Σε θέλω αρκετά για να σε κάνω μέρος της ρουτίνας μου

Πάντοτε αναρωτιόμουν ποια είναι εκείνη η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι θέλεις να είσαι μ’ έναν άνθρωπο. Που ξέρεις σίγουρα τι θέλεις και γιατί το θέλεις μαζί του. Σκεφτόμουν πώς γίνεται οι άνθρωποι να είναι μαζί, τόσο καιρό και τόσο κοντά. Ποτέ δεν έτυχε να θέλω ένα άτομο μέσα στη ρουτίνα μου. Γιατί νικούσε ο φόβος ότι δε θα πετύχει και κάτι θα πάει στραβά. Αυτό το συνήθειο, το τόσο οικείο, να χτίζουμε από μόνοι μας έναν τοίχο μπροστά μας λες και θα μας προστατεύει αιωνίως, με βρήκε κι εμένα σκλάβο του. Μα αν δεν τον γκρεμίσεις κάποτε πώς θα ζήσεις πραγματικά;

Ήταν εκείνη η μοναδική στιγμή που παραδέχτηκα μέσα μου πως θέλω να βρίσκομαι εδώ που είμαι, πως σε θέλω στην καθημερινότητά μου. Εκείνα τα βράδια που μέχρι να ξημερώσει τα περνούσαμε μαζί, σ’ αυτά τα άβολα σκαλιά που μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες και να μαθαίνω για σένα. Τότε που αντιληφθήκαμε κι οι δύο ότι θέλουμε να γίνεται αυτό κάθε μέρα. Τότε που κατάλαβα ότι αυτό θα ήθελα να είναι μέσα στη μέρα μου, εσύ. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα που δεν έχει καμία σχέση με ό,τι έχει νιώσει κανείς μέχρι τότε κι ό,τι πρόκειται να νιώσει ξανά. Μια κατηγορία μόνο του. Σαν να σε διαπερνά ολόκληρη εγκατάσταση της ΔΕΗ και να σου αλλάζει τον τρόπο που λειτουργούν οι νευρώνες σου. Σοκάρει την κοσμοθεωρία σου, στα ανατρέπει όλα με μιας και δεν ξέρεις τι έπαθες ακριβώς. Κι έρχεται κι αυτός ο φόβος που πάντα παραμονεύει. Θ’ αντέξουμε;

Ναι, είπα. Κι ακόμη το λέω μετά από τόσο καιρό. Μέσα σε μια νύχτα ήρθαν συναισθήματα που τόσο καιρό νόμιζα πως δεν μπορούσα να νιώσω. Αλλά ήταν αυτό το «ναι» που σου απάντησα όταν με ρώτησες αν θέλω να το προσπαθήσουμε. Λίγα δευτερόλεπτα μου πήρε μόνο να συνειδητοποιήσω ότι αυτή την καθημερινότητα θέλω πλέον. Ξέρω ότι μετά την απόφασή μου θ’ άλλαζαν πολλά σε μένα, μέσα μου αλλά και στη ζωή μου. Γιατί εκεί που νομίζεις ότι τίποτα και κυρίως κανένας δε θα επέμβει στους νόμους σου, έρχεται σ’ ένα λεπτό, ένα άτομο και μια συνθήκη που κάνουν πραξικόπημα.

Δεν πίστεψα μέχρι σήμερα ότι θα μπορέσει να εισβάλλει κάποιος έτσι στις μέρες μου, σε όλα αυτά που μου συμβαίνουν, στις ανησυχίες μου, στις σκέψεις μου. «Είσαι μέρος της ζωής μου πλέον» μου είπες ένα βράδυ σε μια απρόσμενη στιγμή κι εκεί συνειδητοποίησα ότι είσαι και δικό μου κομμάτι. Ότι στις πιο τρελές μου αποφάσεις είσαι εκεί για να τις ακούσεις, να τις δεις να γίνονται κι εγώ ν’ αναρωτιέμαι πώς συμβαίνει να υπάρχει κάτι που δεν ήθελα, γιατί πίστευα πως δεν έχει χώρο να συμβεί πλάι μου.

Όμως, κάπως αρχίζω και σιγουρεύομαι ότι αυτός ο χώρος θέλω να είναι για σένα, αυτός ο χρόνος που δεν είχα ν’ αφιερώσω τώρα χρειάζομαι να γεμίζει τις ώρες μου μαζί σου, ν’ αλλάζει η ζωή σου τις συνήθειές μου. Και δε με φοβίζει τόσο μέρα με τη μέρα αυτή η αλλαγή. Μπορώ να σου υποσχεθώ όσα σου είπα εκείνο το βράδυ, να στα υπενθυμίζω και να είμαι εδώ που θέλω να είμαι. Να νιώθω τις άσχημες στιγμές σου και να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Να στεναχωριέμαι και ταυτόχρονα να θέλω να μείνω εδώ, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται.

Είναι μέρες που νομίζω ότι θα τα παρατήσω, που θα κάνω πως τελικά μπορώ και χωρίς εσένα, που σκέφτομαι πως κάποια στιγμή θα κάνω πίσω. Κι ένα λεπτό μετά, σιγουρεύομαι πως δε θα συμβεί κάτι τέτοιο. Γιατί θέλω να είσαι εκεί, κάθε μέρα. Στον δρόμο μου για τη δουλειά, στις δύσκολες μέρες, στα νεύρα μου, στις επιτυχίες μου, στα ταξίδια μου. Να πίνουμε καφέ βιαστικά το πρωί πριν τη δουλειά και το βράδυ να τρώμε σιχάματα στον καναπέ. Να διαβάζεις πρώτα εσύ ό,τι γράφω, να ξέρεις πως είναι για σένα.

«Αυτό που ξέρω είναι ότι θέλω να είσαι στη ζωή μου, με ό,τι συνεπάγεται αυτό» μου είπες και κατάλαβα ότι αυτό που συνεπάγεται είναι όλα αυτά που περνάμε μαζί. Όλα εκείνα που με φοβίζουν μα θέλω να είναι μαζί με σένα. Γιατί έτσι, δεν είναι πια τόσο τρομακτικά. Μοιάζουν πιο πολύ με έρωτα.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!