Κάνει κρύο, καιρός για δύο. Σοφή κουβέντα. Πώς αλλιώς ν’ αντιμετωπίσεις αυτό το μηδέν της κλίμακας Κελσίου, αν όχι με την τριβή; Η τριβή δύο αντικειμένων αγάπη μου, παράγει θερμότητα. Γι’ αυτό σου λέω. Σβήσε καλοριφέρ και κλιματιστικό. Ξέχνα το λογαριασμό της ΔΕΗ που κάθε φορά κάνουμε τον σταυρό μας προτού τον ανοίξουμε. Σταμάτα να κάνεις στοίβες ολόκληρες τα ξύλα για το τζάκι, γιατί πλέον δε χωράμε να περάσουμε. Ας αφήσουμε στην άκρη τις φλις κουβερτούλες μας, τις γνωστές «κουβέρτες καναπέ», που όταν πηγαίνουμε στην τουαλέτα –σαν άλλη Παταγονία- τις φοράμε όπως ο Ζορό την κάπα του.
Έχουμε την τύχη να είμαστε αυτό το «δύο» που απαιτεί το φυσικό φαινόμενο της τριβής. Φυσική, χημεία, όλα τα έχουμε μωρό μου. Μη με βλέπεις που ντύνομαι σαν το χιονάνθρωπο κάθε φορά που βγαίνουμε από το σπίτι. Είναι γιατί δεν μπορώ να σ’ αγγίξω όπως θέλω. Ν’ αρπαχτώ από πάνω σου και να τουρτουρίζω. Μόνο το χέρι μου είναι ζεστό γιατί το στριμώχνω μέσα στην τσέπη σου και σφίγγω τόσο δυνατά το δικό σου που απορώ πως δε σου έχει κοπεί ακόμα το αίμα. Μεγάλη καταπίεση αυτό το «έξω» κι ακόμα μεγαλύτερη το ότι πρέπει να ντύνομαι σαν σαρμαδάκι. Δωσ’ του μετά να βγάζω κασκόλ, μπουφάν, ζακέτα, ζακετάκι, πουλόβερ και τελειωμό δεν έχει.
Αυτό το κρύο, θέλει άλλη αντιμετώπιση. Όχι από αυτές τις ξενέρωτες που πέφτεις σε χειμερία νάρκη για να το αντέξεις. Αλλά από τις άλλες. Αυτές που νιώθεις γεμάτος ενέργεια και ευεξία. Τι να μου κάνουν εμένα το τζάκι, το καλοριφέρ και η κουβέρτα, όταν έχω δίπλα μου το πιο θερμόαιμο πλάσμα; Εγώ θέλω να φοράω το κοντομάνικο φανελάκι μου και να έρχομαι πάνω σου! Να μ’ αγκαλιάζεις και ν’ αναψοκοκκινίζω αμέσως. Να τρίβεις την πλάτη μου και να με διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα.
Μη με ρωτάς συνέχεια γιατί δε φοράω κάλτσες ενώ οι πατούσες μου είναι πιο κρύες κι από παγάκι. Εγώ αγάπη μου, απολαμβάνω να μπερδεύω τα δάχτυλά μου μέσα στα δικά σου, να ακουμπάω το πέλμα μου πάνω στο δικό σου κι αυτό να βγάζει φωτιές. Σε χαϊδεύω, σε φιλάω, ενώνω το μέτωπό μου με το δικό σου, νιώθω την ανάσα σου ζεστή πάνω στο λαιμό μου κι αυτό ήταν. Έχω αποκτήσει αμέσως ένα ροδαλό χρωματάκι στα μάγουλά μου. Έχει σταματήσει η ανατριχίλα και το τουρτούρισμα λόγω κρύου και τώρα ανατριχιάζω μόνο από την έξαψη και την αναστάτωση που μου προκαλείς εσύ.
Το παραδέχομαι. Αν δεν ήσουν εσύ, θα άνοιγα τέρμα το καλοριφέρ, θα φορούσα την στολή του σκι και θα καθόμουν στον καναπέ αγκαλιά με δέκα κουβέρτες και τον σκύλο. Θα παρίστανα τον ορειβάτη στο Έβερεστ και θα έκανα φου-φου τα χέρια μου για να ζεσταθούν. Αν δεν ήσουν εσύ.
Τώρα όμως που έχω εσένα, τα δικά μου χέρια είναι ιδρωμένα από τις διαδρομές που κάνουν πάνω στο κορμί σου και τα δικά σου παράγουν συνεχώς θερμότητα πάνω στο δικό μου. Καίγομαι ένα πράγμα.
Βλέπεις μάτια μου, δεν είναι απλά τα χέρια, το στόμα, το κορμί, που συμμετέχουν σ’ αυτή την παραγωγή θερμότητας.
Είναι τα δικά σου χέρια. Το δικό σου στόμα. Το δικό σου κορμί.
Κι αυτό, είναι ο δικός μου νόμος.
Συντάκτης: Ελένη Μαρκοπούλου
