Τα λάθη των γονιών μας προσπαθούμε να μην τα επαναλάβουμε εμείς

Η συμπεριφορά μας γεννιέται από την οικογένειά μας, αν αυτή δεν είναι το πρότυπο μας τότε τι είναι; Μάθαμε πώς να αντιμετωπίζουμε κάθε κατάσταση και κάθε δύσκολη ή εύκολη στιγμή. Αναγνωρίσαμε τα σωστά απ’ τα λάθη, το κακό απ’ το καλό και πάνω απ’ όλα τι σημαίνει να έχεις παιδιά, να τα μεγαλώνεις σε όποιες συνθήκες και αν βρεθείς και να γίνουν καλοί άνθρωποι όταν βγουν στην κοινωνία. Μια κοινωνία στην οποία πολλές φορές πρέπει να βαδίσεις μόνος, χωρίς απόλυτη εμπιστοσύνη σε όλους τους ανθρώπους. Λοιπόν, πόσο εύκολο είναι όλο αυτό;

Είναι που η ζωή ακόμη και ενός γονιού δεν έρχεται με οδηγίες χρήσης, είναι που και αυτός δοκιμάζει και εύχεται να τα καταφέρει. Είμαστε και εμείς που είμαστε παιδιά και δεν είναι εύκολο να μπούμε στη δική τους θέση. Ο καθένας, λοιπόν, θέλει τα δικά του και ο γονιός περιμένει κάτι απ’ το παιδί του, αλλά και το παιδί απ’ αυτόν. Κάπου εδώ χάνουμε την μπάλα. Δε συμβαδίζουν όλες μας οι σκέψεις, οι δραστηριότητες που θέλουμε να κάνουμε, η αντιμετώπιση του κινδύνου και οι απόψεις μας. Οι γονείς ισχυρίζονται πως λόγω εμπειρίας ξέρουν περισσότερα κι εμείς θέλουμε να μας αφήσουν να κάνουμε τα δικά μας λάθη.

Και σιγά-σιγά μεγαλώνουμε και αρχίζουν όλα να μπαίνουν σε μια σειρά. Σκέψεις του τύπου «μην το κάνεις αυτό, γιατί δεν είναι η σωστή επιλογή» ή «θα το μετανιώσεις μα θα είναι αργά» ή ακόμα «αυτό δε σου ταιριάζει», αρχίζουν και γυρίζουν στο μυαλό μας και μας προβληματίζουν. Από την άλλη κάποιες συνήθειες που υιοθετήσαμε στη δική μας οικογένεια σαν αρχές, βλέπουμε να μην υιοθετούνται απ’ όλες τις οικογένειες. Έτσι, η ανατροφή η δικιά μας δεν είναι όμοια με των υπολοίπων κι η συμπεριφορά μας είναι ξεχωριστή.

Κάπου εδώ αρχίζουμε να κάνουμε μια σύγκριση, η οποία δεν είναι κριτική, αλλά απλή ανάλυση ή και ενημέρωση για όλα. Ίσως, λοιπόν, να μη μας έβλαπτε λίγη πίεση ή κάπου δε θα μας χαλούσε και λίγη ελαστικότητα παραπάνω ή λίγη περισσότερη τρυφερότητα σε κάποια θέματα θα μας ανέβαζε ψυχολογικά. Παράλληλα λίγη αυστηρότητα θα μας έκανε πιο σκληρούς, ενώ ο περιορισμός της χαλάρωσης λιγότερο κακομαθημένους. Η λιγότερη προσοχή θα μας έκανε πιο ανεξάρτητους και η ελευθερία λιγότερο εγωιστές.

Αφού, λοιπόν, η οικογένεια συνδέεται με όλα, αρχίζουμε να διαχωρίζουμε τα σωστά απ’ τα λάθη. Μεγαλώνοντας, βλέπουμε και τους γύρω μας, τις άλλες οικογένειες, τους φίλους μας και έτσι διαχωρίζουμε συμπεριφορές και καταστάσεις. Αντιλαμβανόμαστε ότι κάναμε και εμείς αρκετά λάθη, αλλά έκαναν και οι γονείς μας. Είναι που προσπάθησαν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούσαν και η προσπάθεια μετράει. Είναι πολλά τα πράγματα που αν δεν τους είχαμε δε θα τα καταφέρναμε, μα είναι και άλλα που τώρα δε συμφωνούμε μαζί τους. Έχουμε άλλη άποψη, διαφορετικό τρόπο σκέψης και τη δική μας κριτική για κάθε θέμα. Λοιπόν, πλέον δεν ακολουθούμε κάθε βήμα των γονιών μας, αλλά το αξιολογούμε από διαφορετικές πλευρές με τα δικά μας κριτήρια.

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι γονιός και αν όσα κατάφεραν δεν είναι όσα έκαναν άλλοι γονείς, προσπάθησαν και αυτό μετράει. Αν ακόμη όσα έκαναν ήταν πολύ περισσότερα απ’ αυτά που έπρεπε, είναι γιατί ήθελαν να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό και ίσως να ξεπέρασαν λίγο τα όρια. Κάπου εδώ, λοιπόν, μας έδωσαν μια συνταγή που ίσως να περιείχε περισσότερα υλικά, μα ίσως να απουσίαζαν και κάποια. Εμείς θα τα ενώσουμε και θα πετύχουμε το καλύτερο. Θέλουμε, λοιπόν, να κτίσουμε τη δική μας οικογένεια πάνω σε ότι έκαναν οι γονείς μας και δε συμφωνήσαμε, όσα πράγματα θεωρήσαμε λάθος και που έχουμε τελικά ως πρότυπο για τη δική μας οικογένεια. Ξέρετε, δε μαθαίνουμε μόνο απ’ τα σωστά των γονιών μας, αλλά κι απ’ τα λάθη τους. Ποιος έμεινε αλάνθαστος για να μείνει ένας γονιός που έχει και διπλή ευθύνη;