Είναι από εκείνες τις στιγμές που θα ήθελες να τις ζήσεις ξανά και ξανά καθώς κάνουν τη μέχρι τώρα ζωή σου να φαίνεται πολύ μικρή μπροστά τους. Είναι εκείνα τα δάκρυα χαράς που καθώς τα γεύεσαι, σκέφτεσαι πόση ευτυχία μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος. Γιατί η ευτυχία που νιώθεις όταν μαθαίνεις ότι είσαι έγκυος, είναι ίσως ό,τι πιο πηγαίο κι αληθινό έχεις την ευλογία να βιώσεις.
Θα τολμήσω να πω, ότι η αρχή της εγκυμοσύνης είναι κάτι που θέλεις να το μοιράζεσαι μόνο με το σύντροφό σου. Είναι κάτι δικό σας. Είναι το πιο πολύτιμο «μυστικό» που σας ενώνει άρρηκτα για τουλάχιστον δύο μήνες. Κοιταζόσαστε, σκάτε ένα χαμόγελο κι όλοι οι γύρω σας, σας περνάνε για τρελούς ή για τρελά ερωτευμένους.
Όλη όμως αυτή η χαρά και η τσαχπινιά, κρατάει μέχρι την ανακοίνωση αυτού του χαρμόσυνου γεγονότος στο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον. Κι άντε σου λέω εγώ, με τους φίλους σου θα κάνετε και μια πλάκα, θα σκεφτείτε για το τι ομάδα θα γίνει το παιδί, κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Με την οικογένεια όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Άντε λίγο η εμπειρία, άντε λίγο το ότι όλοι είναι παντογνώστες, άντε η υπέρμετρη χαρά, έρχεται και γίνεται το κεφάλι σου καζάνι. Από εκείνα τα μεγάλα που λες ότι όπου να ‘ναι θα εμφανιστεί κι ο δράκος. Δράκος στην προκειμένη περίπτωση, γίνεσαι εσύ. Θες λίγο οι ορμόνες, θες ότι κλέψανε το μυστικό σου και το έχουνε κάνει μπαλάκι του τένις, τα νεύρα σου γίνονται κρόσσια κι αλίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά σου.
Όχι, δεν είμαστε παράλογες. Δεν το λες παραλογισμό όταν αρχίζει και γυρίζει το μάτι σου στην εκατοστή φορά που ακούς τη φράση «παιδί μας». Απ’ ότι θυμάμαι, κατά τη δημιουργία αυτού του υπερτέλειου πλάσματος, ήμασταν δύο. Όλοι οι υπόλοιποι ή τρώγατε, ή κοιμόσασταν ή τέλος πάντων δε συμμετείχατε σε μια συνουσία μυστική –εκτός αν ακούγατε Πυξ Λαξ. Ναι ξέρω, «του παιδιού μου το παιδί» και τα λοιπά. Μη μου στερείτε όμως τη χαρά να τρέχουν μέλια από το στόμα μου όταν λέω «το παιδί μου». Το «μας» δεκτό αρκεί να αφορά εμένα και το έτερον ήμισυ. Ευχαριστώ.
«Έλα μωρέ», λες τώρα. «Σιγά το πράγμα». Εντάξει, άντε και το «μας» να το πάρει το ποτάμι. Μία αντωνυμία είναι, δε βαριέσαι. Η κοιλιά μου όμως ήταν, είναι και θα είναι μέρος του σώματός μου. Δε νομίζω ότι αποτελεί έκθεμα σε μουσείο, ούτε είναι κοινής χρήσης αντικείμενο. «Αχ, να χαϊδέψω λίγο την κοιλίτσα σου», «Αχ, έλα να σε δω λίγο» και τσουπ, ένα χέρι κάνει το γύρω του θριάμβου πάνω στη δική μου κοιλιά. Δε νομίζω να υπήρχε το ίδιο πάθος γι’ αυτήν την κοιλιά όταν έτρωγα αρνάκι ή όταν έλιωνα στο γυμναστήριο για να κάνω κοιλιακούς. Δεν πιάνω κι ούτε θέλω να πιάσω το στήθος, τον ποπό σας ή οτιδήποτε άλλο. Την κοιλιά μου επιτρέπεται δικαιωματικά να την αγγίζει ένας. Ευχαριστώ.
Θα με πεις υπερβολική και για την κοιλιά; Εντάξει, κάνω την καρδιά μου πέτρα και το προσπερνάω. Το γεγονός όμως ότι όλοι ξαφνικά έγιναν φωτεινοί παντογνώστες, με ξεπερνάει. Ναι, ξέρω ότι μεγαλώσατε ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά –σαν τα παιδιά του Πειραιά-, αλλά επιτρέψτε μου να μάθω κι εγώ να φροντίζω το δικό μου παιδί. Να δουλέψουν και λίγο τα βιβλιοπωλείο. Τόσο υπέροχα βιβλία εγκυμοσύνης πουλάνε. Οι συμβουλές είναι σεβαστές. Με κάποιο όριο όμως. Η φύση έχει φροντίσει και γι’ αυτό. Μητρικό ένστικτο το λένε. Το μεγάλωμα του μωρού είναι ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Κι εγώ θέλω να το εξερευνήσω και να το ζήσω όπως θέλω. Ευχαριστώ.
Η σοφία της ηλικίας, θα μου πεις πάλι. Υπάρχει και σοφία στο μέτρημα του φαγητού που καταναλώνω; «Φάε λίγο παραπάνω», «Δεν τρως καθόλου, πώς θα μεγαλώσει το παιδί μας;». Ξαφνικά καθώς κάθεσαι ανέμελα κι ωραία να απολαύσεις το μεσημεριανό σου, συνειδητοποιείς ότι σε παρακολουθούν δύο, άντε μην πω τρία ζευγάρια μάτια. Κάθε μπουκιά κι αυτόματος υπολογισμός των γραμμαρίων που παίρνει το έμβρυο. Κι άντε να είσαι διαιτολόγος ή γιατρός, να πω κάνεις την πρακτική σου. Όλα τα υπόλοιπα επαγγέλματα ή ιδιότητες, απλώς σου κόβουν την όρεξη και πυροδοτούν το καζάνι που λέγαμε. Ο καθείς το φαγητό του. Ευχαριστώ.
Ας πω, ότι καλό μου κάνουν γιατί έτσι δεν τρώω και πολύ. Κάθε άλλο παρά καλό όμως, μου προξενεί το να μιλάω ή μάλλον να μιλάνε όλοι, συνεχώς και αδιαλείπτως, για το «παιδί μας». «Έτσι θα κάνει το παιδί μας», «Αλλιώς θα κάνει το παιδί μας», κι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από αυτό. Ο δικός μου ο κόσμος, σίγουρα. Υπάρχουν όμως ένα εκατομμύρια άλλα πράγματα που μπορούμε να πούμε. Όπως για την τρύπα του όζοντος ή το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Θυμηθείτε ότι όταν συμβεί κάτι συνταρακτικό, όπως το να κλοτσήσει ή να μιλήσει το έμβρυο-θαύμα, θα σας ενημερώσω. Ευχαριστώ.
Το πιο μεγάλο ευχαριστώ το οφείλω σ’ εσένα εκεί μέσα. Γιατί στο τέλος, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει σημασία. Αρκεί που υπάρχεις εσύ. Εσύ κι εγώ ξέρουμε.
Επιμέλεια Κειμένου Ελένης Μαρκοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Ελένη Μαρκοπούλου
