Χωρίς σκέψεις θα νιώθαμε ένα κενό

Είναι πολλά κάθε μέρα αυτά που ταλανίζουν το μυαλό μας, όσα σκεφτόμαστε και δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε ούτε λεπτό. Οι σκέψεις κάνουν κουμάντο στη δική μας ζωή και εμείς προσπαθούμε απλώς να τις βάλουμε σε τάξη. Δεν τις εξαφανίζουμε, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε, έχουμε μάθει να συμβιώνουμε μαζί τους και απλώς τις καλμάρουμε λίγο με τον δικό μας τρόπο. Ο εαυτός μας έχει μάθει να αναλύει, να σκέφτεται, να συγκρίνει, να πονάει, να χαίρεται, γι’ αυτό και κάνει διάφορες σκέψεις καθημερινά, είναι στη φύση του.

Αυτό είναι βέβαια και θέμα χαρακτήρα, αφού δεν έχουν όλοι τόσα πράγματα στο μυαλό τους, κάποιοι δρουν πιο αυθόρμητα. Εμείς πάλι μάθαμε την παραμικρή πράξη, κίνηση, απόφαση, να την υπεραναλύουμε και να τη σκεφτόμαστε ξανά και ξανά. Αναρωτιόμαστε αν κάνουμε το σωστό και τι θα γίνει στο μέλλον αν επιλέξουμε τον συγκεκριμένο δρόμο, και αυτά τα ερωτηματικά μάς ταλαιπωρούν τόσο πολύ που το μυαλό μοιάζει να χάνεται μαζί με μας.

Αν λοιπόν, μπορούσαμε να εξαφανίσουμε όλες τις σκέψεις μας, θα το κάναμε; Πώς ζούνε οι άνθρωποι που δε σκέφτονται συνέχεια; Μάλλον είναι πιο χαλαροί και έχουν την ηρεμία που εμείς ακόμα ψάχνουμε. Η αλήθεια είναι πως τους ζηλεύουμε τους λίγο πιο «αναίσθητους» ανθρώπους όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε.

Σίγουρα θα ζούσαμε χωρίς τις σκέψεις μας, αφού έχουμε μεγάλη ανάγκη να ηρεμήσουμε τον εαυτό μας και το μυαλό μας. Το θέμα είναι για πόσο θα τα καταφέρναμε. Θα μπορούσαμε μετά να ζήσουμε με ένα κενό; Εμείς όχι, δεν είναι του τύπου μας, δε μάθαμε με αυτόν τον τρόπο και ακριβώς επειδή ξέρουμε πώς είναι να γεμίζεις το μυαλό σου με διάφορα, μάς είναι δύσκολο έως και ακατόρθωτο να τα βγάλουμε πέρα έτσι. Το κενό θα μας φοβίζει πολύ περισσότερο απ’ τα χειρότερα σενάρια που κάνει καθημερινά το μυαλό.

Οι σκέψεις έχουν γίνει πλέον η ασφάλειά μας, τις χρειαζόμαστε στη ζωή μας όσο και αν πονάνε. Σκεφτόμαστε όλα τα σενάρια, προετοιμαζόμαστε για κάθε πιθανό, γνωρίζουμε κάθε τι, την κάθε μας αντίδραση, γιατί ήδη τη μελετήσαμε από πριν. Είναι σαν μια προετοιμασία για όλα και παράλληλα μια ασφάλεια για ό,τι πρόκειται να συμβεί, αφού εμείς νιώθουμε έτοιμοι για όλα τα πιθανά ενδεχόμενα.

Το να εξαφανίζαμε όλες τις σκέψεις μας, θα μας ανακούφιζε για λίγο, μα το κενό δε θα μπορούσε να κρατήσει πολύ. Όσο και αν παραπονιόμαστε, γιατί ποτέ οι σκέψεις δε μας αφήνουν σε ησυχία, δε θα τις αλλάζαμε για ένα κενό. Μας εκνευρίζει ο εαυτός μας αρκετές φορές, μα τον αγαπάμε όπως είναι και δε θα τον αλλάζαμε ακόμα και αν είχαμε την επιλογή να διώξουμε κάθε σκέψη. Είναι η δική μας ασφάλεια και παράλληλα αγάπη προς εμάς. Μπορούμε απλώς να περιορίσουμε λίγο τις παράλογες σκέψεις, να αφήνουμε και κάποια μικροπράγματα στην άκρη ή στην τύχη τους. Δε θέλουμε το κενό, μα ούτε και την υπερβολή, γιατί κάπου εκεί σταματάμε να ζούμε και κλεινόμαστε σε ένα δικό μας καβούκι, εκεί που τελικά μένουμε μόνοι. Δε θέλουμε να αναλύουμε τα πάντα και στο τέλος να χάσουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό, θέλουμε να κοντρολάρουμε τις σκέψεις μας μέχρι το σημείο που πρέπει για να μη νιώθουμε ένα κενό. Δεν είναι άσχημες οι σκέψεις όσο μπορούμε να τις ελέγξουμε, αλλά αν φτάσουν στο σημείο να μας ελέγχουν αυτές, κάπου χάσαμε το παιχνίδι και έχουμε ξεφύγει και από τη δική μας ασφάλεια.