Οι φίλοι μας είναι τα αδέλφια μας γι’ αυτό και όταν πονάνε, πονάμε και εμείς και όταν είναι ευτυχισμένοι, είμαστε και εμείς. Ό,τι αισθάνονται, το αισθανόμαστε και εμείς διπλά, είναι σαν να τα βιώνουμε και εμείς μαζί τους. Όλο αυτό μας συμβαίνει, γιατί πολύ απλά τους αγαπάμε πολύ, τους νοιαζόμαστε σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί τίποτα απ’ όσα μας λένε να μη μας αγγίξει και να μη μας επηρεάσει -άλλοτε θετικά και άλλοτε αρνητικά.
Είναι που συμβαίνουν αρκετά είτε σε εμάς είτε στους φίλους μας, τα οποία έχουμε ανάγκη να μοιραστούμε και να συζητήσουμε μεταξύ μας. Δεν είναι γι’ αυτό οι φίλοι; Θα τα πούμε όλα, θα τα αναλύσουμε, θα χαρούμε και ίσως ρίξουμε και κανένα δάκρυ έτσι όλοι μαζί. Αν πάλι δεν ειπωθεί τίποτα, εμείς μέσα απ’ τη σιωπή θα καταλάβουμε, τους ξέρουμε τους φίλους μας, όπως μας ξέρουν και αυτοί. Κάπως έτσι δεν μπορούν να μείνουν και πολλά πράγματα κρυφά ανάμεσά μας, γιατί όλοι καταλαβαίνουμε και γνωρίζουμε τι άτομα έχουμε απέναντί μας.
Έρχεται, λοιπόν, η στιγμή που θα μας αφηγηθούν λίγο απ’ όλα, θα καταλάβουμε ότι είναι αρκετές οι φορές που δεν είναι καλά και χωρίς να το θέλουμε, θα ταραχτούμε και εμείς λιγάκι. Είμαστε εμείς εδώ όμως, γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να τους βρούμε την τέλεια λύση για όλα και να τους κάνουμε να νιώσουν υπέροχα μέσα σε μια στιγμή, γι’ αυτό και θα τους πούμε τι πρέπει να κάνουν βάσει των δικών μας απόψεων. Η απάντησή τους όμως σε κάποια θέματα θα είναι ότι το δοκίμασαν και αυτό και δεν πέτυχε. Τότε απλώς δε μιλάμε, γιατί πραγματικά δεν ξέρουμε τι να πούμε.
Κάπου εδώ τι συμβαίνει; Όταν μείνουμε μόνοι αρχίζουν να γυρίζουν αρκετές σκέψεις στο μυαλό μας και σκεφτόμαστε πώς θα το βιώναμε εμείς όλο αυτό. Μάλλον, όσα ακούμε απ’ τους φίλους μας, τελικά μας επηρεάζουν. Όχι, προς το κακό αλλά σκεφτόμαστε, αν εμείς δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση για να βοηθήσουμε, σημαίνει ότι αν μας τύχει και εμάς, δε θα ξέρουμε πώς να πράξουμε. Περίεργο όλο αυτό, μα όλα γυρίζουν γύρω μας, ίσως να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε, αλλά είναι λες και τα περνάμε εμείς. Είναι η τόση αγάπη που τους έχουμε και νιώθουμε έτσι;
Μπορεί να τίθεται θέμα χωρισμού, απάτης, κακών συνθηκών στη σχέση, άσχημη συμπεριφορά, θέματα στην οικογένεια και άλλα τόσα που τους επηρεάζουν και εμάς μαζί. Θέλουμε να τα μοιράζονται μαζί μας, άλλωστε για αυτό είμαστε οι φίλοι τους και όταν δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση μάς παίρνει από κάτω.
Μήπως είναι και ο φόβος, τον οποίο πάλι δε θέλουμε να παραδεχτούμε; Φοβόμαστε μήπως βρεθούμε στην ίδια θέση μαζί τους και δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση; Ή ακόμη ότι θα αναμένουμε απεγνωσμένα μια λύση από τους φίλους μας, αλλά αυτή θα είναι μια από τις λύσεις που ήδη δοκιμάσαμε; Τους νοιαζόμαστε τόσο πολύ, που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να τους βοηθήσουμε.
Και όταν πάρουν τελικά μια απόφαση, είμαστε μαζί τους, σε κάθε τους βήμα, ειδικά όταν τους βλέπουμε ευτυχισμένους. Μέσα μας όμως γνωρίζουμε ότι ίσως εμείς ποτέ να μην παίρναμε τέτοιες αποφάσεις και ίσως ποτέ να μην είχαμε στο μυαλό μας αυτή τη λύση, γιατί οι δικές μας απόψεις ήταν και είναι διαφορετικές. Στη χαρά των φίλων μας, λοιπόν, που θα ακολουθήσει, θα χαρούμε και εμείς γιατί επέλεξαν αυτό που πραγματικά ήθελαν πέραν από τις δυσκολίες.
Τους αγαπάμε και μας αγαπούν, μας επέλεξαν και τους επιλέξαμε, γιατί ταιριάζουμε έστω και σε ένα κομμάτι που σημαίνει πολλά για εμάς. Ίσως να επηρεαζόμαστε απ’ αυτούς, γιατί είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες, τους πονάμε και φοβόμαστε για εκείνους, μα θα είμαστε πάντα εκεί. Δε θέλουμε να τους στεναχωρεί τίποτα, γιατί ό,τι στεναχωρεί αυτούς είναι σαν να στεναχωρεί εμάς. Είναι το ίδιο με τη χαρά, χαιρόμαστε για εκείνους, όσα και αν έχουμε στο δικό μας κεφάλι, τους «ζηλεύουμε» τόσο πολύ που είναι ευτυχισμένοι -πάντα με τη καλή έννοια-, γι’ αυτό και νιώθουμε το ίδιο όταν δεν είναι καλά.
Συντάκτης: Παναγιώτα Νεοφύτου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
