Πας να θέσεις όρια και σε πιάνουν οι τύψεις

Όταν ακούμε τη λέξη «όρια», σκεφτόμαστε πως πρέπει να θέσουμε κι εμείς τα δικά μας, και αυτομάτως μας έρχεται στο μυαλό κάτι δύσκολο και ψυχοφθόρο. Τις περισσότερες φορές, το να οριοθετηθείς σου προκαλεί άγχος και υπερένταση, σαν να πρόκειται να κάνεις κάτι πέρα από τις δυνάμεις σου. Πράγματι, για κάποιους δεν είναι και τόσο εύκολο να βάλουν τις δικές τους κόκκινες γραμμές, μιας και πιστεύουν πως όρια συνεπάγεται να γίνεις πρώτα αυστηρός, να χαλαστείς και να χαλάσεις και τους άλλους.

Οι άνθρωποι τείνουν να δυσκολεύονται όταν πρέπει να κάνουν ξεκάθαρο τι είναι διατεθειμένοι να ανεχτούν, να θέσουν στενά περιθώρια. Ούτε κι οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται πως το να δίνουν χρόνο σε μια κατάσταση κοιτάζοντάς την απλώς από μακριά, χωρίς ν’ αναλαμβάνουν δράση, δε θα λύσει κανένα πρόβλημα. Και φτάνεις σε σημείο για να μην κακοκαρδίσεις κανέναν να πιέζεσαι εσύ τελικά και να μην μπορείς να ανταπεξέλθεις στις απαιτήσεις της καθημερινότητας. Αν δεις όμως τα πράγματα λίγο καλύτερα, θα αντιληφθείς πως όλα εκείνα τα «ναι» που λες και δε σε εκφράζουν, απ’ το χέρι σου περνάει να γίνουν  «όχι».

Ο χρόνος που αφιερώνεις να κάνεις τα χατίρια των άλλων μπορεί να σου στερήσει χρόνο να φροντίσεις τον εαυτό σου σωματικά και ψυχικά. Κάθε φορά που λες «ναι» σε όλα, θέλοντας να διευκολύνεις τους άλλους, εσύ βγαίνεις προγράμματος και οι ανάγκες σου μπαίνουν στην άκρη. Δεν πρέπει να νιώθουμε τύψεις όταν λέμε «όχι» και οφείλουμε να υποστηρίζουμε σθεναρά ακόμα και τις πιο μικρές μας αποφάσεις.

Πιστεύουμε ότι είναι ευθύνη των άλλων να γνωρίζουν πότε πρέπει να σταματήσουν, πότε μας πιέζουν με τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους, πότε δε μας δίνουν χώρο και νιώθουμε πίεση. Κι όμως στην πραγματικότητα είναι μονάχα δική μας ευθύνη να αναγνωρίσουμε πού φτάνουν τα όριά μας και να δώσουμε στους άλλους να καταλάβουν πού βρίσκεται η κόκκινη γραμμή μας. Πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο στους άλλους πώς μας κάνουν να νιώθουμε και να τους χαλάσουμε και κάποιες φορές χατίρι για το δικό μας το καλό.

Από την ενοχικότητά μας προκύπτει η αδυναμία μας να θέσουμε όρια. Νιώθουμε άβολα όταν δεν ανταποκρινόμαστε θετικά, μας πιάνουν οι τύψεις μας, αγχωνόμαστε για την εικόνα που θα έχουν οι άλλοι για μας, προσπαθούμε να γίνουμε οι καλοί στα μάτια τους, φοβόμαστε μην κρίνουμε μια κατάσταση υπερβολικά και καταλήξουμε υπερβολικά αυστηροί μαζί τους. Κι όμως τα όρια δεν είναι απαιτήσεις που έχουμε επειδή είμαστε στραβοί σαν χαρακτήρες, είναι κάτι που πρέπει να γνωστοποιήσουμε στους άλλους για να σεβαστούν ακόμα περισσότερο την προσωπικότητά μας, για να μη μας παιδεύουν, να μη μας εκμεταλλεύονται.

Ο τρόπος που θα πούμε τη γνώμη μας αντικατοπτρίζει εμάς, τις ανάγκες μας, τα γούστα μας. Θα νιώσουμε άσχημα τις πρώτες φορές που θα αλλάξουμε τον τρόπο έκφρασής μας και θα μιλήσουμε ανοιχτά για αυτά που επιθυμούμε. Ωστόσο, αυτές οι συζητήσεις θα γίνονται όλο και πιο εύκολες στην πορεία και τελικά θα μάθεις να σέβεσαι πρώτα εσύ τα όριά σου και μετά οι άλλοι.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!