«Σ’ αγαπώ». Δύο λέξεις αρκούν για να δημιουργήσουν μία τόσο μεγαλοπρεπή κι ιερή φράση. Μία φράση, δεκάδες συναισθήματα κι ένας σιωπηλός, παντοτινός όρκος.
Ένας όρκος παντοτινής αγάπης, γιατί μόνο παντοτινή κι ολοτελής μπορεί να είναι η ύπαρξη ενός «Σ’ αγαπώ». Ποια άλλη λεκτική εξομολόγηση, έχει τέτοια δύναμη; Στο άκουσμά του και μόνο, μάτια δακρύζουν, χείλη χαμογελάνε, ζωές ενώνονται και καρδιές χτυπούν σε ανεξέλεγκτο ρυθμό.
Άραγε καταλαβαίνεις πόσο «πληγώνεις» ένα «Σ’ αγαπώ», όταν το βρομίζεις συνοδεύοντάς το με άλλες λέξεις; «Σ’ αγαπώ πολύ», «Σ’ αγαπώ λίγο», «Αρχίζω να σ’ αγαπώ», «Σταμάτησα να σ’ αγαπώ», είναι μερικές μόνο από τις περιπτώσεις που ένα «Σ’ αγαπώ» εύχεται να είχε αυτοκτονήσει προτού προλάβεις να το σκοτώσεις.
Δεν έχει ανάγκη το «Σ’ αγαπώ» από στολίδια του στιλ «πολύ», «λίγο», «για πάντα»! Το «για πάντα» είναι αναπόσπαστο κομμάτι του, το «πολύ» δεν μπορεί να περιγράψει τη δύναμή του και το «λίγο» δεν εμπεριέχεται καν στο λεξιλόγιό του. Όσο για την άρνηση «Δε σ’ αγαπώ πια», η απάντηση είναι μία, «Δε με αγάπησες ποτέ».
Μπερδεύονται οι άνθρωποι, καρδιά μου. Βιάζονται. Βαφτίζουν όλα τα συναισθήματά τους αγάπη, ξεστομίζουν ένα βροντόφωνο «Σ’ αγαπώ» σε κάθε άνθρωπο που θα περάσει από τη ζωή τους και ζουν αυτοί καλά κι εμείς; Εμείς ανεβαίνουμε στο ονειρεμένο συννεφάκι μας με κάθε «Σ’ αγαπώ» που ακούμε, ζούμε το υπέροχο παραμύθι κι απροκάλυπτα, πετάμε κι εμείς από κανένα «Σ’ αγαπώ». Έτσι, μη μας πουν κι αναίσθητους.
«Καλημέρα, σ’ αγαπώ». «Καληνύχτα, σ’ αγαπώ». «Αντίο, σ’ αγαπώ». Αγκαλιές, φιλιά και δωσ’ του τα «Σ’ αγαπώ». Ώσπου αγόρι χωρίζει με κορίτσι κι εμφανίζεται το «Δε σ’ αγαπώ» για να κλείσει αυτή την αυλαία. Τι είχαμε τι χάσαμε, βρε αδερφέ. Μόνο καμία εκατοσταριά «σ’ αγαπώ».
Δεν πτοείσαι όμως. Πάμε παρακάτω, στην επόμενη γωνία, εμφανίζεται ο επόμενος ενθουσιασμός ή πάθος ή άντε έρωτας με την πρώτη μάτια. Κρατιέσαι μια βδομάδα μήπως το πει ο άλλος πρώτος κι εξαφανίσει τις ανασφάλειες σου. Δεν το ξεφουρνίζεις για να μη σου πει ότι βιάζεσαι, αν κι η θέλησή σου για επιβεβαίωση, διψάει για να το ακούσει.
Ένα είναι το σίγουρο. Πρέπει να το πεις ή να σου το πει, γιατί έτσι πάει το πράγμα. Τελικά το ξεφουρνίζεις. «Σ’ αγαπώ, μ’ αγαπάς» κι η ιστορία επαναλαμβάνεται μέχρι να τελειώσει κι αυτή. Αυτή κι άλλες πολλές. Μέχρι να τελειώσουν κι αυτά τα «σ’ αγαπώ» συνήθειας. Τα καθιερωμένα «σ’ αγαπώ» μέσα στους νόμους μιας τέτοιας συμβατικής σχέσης. Πόσες άραγε τέτοιες ιστορίες θα αρχίσουν και θα τελειώσουν μέχρι να σπιλώσεις τελείως όλα τα «σ’ αγαπώ» της ψυχής σου; Μέχρι να πονέσει η καρδιά σου από την ανάγκη να πει και να ακούσει ένα αληθινό «σ’ αγαπώ»; Σε πόσα μάτια θα το πεις και σε πόσα κρεβάτια θα το φωνάξεις;
Ένα «Σε θέλω», «Σε ποθώ», «Σε λαχταρώ», «Σε γουστάρω», μπορούν να κάνουν την εμφάνιση τους σε όλες αυτές τις δήθεν αγάπες. Παίξε με τις λέξεις, με την έντασή τους, τη συχνότητα τους, μοίρασέ τες σε όσα κορμιά και βλέμματα βρεθούν στο δρόμο σου. Δεν έχουν όλοι οι έρωτες προορισμό την αγάπη, καρδιά μου.
Γι’ αυτό, ακόμη κι οι μεγαλύτεροι έρωτες «υποκλίνονται» μπροστά στη δύναμη της αγάπης. Ο έρωτας είναι εγωιστής, φωνάζει, διεκδικεί, απαιτεί και λατρεύει το εγώ του. Η αγάπη, είναι παντοδύναμη μέσα από τη σιωπή της. Δε διεκδικεί τίποτα από τον αποδέκτη της, γιατί έχει ό,τι χρειάζεται μέσα στη δική της υπόσταση. Δεν επαιτεί και δεν απαιτεί.
Μάθε να περιμένεις, άνθρωπέ μου. Προτού ξεκινήσεις να μοιράζεις δεξιά κι αριστερά τα «σ’ αγαπώ» σου, κράτησε ένα μεγάλο για τον εαυτό σου. Δεν έχεις αναρωτηθεί αν αγαπάς τον εαυτό σου; Δεν πρόλαβες με τόσα «σ’ αγαπώ» που είχες να μοιράσεις;
Δεν τον αγαπάς, αγάπη μου. Δεν αγαπάς τον εαυτό σου όταν νοθεύεις την ψυχή σου με ψεύτικα «σ’ αγαπώ». Όταν αφήνεις σε κάθε κρεβάτι ένα «σ’ αγαπώ» μαζί με ένα κομμάτι της ψυχής σου. Όταν με κάθε «σ’ αγαπώ» που λες, ξεριζώνεις από μέσα σου, λίγο-λίγο, την ικανότητά σου να αγαπήσεις αληθινά.
Κάπου, κάποτε, θα εμφανιστεί η αγάπη της ζωής σου. Δε λέω ό έρωτας της ζωής σου, γιατί με κούρασε αυτή η χιλιοειπωμένη φράση. Μια φράση που πλέον έχει χάσει την ομορφιά της καθώς έχει μεταφερθεί στον πληθυντικό, οι έρωτες της ζωής σου.
Η αγάπη της ζωής σου, είναι μία. Ξεχωριστή, αυθύπαρκτη και παντοτινή. Είναι εκείνη για την οποία παραμερίζεις το εγώ σου κι αφήνεις την καρδιά σου να ταξιδέψει σ’ ένα άλλο σώμα, χωρίς επιστροφή.
Προετοίμασε τον εαυτό σου. Αγάπησέ τον. Μάθε του να ξεχωρίζει, να σέβεται τις λέξεις και το νόημά τους. Η αγάπη, έρχεται σε όλους αρκεί να ξέρεις να περιμένεις. Θα μου πεις, όλα από έρωτα ξεκινάνε και θα συμφωνήσω μαζί σου. Γι’ αυτό δώσε χρόνο στον εαυτό σου κι αν είναι αγάπη, θα εμφανιστεί. Με μια διαφορετική ανατριχίλα, με μία διαφορετική σωματική και ψυχική ένωση. Με μοναδικούς, πρωτόγνωρους, χτύπους καρδιάς.
Αν είναι αγάπη, το «εγώ» χάνεται. Δε ρωτάς «Τι είμαι εγώ για σένα;» αλλά λες «Εσύ για μένα είσαι η αγάπη της ζωής μου». Γιατί; Γιατί η αγάπη δεν είναι κτητική. Αντέχει και ζει μακριά από τον άλλον, αν εκείνος το επιλέξει, το ίδιο δυνατή και καθάρια.
Δε θέλω να σου μαρτυρήσω πόση πληρότητα θα νιώσεις όταν πεις αυτό το «σ’ αγαπώ». Πόση ευφορία θα πλημμυρήσει τα σπλάχνα σου όταν αγκαλιάσεις τον άνθρωπό σου. Σε αφήνω να το βιώσεις μόνος σου, σε μια απόλυτη ιεροτελεστία που κανείς και τίποτα δε μπόρεσε ποτέ να συγκριθεί μαζί της.
Σε παρακαλώ, φύλαξε ένα ανόθευτο «σ’ αγαπώ». Όχι πολλά. Τα πολλά το μαυρίζουν. Ένα, για έναν και για πάντα!
Συντάκτης: Ελένη Μαρκοπούλου
