Τους φορτώνουμε τα προβλήματά μας και θυμώνουμε που δε μας τα λύνουν

Μια ιδιαίτερη αρετή στη ζωή μας είναι η φιλία, πράγμα πολύ αναγκαίο για έναν άνθρωπο, γιατί κανείς δε θα προτιμούσε να ζει χωρίς φίλους. Δύσκολα θα χτιστεί, θα στηριχτεί και θ’ αποκτήσει γερές βάσεις. Δίνουμε πολλά και περιμένουμε αντίστοιχα κατανόηση, δύναμη κι ευχάριστες στιγμές. Οι φίλοι λένε πως στα δύσκολα φαίνονται, ή μήπως όχι;

Μια αλήθεια που μάλλον μισή είναι εν τέλει. Φανταζόμαστε μια ιδανική φιλία που θα βασίζεται στην ειλικρίνεια, την εμπιστοσύνη και τις μικρές κι άλλοτε μεγάλες απαιτήσεις μας. Απαίτηση είναι το να θεωρούμε ότι ο ρόλος του φίλου είναι να μας βοηθήσει στα προβλήματά μας. Έχει πολλαπλούς ρόλους μα πάνω απ΄ όλα υπάρχει για να είναι δίπλα μας. Φυσικά θα είναι με τον δικό του τρόπο και τις αντοχές του. Κι όταν λέω αντοχές αναφέρομαι στο πόσο μπορεί και θέλει να προσφέρει με όλη του την ψυχή. Θεωρούμε ότι ο κολλητός είναι πανταχού παρών και κάθε φορά καταφέρνει να λύσει ό, τι βαραίνει εμάς. Θα μου πεις, έτσι δεν είναι;

Μετά την οικογένεια έρχονται οι φίλοι μας, οι άνθρωποί μας για όλα. Έχουμε την πεποίθηση πως στις δύσκολες στιγμές μας θα φανεί αν είναι εκεί. Δε σημαίνει ότι δε συμπάσχει μαζί μας, ότι δεν κατανοεί το πρόβλημά μας ή ότι δε μας ακούει. Το αντίθετο μάλιστα. Θα σε βοηθήσει, θα σε συμβουλέψει μα ως αυτό το σημείο- τουλάχιστον κάποιες φορές. Είναι μια ιδιαίτερη σχέση, ένας δεσμός απαραίτητος με αληθινά συναισθήματα. Μην περιμένεις όμως ότι λόγω αυτής της σχέσης που έχετε θα κάνει θαύματα. Ίσως να θέλει, να προσπαθεί να πράξει το καλύτερο για σένα αλλά πέφτει έξω από τις προσδοκίες του. Από την άλλη έχει θέσει τα δικά του όρια και γνωρίζει μέχρι πού μπορεί να φτάσει.

Εμείς με τη σειρά μας τοποθετούμε τον εαυτό μας στη θέση ν’ αναζητεί και να απαιτεί κάτι τεράστιο και μάλλον πολύπλοκο για τον κολλητό μας. Η τρελή αυτή απαίτηση να βρίσκει τη δύναμη να ασχοληθεί εξονυχιστικά με μας και το πρόβλημά μας μέχρι να φτάσει στη λύση του. Όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε μια κατάσταση εμφανώς πιο δυσάρεστη κι επίπονη τότε θα περιμένει και την ανάλογη διαχείριση από εκείνους που είναι πραγματικά δίπλα του. Αφενός ζητάμε κι εμείς πάρα πολλά, αφετέρου ενισχύεται ο εγωισμός μας και σκεφτόμαστε τον εαυτό μας πρωτίστως. Κι αφού δεν έχει ο φίλος τη διάθεση να κάνει κάτι το παραπάνω, απαιτούμε.

Ως φίλοι θεωρούμε δεδομένη τη στήριξη ο ένας στον άλλον, τόσο στις λύπες όσο και στις χαρές. Μα στα δυσκολότερα χρειαζόμαστε να είναι εκεί, να μη μας αφήνουν ξεκρέμαστους γιατί ούτε εμείς θέλουμε να τους αφήνουμε για τα λιγότερο σημαντικά δικά μας. Ξέρουμε ότι μας συμπονούν, μας σκέφτονται συνεχώς και ψάχνουν λύσεις όσο εμείς δε βρίσκουμε μα δεν μπορούν να κάνουν τα άπιαστα.

Εκείνοι, λοιπόν, που παραδίνονται ολοκληρωτικά στους ανθρώπους τους είναι σπάνιοι. Στα δύσκολα, στα εύκολα, στα σημαντικά και στα λιγότερο φαίνονται τι πραγματικά θα κάνουν για σένα. Εσύ πιστεύεις σ’ αυτόν τον φίλο που παρά τα όριά του, τα οποία δε φτάνουν τις απαιτήσεις σου, συνεχίζετε την πορεία σας. Γιατί πολύ απλά, το θέμα είναι να σου σταθεί. Δεν είναι μάγος ούτε θεός, δε θα σου βρει λύση σε ό,τι σε βασανίζει. Άλλωστε αν είναι να βρεθεί αυτή η λύση, μήπως πρέπει να ξεκινήσει από σένα;