Υπάρχουν άνθρωποι που όσο κι αν θέλουν να χτίσουν εκείνο το μαζί και περάσουν μια ζωή παρέα μ’ ένα άλλο πρόσωπο, τους κατακλύζει ένας φόβος και κάτι τους σταματάει απ’ το να δεθούν και να αναπτύξουν βαθύτερα συναισθήματα. Όσο περίεργο κι αν φαίνεται, είναι άτομα που όντως προσπαθούν πολύ και μπαίνουν στη διαδικασία να το ζήσουν, έχουν όμως στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι ανά πάσα στιγμή κάτι μπορεί να χαλάσει. Αφήνουν χώρο για την ανασφάλεια μπροστά στα αισθήματά τους και αυτή συχνά τους καθοδηγεί.
Γιατί όμως να νιώθουμε ανασφαλείς, παρ’ όλο που θέλουμε τόσο το άτομο που έχουμε απέναντί μας; Είμαι με κάποιον σημαίνει «αφήνομαι, το ζω, εκφράζομαι, μοιράζομαι τα συναισθήματά μου, εμπιστεύομαι». Κάθε σχέση χρειάζεται ένα πλαίσιο ασφαλείας, που θα σε κάνει να νιώθεις οικεία, ότι μπορείς να μιλήσεις για οτιδήποτε σε απασχολεί. Όταν δεν υπάρχει το πλαίσιο αυτό, σε κυριεύει η αμφιβολία και η ανησυχία. Όσο θέλεις να δώσεις και να αφεθείς, άλλο τόσο κάτι σε σταματάει, σε κάνει να σκέφτεσαι πως δεν είναι αυτή η συνθήκη για σένα, πως κάποιον θα πληγώσεις ή θα πληγωθείς και όλο αυτό θα πάψει να είναι όμορφο.
Η συναισθηματική ανασφάλεια που νιώθεις συνδέεται ίσως με γνώριμα συναισθήματα από το παρελθόν, με τα οποία πρέπει να παλέψεις, ώστε να φτάσεις στο σημείο της αποδοχής και της διαχείρισης. Έχεις την εντύπωση ότι δε θα είσαι αρκετός, ότι θα πρέπει συνέχεια να δίνεις και να δίνεσαι. Κι όλο αυτό σε κουράζει, νιώθεις πως αδειάζεις και δεν έχεις την ψυχική δύναμη να μείνεις. Μα πώς γίνεται να νιώθεις και να τ’ αφήνεις όλα να χάνονται; Απομακρύνεσαι από όμορφες στιγμές που μπορείς να ζήσεις, νομίζοντας ότι η λύση είναι να κρατήσεις αποστάσεις ασφαλείας.
Αυτή η στάση κατά κανόνα δεν έχει να κάνει με την προσωπικότητά σου, δεν είναι κάτι που εκ γενετής έχεις ή δεν έχεις μέσα σου. Την απέκτησες από ιστορίες με φινάλε διαφορετικό από εκείνο που φαντάστηκες, από συνθήκες μη ξεκάθαρες που σε έχουν μπερδέψει και σε έχουν κάνει επιφυλακτικό και πιο ανασφαλή απ’ όσο μπορεί να ήσουν. Όσοι βιώνουν παρόμοια συναισθήματα δε δείχνουν κατ’ ανάγκη σκυθρωποί, δε σημαίνει ότι θα τους δεις να κλαίνε, μα στα μάτια τους θα διακρίνεις μια μελαγχολία και μια σπίθα που εκπέμπει κάτι αλλιώτικο. Θέλουν να δεθούν -και ενδόμυχα δένονται- μα έχουν παράλληλα κι έναν δισταγμό, το κρατάνε μόνο για τον εαυτό τους και συχνά δείχνουν άλλα απ’ αυτά που έχουν στο μυαλό και την καρδιά τους. Σκέφτονται τα ίδια ξανά και ξανά, κάθε τους λέξη, κάθε υπόσχεση που έχουν δώσει. Δυσκολεύονται να αφεθούν, να κάνουν την υπέρβαση, λες και βάζουν φρένο και όρια στον εαυτό τους στο μέχρι πού και πόσο του επιτρέπουν να νιώσει.
Τα άτομα αυτά τρέμουν να εκτεθούν για ακόμη μια φορά. Μπορεί να σε προειδοποιήσουν πως δεν είναι για πολλά και σίγουρα θα φροντίσουν να σου δημιουργήσουν εξαρχής ένα αίσθημα αβεβαιότητας, ώστε να είσαι επιφυλακτικός μαζί τους. Ακόμα δεν έχει βρεθεί ο χρυσός τρόπος για να τους πείσεις πως για να ‘σαι εκεί, πάει να πει πως θες να αγκαλιάσεις και αυτούς και τις ανασφάλειές τους. Είναι δύσκολο να διαλύσεις όσα έχουν στο μυαλό τους, όμως όχι αδύνατον, αρκεί να τους καταλάβεις και να τους σταθείς.
Συντάκτης: Μαρία Παράσχου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
