Η παρατηρητικότητα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που όταν το δεις σε κάποιον θα σε εκπλήξει κι όσο συχνά ή σπανιότερα εντοπίζεται πάντα θα έχει κάτι ενδιαφέρον να υποδείξει. Αυτό συμβαίνει γιατί γοητεύει το γεγονός ότι μας προσέχουν και θυμούνται τις λεπτομέρειες. Στο άλλο άκρο, βρίσκονται εκείνοι που καμιά φορά, ή καλύτερα τις περισσότερες φορές, δε θυμούνται γεγονότα, καταστάσεις ακόμη και πιο σημαντικά πράγματα που έχεις αναφέρει, καμιά φορά κατ’ επανάληψη, πράγμα που αρχίζει και μυρίζει αδιαφορία κι όχι τόσο αφηρημάδα. Αν τώρα βάλουμε αυτά τα δύο άκρα να συνυπάρξουν, τι θα έβγαινε;
Μια σύμπραξη μ’ εκείνους που συγκρατούν ημερομηνίες, αριθμούς, ονόματα και κάθε λογής συζητήσεις με όσες πληροφορίες άρπαξαν και καταγράφηκαν με μιας, μαζί με όσους θα απορήσουν όταν τους πεις το κλασικό ”στο έχω αναφέρει ξανά”. Κι όντως, συχνά, οι δεύτεροι θα νιώσουν άσχημα που ξεχνούν, ενώ οι πρώτοι θα σκεφτούν πώς γίνεται να αγνοούν κάτι τόσο σημαντικό ή τόσο απλό, ασχέτως αν -παρ’ όλο που ξεχνούν- κρίνονται δια του αποτελέσματος κι ας ακούν με μεγάλη προσοχή όσα τους απευθύνονται. Την επόμενη φορά, όμως, που θα επισημάνεις το ίδιο, θα είναι σαν να το ακούν από την αρχή. Θαρρείς πως το κάνουν επίτηδες και το μυαλό τους δεν είναι σε σένα, με αποτέλεσμα να θεωρούνται αδιάφοροι, απόμακροι ή απλώς κουραστικοί.
Αυτός ο κύκλος της πρώτης παρεξήγησης που ξεκινά με τις αυτόματες σκέψεις ότι μάλλον περνάς απαρατήρητος, δε σημαίνει ότι είναι λόγος να απορρίψεις ένα άτομο που φαίνεται να ξεχνά λεπτομέρειες για σένα. Θα πεις πως η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά. Ωστόσο, για ορισμένους η λεπτομέρεια μπορεί να μην είναι μία φράση που είπες πάνω σε μια συζήτηση κι έτσι δεν την κράτησαν στο μυαλό τους. Παραδέξου ότι ούτε εσύ θυμάσαι πάντα πότε και πώς λες κάτι. Εκεί λοιπόν κάνουν την έκπληξη όσοι φαινομενικά ξεχνούν μα ενδιαφέρονται για σένα. Γιατί μπορεί να μη θυμούνται τι είπες προχθές που είχες νεύρα από τη δουλειά, μπορεί να μη θυμούνται πού πήγες διακοπές πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά έχουν συγκρατήσει τον τρόπο που χειρίστηκες μια κατάσταση ή το ότι χαλαρώνεις με ταινίες και σιωπή. Συγκρατούν όσα σου διευκολύνουν τη ζωή κι όσα σε ξεκουράζουν, όσα σε κάνουν αυτό που είσαι κι όχι όσα είπες κάποια στιγμή σε έναν τυχαίο καφέ.
Είναι εκείνοι που χωρίς δισταγμό θα παραδεχτούν ότι δεν τα πάνε καθόλου καλά με τη μνήμη και δε θυμούνται ημερομηνίες, ακόμη και γενέθλια. Αυτό πονάει όσο να πεις. Όμως, βρίσκουν μια δική τους υπενθύμιση που δεν τους κάνει τη ζωή δύσκολη και ταυτόχρονα βγαίνουν από την άβολη θέση αυτή. Θα σου πουν ότι δεν το έχουν και πολύ με τις λεπτομέρειες, τα χρώματα που φοράς ή τα μαγαζιά που έχεις βγει, αλλά σίγουρα ξέρουν πού θα σου άρεσε να ζήσετε αν κάποια στιγμή συγκατοικούσατε. Παραδέχονται πολύ εύκολα πόσο ξεχασιάρηδες είναι κι απολογούνται γι’ αυτό με πλήρη αυτοσαρκασμό. Προτιμούν να κρατήσουν χώρο στη μνήμη τους για όσα θεωρούν σημαντικά, που μπορεί να είναι ενδεχομένως λιγότερα σε πλήθος, όμως φοβερά καίρια για το τι άνθρωπο σε κάνουν. Κι εκεί βρίσκεται και η διαφορά τους με τους πραγματικά αδιάφορους.
Η συνύπαρξη μ’ έναν ξεχασιάρη, μόνο εκπλήξεις μπορεί να φέρει. Το να συναντιούνται δύο εντελώς διαφορετικοί τύποι ανθρώπων, θα λέγαμε πως είναι τύχη, αν εξετάζουμε την περίπτωση να μπλέξουν κάποιος που θυμάται τα πάντα με κάποιον που ξεχνάει συχνά. Έχουν να μάθουν έναν αντίθετο κόσμο και να εξοικειωθούν σε αλλιώτικες καταστάσεις. Για εκείνους που νομίζουμε ότι ξεχνούν τα πάντα, πάλι, θα είναι εκεί να σου υπενθυμίσουν τα δικά τους «πάντα» από την απέναντι όχθη.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Παράσχου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
