Μισούν αυτόν που έφυγε για να μη μισήσουν τον εαυτό τους

Ο χωρισμός σε μια σχέση είναι μέσα στη ζωή. Συμβαίνει κι ας μην το δεχόμαστε πολλές φορές. Μας πονάει όταν κάτι τελειώνει άδοξα και κυρίως όταν δεν το θέλουμε. Κάποιοι, βέβαια, συνηθίζουν να φεύγουν απ’ τη ζωή μας δίχως λόγο κι αιτία, χωρίς καμιά εξήγηση. Κι έτσι καταλήγουμε να μισούμε το άτομο που έφυγε με όλη μας τη δύναμη.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που στο πέρασμά τους αφήνουν κάτι δυνατό. Συναισθήματα πρωτόγνωρα, σπάνια που νομίζαμε πως αντέχουν στο χρόνο, αλλά από κάποια στιγμή και μετά δε βρίσκουν ανταπόκριση. Έχουμε τη συνήθεια ν’ αγαπάμε πολύ, βαθιά και για πάντα. Δεν είναι κακό ούτε λάθος ν’ αγαπάς. Η αγάπη, όμως, μπορεί να φέρει και το μίσος μαζί. Δυο αντίθετες έννοιες, δυο άκρα που όταν συνδέονται μοιάζουν με τους δυο πόλους μιας μπαταρίας. Οι άνθρωποι μπορούν να εκδηλώσουν μίσος από εκεί που δεν το περιμένεις. Θα μου πεις, αφού αγαπάς, ποιος ο λόγος να μισήσεις;

Ο λόγος για εκείνη την κατηγορία ανθρώπων που όταν φεύγει ο σύντροφος από δίπλα τους, τον μισούν για να μη μισήσουν τον εαυτό τους. Έχουμε μάθει να ψάχνουμε κάποιον να ρίχνουμε το φταίξιμο. Είτε εμάς, είτε τον άλλο, είτε και τους δυο. Δε ζυγίζουμε γεγονότα και καταστάσεις και δεν αποδεχόμαστε εύκολα την κατάληξη. Υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν πως αν κρατήσουν κακία στους πρώην τους θα νιώθουν πιο όμορφα, πιο ήρεμα με τον εαυτό τους και δε θα φτάσουν σε σημείο κατάρρευσης. Η θλίψη κι η απογοήτευση τους έχεις φτάσει στην πεποίθηση αυτή και η άρνηση να ρίξουν κι αυτή τη φορά το φταίξιμο στους ίδιους ή να αναλάβουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης. Εξάλλου πιστεύουν πώς όσο περισσότερο τους μισήσουν, τόσο πιο σύντομα θα πάψουν να τους αγαπούν.

Αυτοί οι άνθρωποι δε γεννήθηκαν κακοί. Ξέρουν πράγματι να αγαπάνε και να το δείχνουν με τον τρόπο τους. Κρατάνε τις καλές στιγμές αλλά δεν μπορούν να ξεχάσουν την προδοσία και να ξεπεράσουν την απώλεια. Γιατί κάποιος αποφάσισε να φύγει, επειδή έτσι ήθελε,  ανεξήγητα. Αφήνουν το στίγμα τους με χιλιάδες ερωτηματικά και σκέψεις να κυριεύουν το μυαλό τους. Έτσι, λοιπόν, οι προδομένοι έχουν την ανάγκη να δείξουν έναν άλλο εαυτό, να αποκρύψουν τα αληθινά τους αισθήματα. Κι αυτός ο εαυτός είναι ικανός να μισήσει κι όχι να συγχωρήσει. Είναι μια μορφή άμυνας που συνδέει το χωρισμό με το μίσος. Παύουμε όμως ν’ αγαπάμε τόσο εύκολα;

Δεν είναι η ψυχή μας που σταματάει ν’ αγαπά. Είναι οι σκέψεις του μυαλού που λειτουργούν εγωιστικά με σκοπό να ξεπεράσουν το χωρισμό. Οι πληγές τους πρέπει να επουλωθούν και το μίσος είναι μοναδική τους αντίδραση, αντισταθμιστική, έντονη. Γιατί νιώθουν πως χρειάζονται ένα έντονα αρνητικό συναίσθημα για να εξισορροπήσει τα έντονα θετικά που αισθάνθηκαν για τον πρώην κι ίσως αυτό να δέσει αρμονικά με την άσχημη ψυχολογία τους σ’ αυτή τη φάση της ζωής τους. Πιστεύουν πως πήραν πίσω την αγάπη που έδωσαν κι από δω και πέρα δεν έχουν παρά να προσπαθήσουν ν’ αγαπήσουν τον εαυτό τους, ώστε να προχωρήσουν.

Κι όλα αυτά μέχρι να καταλάβουν πόσο ταλαιπωρούν τον ίδιο τους τον εαυτό με το να μισούν ανθρώπους που στην πραγματικότητα αγαπούν. Ξέρουν ποιοι είναι και ποια τα όριά τους. Γιατί, ας μη ξεχνάμε, ότι έχουν τη δύναμη να φανερώσουν ένα συναίσθημα που πληγώνει ακόμη κι εκείνους.

Όσο εύκολα θα σ’ αγαπήσουν, άλλο τόσο θα βάλουν μπροστά τον εγωισμό τους. Είναι καλές ψυχές, τρυφερές, αγαθές, απλώς πονεμένες. Έχουν αδικηθεί και ψάχνουν τρόπο ν’ ανεβάσουν τον εαυτό τους, να βρουν δύναμη για να στηριχθούν στα πόδια τους. Δύσκολο συναίσθημα το μίσος, όσο δύσκολο κι η αγάπη.