Όταν σου ζητάει να περιμένεις, γιατί γνωριστήκατε ενώ είχε σχέση

Μια αμήχανη στιγμή με τον εαυτό σου. Μια συνειδητοποίηση που χτυπάει μέσα σου με φράσεις όπως «τι συμβαίνει τώρα» και «τι πάω να κάνω». Αμφιταλαντεύεσαι κι εκπλήσσεσαι με όσα περνούν από το μυαλό σου που τρέχει τόσο γρήγορα στις σκέψεις σου. Μια κατάσταση, ο χρόνος κι εσύ. Σαν να μην ξέρεις με ποιο πρέπει να παλέψεις πρώτα. Υπάρχει, άραγε, σωστή διαδρομή; Ένα “περίμενε” και μια αναμονή που κάπως γνώριμη σου είναι, σε βάζουν να περπατάς στο ίδιο μονοπάτι. Κι αν δεν είναι το ίδιο; Σκέφτεσαι ότι ίσως αυτή τη φορά κάτι θ’ αλλάξει. Εμπειρία ή επιπολαιότητα τελικά;

Κι έρχεται εκείνο το λεπτό που όλα παγώνουν μέσα σου, λες και χτυπάς σε κενό αέρος, όπως κάθε φορά που κάτι αναπάντεχο συμβαίνει και ταράζει την ηρεμία σου. Ένα άτομο σε επαναφέρει στην πραγματικότητα, γιατί είναι ”πολύ καλό για να είναι αληθινό τελικά” και σου δείχνει ανάμεσα σε τι έχεις να επιλέξεις. Φεύγεις ή μένεις; “Θα με περιμένεις;”, ρωτάει. Κι εσένα, που επένδυσες τον χρόνο σου κι έδωσες την προσοχή σου, τώρα σε τρώει αυτό το δίλημμα. Ένα δίλημμα που κράτησε όσο κι η απάντησή σου στο αν θα το πάρεις ή όχι το ρίσκο. Θα περίμενες αυτό το άτομο που τώρα σου ζητάει χρόνο για να ξεκινήσετε κάτι μαζί;

Θεωρητικά, θα κέρδιζε το “όχι”. Να που, όμως, η λογική έρχεται δεύτερη κι οι σκέψεις για ν’ ακολουθήσεις το “ναι” γίνονται όλο και περισσότερες. Αυτό το πάγωμα συνεχίζει και σε κατακλύζει κι εσύ κοιτάς χαμένος στο διάστημα, σκεπτόμενος αν κάνεις καλά ή όχι. Κι αν δεν περίμενες, τι θα γινόταν; Αν έμπαινε η λογική σου, τα πιστεύω και τα όριά σου μπροστά απ’ όλους κι όλα; Δε θα έμενες, σίγουρα. Μα κι αν από την άλλη είστε απλώς δυο άνθρωποι σωστοί ο ένας για τον άλλον που συναντήθηκαν σε λάθος στιγμή, δεν αξίζει να μείνεις να το μάθεις;

Περίεργο και παράξενο. Αυτές οι λέξεις μονίμως κολλημένες μέσα στο μυαλό. Αξίζει μια αναμονή για κάτι δυνατό ή είναι απλώς η επιπολαιότητα που μιλάει; Το μόνο σίγουρο είναι πως έμπλεξες. Γιατί γνωρίζεις ότι έμπλεξες. Γιατί κι οι δύο δεν μπορείτε να μπείτε στην παύση. Γιατί βάζετε ως δικαιολογία το bad timing που τόσο κόσμο έχει παιδέψει αδίκως για να μην πείτε την αλήθεια με το όνομά της. Πως ποτέ δεν είναι εύκολο να κάνεις το ξεκάθαρο βήμα για μια σχέση που δε γνωρίζεις πού θα βγάλει, όταν έχεις ήδη μία που γνωρίζεις. Για μια κατάσταση που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει, να σε αφήσει στο κενό. Για κάποιον που δεν πρόλαβε να βάλει σε τάξη τη ζωή του, να ξεκαθαρίσει τις επιλογές του.

Το να περιμένεις κάποιον επειδή στο ζήτησε ή το έθεσε με τρόπο που σε τοποθετεί στη θέση αυτή είναι κάτι παραπάνω από περίπλοκο. Δημιουργεί μια σειρά συναισθημάτων και σκέψεων που δε σε αφήνουν να ηρεμήσεις. Το ενδεχόμενο του απρόβλεπτου, οι αλλαγές και το καθόλου ξεκάθαρο τοπίο για σένα, κάνουν και τους δυο σας να στέκεστε αμήχανοι μπροστά από μια απόφαση. Κι αν θέλεις να εκφράσεις πώς νιώθεις, πέφτεις στον τοίχο της αναμονής. Κι εσύ εκεί. Επιλέγεις την αναμονή. Γιατί μέσα σου ξέρεις ότι αν αξίζει, μόνο περιμένοντας θα το μάθεις. Γιατί θα ζοριστείς αλλά ξέρεις ότι αυτό επέλεξε το ένστικτό σου κι όχι η λογική. Γιατί κι οι δύο το θέλετε. Μόνο που, καμιά φορά αυτό που θέλουμε, δε σημαίνει ότι μπορούμε να το ζήσουμε κιόλας. Ποιος ξέρει, θα περιμένουμε, κι ίσως μάθουμε.