Κάποτε, είχα ακούσει ότι οι άνθρωποι δεν είναι πραγματικά ευτυχισμένοι, γιατί δε λένε ποτέ αυτό που θέλουν. Πράγματι, πόσες φορές χρειάστηκε να αποδεχτείς κάτι απλά και μόνο για να μη σε πουν «κακό»; Πόσα «ναι» έχεις πει, καταπιέζοντας τον εαυτό σου, προκειμένου να ικανοποιηθεί κάποιος άλλος; Πόσα απεγνωσμένα «όχι», έχεις εγκλωβίσει μέσα σου σε ερωτήσεις όπως «Θέλεις να πάμε εκεί;», «Θέλεις να κάνουμε αυτό;», «Είσαι καλά;».
Φοβούμενος μη χάσεις την αγάπη και την αποδοχή, σημαντικών για ‘σένα προσώπων, ξεστομίζεις ένα ξεψυχισμένο «ναι», σε καταστάσεις κι ανθρώπους, που μέσα σου απεχθάνεσαι ή έστω αντιπαθείς. Αποδέχεσαι προτάσεις για εξόδους σε μέρη που δε γουστάρεις, για να μη σε αποκαλέσουν αντικοινωνικό.
Αποδέχεσαι –μ’ εκείνο το στραβό χαμόγελο που ζητάει βοήθεια– τα «θέλω» της αγάπης σου, για να μη χαλάσεις χατίρι στον άνθρωπό σου. Αποδέχεσαι τις επιθυμίες και τις απαιτήσεις της οικογένειάς σου –όσο παράλογες κι αντίθετες με τα δικά σου μέτρα κι αν είναι– από σεβασμό, εκτίμηση, άντε κι ενοχές, στους ανθρώπους που σε μεγάλωσαν.
Αποδέχεσαι, αποδέχεσαι, αποδέχεσαι και σταματημό δεν έχει, ώσπου νιώθεις να δημιουργείται μέσα σου μία πυρηνική βόμβα έτοιμη να εκραγεί. Αισθάνεσαι έναν κόμπο να σου πνίγει το λαιμό κάθε φορά που προφέρεις ένα εκβιασμένο «ναι». Το κεφάλι σου βουίζει, τα μάτια σου καίνε και με κόπο συγκρατείς τα δάκρυά σου.
Δάκρυα μήτε χαράς μήτε στενοχώριας. Δάκρυα απελπισίας και θυμού. Θύμο για όλους αυτούς που έχεις απέναντί σου. Για όλους αυτούς τους δικούς σου ανθρώπους που δε σ’ έμαθαν ποτέ. Για όλους εκείνους που δεν αναγνώρισαν ποτέ την οργή πίσω από κάθε καλοστημένο «ναι» σου. Θυμό για όλα τα ρεσιτάλ ερμηνείας που είχες να δώσεις, για όλα τα θεατρινίστικα λόγια και χαμόγελα που μοίρασες από ‘δω κι από ‘κει.
Δεν ήταν η πραγματική θέληση αυτή που καθοδήγησε τις αποφάσεις σου. Ήταν η δειλία και η αδυναμία να ορθώσεις το ανάστημά σου μπροστά σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε φρόντιζε –σκόπιμα ή μη– να παραμερίζει τα γνήσια κομμάτια του εαυτού σου. Ήταν η εύκολη λύση για να αποφύγεις έναν καβγά, για να γλιτώσεις από βαριές κουβέντες και για να μη διαταραχτεί μία επιφανειακά ήρεμη κι αρμονική σχέση, είτε ερωτική είτε οικογενειακή ή φιλική.
Αναρωτήθηκες ποτέ ποιος είναι ο πραγματικά «χαμένος» όλης αυτής της συμπεριφοράς; Έδωσες ποτέ το δικαίωμα στα «θέλω» και στα όνειρά σου να κάνουν αισθητή την παρουσία τους; Αντί να αναλώνεις το ρήμα «αποδέχομαι» δεξιά κι αριστερά, σκέφτηκες να του δώσεις τη σωστή θέση δίπλα στη φράση «αποδέχομαι τον εαυτό μου»;
Η απάντηση σε όλες αυτές τις ερωτήσεις είναι η λέξη που εσύ αρνείσαι να βροντοφωνάξεις: «Όχι!». Καθώς κλείνεις τα μάτια σου στα σωστά, τα στραβά και τα ανάποδά σου, αποδέχεσαι καθετί που σου προτείνουν ή σου επιβάλλουν κάποιοι άλλοι. Παραμερίζεις τις δικές σου ανάγκες, αμφισβητείς τη μοναδικότητά σου, στερείς απ’ τον εαυτό σου την αληθινή ανόθευτη χαρά, αρκεί να μην πληγώσεις κανέναν.
Το αποτέλεσμα είναι να γεμίζεις πληγές εσύ ο ίδιος. Αιμορραγείς σιωπηλά κάθε φορά που αρνείσαι να δηλώσεις ξεκάθαρα τις προσωπικές σου επιθυμίες. Από τις πιο απλές μέχρι τις πιο σημαντικές. Κουκουλώνεις το πρόσωπό σου με καταφατικές γκριμάτσες για να θάψεις καλά όλα τα «όχι» που κρέμονται από τα χείλη σου. «Όχι, δεν είμαι καλά.», «Όχι, δε θέλω να έρθω μαζί σου.», «Όχι, δε μου αρέσει η σχολή που εσείς θέλετε να περάσω», «Όχι, δε θα κάνουμε πάντα αυτό που θέλεις εσύ».
Το χειρότερο είναι –αν θέλεις να είμαστε ειλικρινείς– ότι δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν άλλον. Ο μοναδικός υπεύθυνος είσαι εσύ ο ίδιος. Εσύ αποφάσισες να βάλεις τα «θέλω» των άλλων πάνω από τα δικά σου. Εσύ προτίμησες να προσποιείσαι από το να εκφράζεις τον αληθινό σου εαυτό. Πίστευες ότι με το να δείχνεις ένα καλό, κοινώς αποδεκτό πρόσωπο θα κερδίσεις την αιώνια αγάπη κι αποδοχή του κοντινού και μη περιβάλλοντός σου.
Άραγε νιώθεις ποτέ ότι είσαι έτοιμος να εκραγείς, ή μήπως αντέχεις ακόμα; Δεν κουράστηκες να παίζεις το ρόλο του καλού και φιλότιμου παιδιού για να σε βλέπουν οι άλλοι και να χαίρονται; Κοίταξε λίγο μέσα σου. Με κάθε σου «ναι», γεμίζεις όλο και πιο πολύ με απωθημένα, ανασφάλειες κι απεγνωσμένα «θέλω».
Νομίζεις ότι με αυτό τον τρόπο κερδίζεις την αγάπη και προσφέρεις χαρά στους άλλους; Οι άλλοι, μάτια μου, αγαπάνε αυτό που εσύ τους δείχνεις, όχι αυτό που πραγματικά είσαι. Κι όταν ξαφνικά φωνάζεις, επιβάλλεις τα «θέλω» σου και επιτρέπεις στα όνειρά σου να ξεχυθούν σαν ορμητικός χείμαρρος, σε κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό. Γιατί; Γιατί απλά δε σε ξέρουν. Γιατί εσύ δεν τους άφησες να σε μάθουν.
Κάνε λοιπόν την αρχή και βάλε το «όχι» στη ζωή σου. Άφησέ το να φανερώσει και να δηλώσει τα αληθινά σου κομμάτια. Γίνε ειλικρινής, πρώτα απέναντι στον εαυτό σου. Πες «όχι» σε ό,τι σε στενοχωρεί, σε καταπιέζει και σου στερεί την πραγματική απόλαυση. Να θυμάσαι ότι με κάθε «όχι» κάποιος μπορεί να σ’ αγαπήσει λίγο παραπάνω. Κι αν αυτός ο κάποιος είσαι εσύ ο ίδιος, ακόμα καλύτερα.
Επιμέλεια Κειμένου Ελένης Μαρκοπούλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ελένη Μαρκοπούλου
