοηθάει με τον πιο παράδοξο τρόπο το μυαλό μας να βρίσκει λίγη από την ηρεμία που έχει τόση ανάγκη.