«Η αγάπη της ζωής μου». Σπουδαία φράση. Μία φράση όμως καραμέλα, όταν μοιράζεται δεξιά κι αριστερά. Όταν προφέρεται ως απάντηση σ’ έναν ερωτικό ενθουσιασμό. Ψεύτικη και νοθευμένη όταν αλλάζει αποδέκτη, κάθε λίγο και λιγάκι.
Πολλοί τη θεωρούν απαραίτητο διακοσμητικό στοιχείο κάθε σχέσης που συνάπτουν. Άλλοι τη βρίσκουν περιττή και την αποφεύγουν, είτε γιατί είναι υπεράνω –μη μας πουν και ρομαντικούς-, είτε γιατί απλά δεν τη νιώθουν. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, που αναγνωρίζουν τη δύναμη και τη μοναδικότητα που κρύβεται πίσω από αυτές τις πέντε λέξεις.
Λίγοι άνθρωποι σέβονται κι εκτιμούν τη φράση αυτή. Την κρατούν ανέγγιχτη μέσα τους και της δίνουν τη θέση που της αρμόζει.
Πρόκειται γι’ αυτούς τους ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά μία φορά στη ζωή τους. Μία φορά ικανή να γεμίσει την καρδιά τους. Ίσως να ξεκίνησε από το γνωστό καρδιοχτύπι του έρωτα. Ίσως να μπήκε στη μέση ο ενθουσιασμός και το πάθος. Πολλά «ίσως». «Ίσως» που περνάνε από τις ζωές όλων μας. Έρωτες κι ενθουσιασμοί που χάνονται στις πρώτες δυσκολίες.
Εδώ όμως μιλάμε για κάτι πιο βαθύ. Δε βιάστηκαν να δώσουν τη θέση τους σε βαρύγδουπες δηλώσεις. Δεν έδωσαν όρκους και υποσχέσεις που δεν τήρησαν. Πέρασαν από τρικυμίες και διέσχισαν ολόκληρα βουνά. Φώναξαν, μάλωσαν, αποχωρίστηκαν, κινδύνεψαν για χάρη του άλλου.
Άνοιξαν την καρδιά τους, την απελευθέρωσαν από εγωισμούς, πείσματα κι από οτιδήποτε σκάρτο και εφήμερο. Οι έρωτες ή οι «ενθουσιασμοί» που μοιράστηκαν μαζί τους τις μέρες τους, τα φιλιά, το κρεβάτι τους, φαντάζουν πλέον πολύ μακρινοί.
Δε συγκρίνουν τον άνθρωπό τους. Δεν προσπαθούν να τον αλλάξουν. Είναι εκείνος ο μοναδικός άνθρωπος, που κοντά του έμαθαν ότι η αγάπη δεν έχει την αλαζονεία του έρωτα. Δεν επιβάλλει την παρουσία της. Έχει υπομονή, επιμονή και σύνεση χωρίς να εγκλωβίζει. Είναι η αγάπη που επιζεί το ίδιο δυνατή, ακόμα και μετά τα πυροτεχνήματα της αρχικής λαχτάρας κι επιθυμίας. Ακόμη κι όταν η έκρηξη του ενθουσιασμού, θα έχει καταλαγιάσει.
Όλοι αυτοί οι «αιώνια» δοσμένοι, αναγνωρίζουν στη χαρά και την ευτυχία του άλλου, τη δική τους πηγή ζωής. Αποτελούν το πιο γερό στήριγμα τις δύσκολες στιγμές και νιώθουν τυχεροί που μπορούν και βιώνουν αυτό το υπέρτατο συναίσθημα. Το κυριότερο όμως, είναι ότι μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους χωρίς τον άνθρωπό τους.
Ακόμη κι αν βρεθούν αντιμέτωποι μ’ έναν χωρισμό, δεν παύουν ν’ αγαπούν τον άνθρωπο που τους έμαθε την απόλυτη έννοια της αγάπης. Δε θα πέσουν στα πατώματα. Δε θα βρίσουν και δε θα αμαυρώσουν ούτε στο ελάχιστο το μεγαλείο όλων όσων μοιράστηκαν. Θα υψώσουν το ανάστημά τους και θα αποχαιρετήσουν με αξιοπρέπεια τα μάτια που λάτρεψαν, αρκεί να τα βλέπουν ευτυχισμένα.
Ευτυχισμένος θέλουν να είναι ό άνθρωπός τους. Ακόμη κι αν αυτή η ευτυχία βρίσκεται στα χέρια κάποια άλλου. Η αγάπη γι’ αυτόν τον άνθρωπο, τους δίδαξε ότι «αγαπώ» θα πει «σέβομαι». «Αγαπώ» θα πει «αγαπώ για πάντα». Ένα «για πάντα» που δε δέχεται περιορισμούς κι εξαιρέσεις. Πλέον, όλα τα «ίσως» τους επιβεβαιώθηκαν και μεταμορφώθηκαν σε μία οριστική και αμετάκλητη πραγματικότητα.
Τι κι αν περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια. Τι κι αν τα πρόσωπά τους κάνουν καιρό να ειδωθούν. Η θέση που κατοχυρώθηκε στην καρδιά τους, παραμένει πιασμένη. Έχουν θρονιάσει επάνω της την αγάπη για τον άνθρωπο που την κέρδισε τόσο όμορφα σαν να ήταν γραφτό.
Γι’ αυτόν τον άνθρωπο που ακόμη κι αν έχει προχωρήσει στη ζωή του, θα είναι πάντα εκείνος που έδωσε έναν άλλο ρυθμό στους χτύπους της καρδιάς τους. Θα είναι πάντα εκείνος που για χάρη του αποφεύγουν την ευφάνταστη δήλωση «Δίνω και τη ζωή μου για ‘σένα», αλλά θα εύχονταν να είχαν άλλες εκατό ζωές για να τον αγαπήσουν ξανά και ξανά.
Δεν είναι ότι δεν μπορούν ή δε θέλουν να αγαπήσουν κάποιον άλλον άνθρωπο. Είναι που κανένας άλλος δε θα είναι αυτός ο ένας και μοναδικός. Είναι που κανείς άλλος δε θα έχει αυτή τη μυρωδιά. Είναι που καμία άλλη αγάπη, δε θα μοιάζει με αυτή που μοιράστηκαν. Γιατί μία τέτοια αγάπη δεν έχει και δεν πρέπει να έχει, όμοιά της.
Επιμέλεια Κειμένου Ελένης Μαρκοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελένη Μαρκοπούλου
