Προσδοκίες και πραγματικότητα. Δύο έννοιες που πολλές φορές συγχέουμε κι αυτό το μπέρδεμα μπορεί να γίνει ύπουλο αν δεν προσέξουμε. Οι προσδοκίες τριγυρνούν στο κεφάλι μας και είναι όλα εκείνα που θα θέλαμε να συμβούν, η έκβαση που φανταζόμαστε σε μια κατάσταση. Όμως πολλές φορές δεν τις μοιραζόμαστε κι άλλες δεν τις παραδεχόμαστε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό. Πόσο εύκολο είναι να γίνουν πράξη όταν δε βρίσκουμε καν τρόπο να μιλήσουμε γι’ αυτές και πόσο ρεαλιστικά βλέπουμε τα πράγματα απ’ τη στιγμή που μπαίνει στη μέση το συναίσθημα κι αρχίζει να μας παρασύρει στα δικά του μονοπάτια;
Ένα λάθος που κάνουμε όταν γνωρίζουμε ένα πρόσωπο που μας ενδιαφέρει είναι να περιμένουμε να μας φερθεί με τον τρόπο που εμείς του φερόμαστε. Πιστεύουμε ότι ο άλλος έχει στο μυαλό του αυτό που έχουμε κι εμείς και μάλιστα περιμένουμε να κάνει πράξη ό,τι σκεφτόμαστε χωρίς φυσικά να βγάλουμε άχνα και να ζητήσουμε κάτι συγκεκριμένο. Φτιάχνουμε τα δικά μας ιδανικά σενάρια κι όταν αυτό που φανταζόμαστε δε συμβαίνει, απογοητευόμαστε. Μήπως όμως φταίμε κι εμείς που περιμέναμε πολλά ή που δε μιλήσαμε ανοιχτά, ώστε να κάνουμε με τον άλλο μια κουβέντα να δούμε τι έχει στο μυαλό του; Ίσως αν βλέπαμε τα πράγματα κάπως πιο ρεαλιστικά, οι προσδοκίες μας να ανταποκρίνονταν περισσότερο στην πραγματικότητα.
Πώς περιμένεις να ξέρεις πού θα βγάλει το μεταξύ σας όταν δεν έχεις μπει καν σε διαδικασία διαλόγου; Όταν φοβάσαι να εκφράσεις τις ερωτήσεις ακριβώς όπως σου έρχονται στο μυαλό, για να μη σε χαλάσουν οι απαντήσεις που θα πάρεις; Πολλές φορές οι υπέρμετρες προσδοκίες μας που δεν εκπληρώνονται οφείλονται στο γεγονός ότι δεν έχουμε συμφωνήσει κάποια πράγματα με το πρόσωπο που έχουμε απέναντί μας. Καθένας θεωρεί δεδομένα αυτά που έχει στο κεφάλι του και δεν μπαίνει στη διαδικασία να τα γνωστοποιήσει. Έτσι, δημιουργείται μια παρεξήγηση που θα μπορούσε πολύ εύκολα να είχε αποφευχθεί με λόγια καθαρά και σταράτα.
Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει αν δε θες να πέφτεις απ’ τα σύννεφα είναι να προσπαθείς να διακρίνεις ακριβώς πώς έχει η κατάσταση. Να αφουγκράζεσαι, να βλέπεις τα σημάδια, να ακούς. Ακόμα κι όταν πρόκειται για δυσλειτουργικές καταστάσεις ή για πράγματα που καθόλου δε σε ικανοποιούν, το να κλείνεις τα μάτια μπροστά τους δε βοηθά. Μπορεί να χρειαστεί να έρθει η απομυθοποίηση, να βρεθείς αντιμέτωπος με νέα που δε θα ‘ναι καθόλου ευχάριστα, όμως δε θα ζεις στον δικό σου μικρόκοσμο κι αυτό από μόνο του είναι σημαντικό.
Πρέπει να προλάβεις την πραγματικότητα, ώστε να μην έρθει να πει hello στις προσδοκίες σου, πιάνοντάς σε απροετοίμαστο. Μετά, θα είναι πιο δύσκολο να καταλάβεις τι πήγε λάθος. Δεν είναι λίγες οι φορές που αγνοούμε αυτό που δε μας βολεύει να δούμε, που θα θέλαμε να ‘χουν αλλιώς κάποια stories κι όμως η συνειδητοποίηση πως τελικά τα πράγματα δεν πάνε όπως είχαμε προβλέψει, αρκεί για να το χωνέψουμε μια ώρα αρχύτερα και να κάνουμε το βήμα να πάμε παρακάτω.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Παράσχου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
