Την πρώτη φορά που μένεις με το αμάξι έχεις να τη λες για χρόνια

Δεν μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αμάξι. Θα μπορούσες να το παρομοιάσεις σαν το κινητό σου τηλέφωνο, σαν ένα δικό σου κομμάτι ή ακόμη και σαν το δεύτερό σου σπίτι. Το αμάξι σου περιέχει τα πάντα, λίγα απ’ τα υπάρχοντά σου, ξέρεις κάτι ρουχαλάκια εφεδρικά, ένα μαγιό για ώρα ανάγκης, δυο τρία ζευγάρια παπούτσια είναι απαραίτητα σε κάθε περίπτωση. Ακόμη, λίγα φαγητά και ποτά, έτσι για τις απρόοπτες διαδρομές, δε λείπουν ποτέ. Εσύ λοιπόν και το αμάξι σου είστε προετοιμασμένοι για κάθε διαδρομή.

Αυτά που δεν καταλαβαίνεις και δε δίνεις φυσικά και ιδιαίτερη σημασία είναι όλα αυτά τα μηχανικά τύπου κινητήρας, λάδια, μπαταρία σασί και ρελαντί και όλα τα συναφή. Θέλεις να ασχοληθείς, θες να το προσέχεις, θες να ρωτάς, βρε παιδί μου, αλλά το αναβάλλεις συνεχώς γιατί οι απρόοπτες διαδρομές τρέχουν και δεν τα προλαβαίνεις όλα. Κάπου εκεί λοιπόν και σε μία από εκείνες τις διαδρομές της στιγμής που δεν είναι προγραμματισμένες, γι’ αυτό και είναι πιο συναρπαστικές, το αμάξι σού σβήνει. Είναι η πρώτη φορά που μένεις στο δρόμο με το αμάξι και νιώθεις πιο άβολα από ποτέ. Το ξέρεις πως πάντα υπάρχει πρώτη φορά για όλα, μα είναι αυτή η πρώτη φορά που σε τρομάζει.

Εκεί αρχίζεις τον δικό σου μονόλογο «έλα καλό μου αμαξάκι ξεκίνα τώρα, μην κάνεις τέτοια στη μέση του δρόμου και μας βλέπουν όλοι». Δε λέει να βοηθήσει την κατάσταση, οι κόρνες από πίσω σε έχουν ξεκουφάνει κι εσύ σε κατάσταση πανικού. Ο κόσμος είναι απορημένος για το τι γίνεται, σε βλέπει, σταματά λίγο και αν βεβαιωθεί ότι είναι απλώς μια ζημιά στο αμάξι, προχωρά, μα εσύ εκεί. Παίρνεις τηλέφωνα, απ’ τη μία να δώσεις εξηγήσεις και απ’ την άλλη μήπως βρεις κάποιον κι έρθει αμέσως να σε πάρει από ‘κει, απλώς να φύγεις εσύ και κάτι θα σκεφτείς και για το αμάξι.

Η αναμονή σε σκοτώνει. Πολλοί σε ρωτάνε απ’ το παράθυρο τι έγινε και εσύ απλώς δεν ξέρεις τι να απαντήσεις. Μπαίνεις, βγαίνεις, παίρνεις την οδική που σου λένε πως θα έρθουν σε καμιά ώρα, απελπίζεσαι, μπορεί να κλάψεις και λίγο αν είσαι από τους καθόλου ψύχραιμους και είσαι και ψάρι στο τιμόνι. Στο μεταξύ, έχεις μπλοκάρει την κίνηση, είναι και κόσμος που βρίζει και τώρα τι να κάνεις, να αρχίσεις να σπρώχνεις από πίσω; Κάτσε να δίνεις εξηγήσεις σε κάθε έναν που περνάει και κάνε παράλληλα και τον τροχονόμο γι’ αυτούς που βρίζουν. Υπέροχη εμπειρία.

Και σαν φανούν οι φίλοι σου με πατημένη κόρνα και φωνές, παίρνεις μια ανάσα αν και ξέρεις ότι έχεις να φας καζούρα. Ίσως πρώτα να βεβαιωθούν ότι όλοι έχουν μάθει τι έχεις πάθει, μήπως και πέρασε κανείς και δε σε πρόσεξε και μετά θα προσφέρουν τη βοήθεια που θες. Μη βιάζεσαι, όλα στην ώρα τους! Κι αν έχεις απορία για το πώς είναι η φάτσα σου αυτές τις σκληρές ώρες απελπισίας, μπες στο insta γιατί τα φιλαράκια θα έχουν κάνει μκαμιά δεκαριά στόρι ο καθένας. Κι όταν επιτέλους φτάσει κι οδική, νιώθεις σαν να ήρθε ο Άγιος με τα δώρα, τέτοια χαρά για την εξπρές που καθόλου εξπρές δεν τη λες, δεν την περίμενες.

Η πρώτη φορά που θα μείνεις με το αμάξι θα είναι πάντα μια ιστορία που θα διηγείσαι όσα χρόνια και αν περάσουν. Σε όλους έχει τύχει, η δεύτερη φορά σε βρίσκει πιο προετοιμασμένο με πολύ πιο γρήγορες κινήσεις για αποφυγή και δεύτερου ρεζιλέματος. Είναι σαν το βάφτισμα του νέου οδηγού.  Τι να κάνουμε, συμβαίνουν αυτά! Απλώς άλλη φορά, αν δεις κανένα κόκκινο λαμπάκι αναμμένο, μην το αφήσεις έτσι απλά να στέκεται πανέμορφο. Δεν είναι για ντεκόρ!