Αφού βλέπεις δεν πάει, τι το παιδεύεις;

Γιατί παλεύουμε τόσο για καταστάσεις που βλέπουμε ότι δε βγάζουν κάπου, που μας κουράζουν και μας κάνουν να χάνουμε κομμάτια του εαυτού μας; Δεν είναι λίγες οι φορές που συμβιβαζόμαστε με λιγότερα από αυτά που θέλουμε, από αυτά που φανταζόμαστε. Λένε πως το να επιμένεις σε κάνει καλύτερο και σε φέρνει πιο κοντά σε αυτά που επιθυμείς. Το να περνάς, όμως, μέσα από μια ζόρικη διαδικασία υπερπροσπάθειας και αναμονής είναι σχεδόν βέβαιο ότι από κάποια στιγμή και μετά σε φθείρει ψυχικά.

Είναι φορές που είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε σε μία κατάσταση, σε ένα άτομο, αρκεί να το κρατήσουμε στην καθημερινότητά μας. Και συχνά δε μας νοιάζει η έκβαση. Πέφτουμε με τα μούτρα, γιατί είναι τόσο μεγάλη η επιθυμία μας να το ζήσουμε που τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο. Η αστείρευτη υπομονή κι επιμονή μας μας κάνουν όμως πολλές φορές να μένουμε  σε κάτι αβέβαιο -ίσως και μη αμοιβαίο. Και βρίσκεσαι να παλεύεις με τα κύματα, να μην ξέρεις τι να κάνεις, να ψάχνεις λύσεις και εναλλακτικές, σε ένα χάος από ανάμεικτα συναισθήματα.

Ένα σημαντικό κομμάτι είναι αυτό της αποδοχής της κατάστασης, της επιλογής να μείνεις και να προσπαθήσεις. Το να ξέρεις ότι κάνεις κάτι συνειδητά, θα σε βοηθήσει να μη σε πάρουν από κάτω οι απογοητεύσεις που μπορεί να βιώσεις. Κι αν προσπαθείς μόνος στην όλη ιστορία, το να έχεις έναν συγκεκριμένο στόχο θα σου δώσει κίνητρο να μην τα παρατήσεις. Είναι δύσκολο όταν κάτι δεν κυλάει αβίαστα, όταν είναι περίπλοκο, μονόπλευρο, όταν οι συνθήκες δεν είναι υπέρ του. Όταν αντιλαμβάνεσαι πως μπήκες σε κάτι που δεν ξέρεις αν θα βγάλει κάπου ή πού θα καταλήξει, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να ορίσεις ως πού είσαι διατεθειμένος να φτάσεις. Γιατί αυτός που μένει και περιμένει, από κάποια στιγμή και μετά βιώνει ένα αίσθημα φθοράς και κόπωσης που συνδέεται με την ατελείωτη υπερπροσπάθεια.

Κι αν κάποια στιγμή το πάρεις απόφαση πως δεν έχεις κάτι άλλο να δώσεις, δεν είναι ήττα να αποχωρήσεις, αλλά επιλογή. Το να δίνεις χωρίς να οδηγεί κάπου, το να περιμένεις χωρίς να προχωράς, εξαντλεί σταδιακά τις αντοχές σου. Τη στιγμή που θα φτάσεις στα όριά σου, που η όλη κατάσταση περισσότερο θα σε χαλάει και λιγότερο θα έχει κάτι να σου προσφέρει, σκέψου το να φύγεις.

Μάταιο να προσπαθείς για έναν διάλογο που δε βγάζει πουθενά, για έναν άνθρωπο που βολεύτηκε στο ότι περιμένεις και σε έχει στην αναμονή, που όποτε θέλει επιλέγει να σε προσεγγίσει, και όποτε θέλει απομακρύνεται για να αποφύγει τις όποιες ευθύνες. Γιατί είναι ευθύνη ακόμα και να τολμήσεις να πεις τι πραγματικά θέλεις ή να προτρέψεις κάποιον να σταματήσει να ασχολείται μαζί σου, ειδικά όταν παιδεύεται χωρίς λόγο. Συνήθως πιστεύουμε ότι όσο περισσότερο επιμένει κάποιος, τόσες περισσότερες πιθανότητες έχει να βγει κερδισμένος. Αυτό κάποιες φορές ισχύει, όμως παίζουν ρόλο και τα ψυχικά αποθέματα που απομένουν στο τέλος κάθε παρτίδας.

Λάθος μας να νομίζουμε ότι κάποιος θα είναι εκεί για εμάς επ’ αόριστον, να αποδέχεται μια κατάσταση που ίσως τον στενοχωρεί και τον φθείρει, την ώρα που εμείς δεν του δίνουμε ξεκάθαρες απαντήσεις. Ένα άτομο που μένει σε κάτι που ίσως και να ήξερε εξαρχής πού θα καταλήξει, δείχνει πως έχει θάρρος, πως το πίστεψε και το πάλεψε μέχρι τέλους -ή μέχρι εκεί που εξαντλήθηκαν οι αντοχές του. Κι αν φύγει, θα κουβαλά στην πλάτη του ένα ακόμη μάθημα για να γίνει καλύτερος στη μετέπειτα πορεία του.