Τρελαινόμαστε ν' ακούμε για τα χρόνια αλητείας των γονιών μας

Έχουμε ένα παράξενο δέσιμο με τους γονείς μας που κατά καιρούς εξελίσσεται. Ένα καθημερινό δέσιμο που αποτελείται από πολύωρες συζητήσεις για την προσωπική μας επίδοση, κάτι που αποτελεί το δικό μας άγχος προς αυτούς. Όταν όμως γυρνούν το χρόνο πίσω διηγούμενοι τις ιστορίες τους, αυτομάτως κρεμόμαστε από τα χείλη τους.

Η μαγική αυτή στιγμή που οι γονείς μας γίνονται πάλι έφηβοι, θυμούνται τις δικές τους τρέλες κι εκείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες που τους δίνουν ζωή με τα λόγια τους. Ίσα που θυμούνται τα ονόματά τους και τα πρόσωπά τους. Εμείς φυσικά αρνούμαστε να πιστέψουμε ότι υπήρχαν και άλλα άτομα στη ζωή τους πέρα από το να έχουν ο ένας τον άλλον. Γιατί είναι οι γονείς μας κι έτσι τους γνωρίσαμε, τους μάθαμε και τους αγαπήσαμε. Πριν τη γέννησή μας είχαν μια μοναδική ζωή, πέρασαν από την ηλικία που είμαστε τώρα κάνοντας τα ίδια και χειρότερα. Φέρνουν ξανά το παρελθόν τους στην επιφάνεια με εικόνες σαν να τις ζουν πάλι. Ανοίγονται και σου δίνουν μια μοναδική ευκαιρία να ταυτιστείτε.

Μ’ αυτόν τον τρόπο ερχόμαστε ακόμη πιο κοντά με τους γονείς μας, φτάνουμε στην ίδια ηλικία, γινόμαστε συνομήλικοι. Ξεπερνάμε για λίγο το αίσθημα της ντροπής που νιώθουμε για όλα όσα θέλουμε να τους πούμε. Τα δικά τους εφηβικά κατορθώματα ίσως να μοιάζουν με τα δικά μας τωρινά δεδομένα. Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα εκείνη τη στιγμή που καταφέρνεις με δυσκολία ν’ αντιληφθείς ότι τα ζούσαν κάποτε με μια άλλη, πιο αυστηρή, οπτική πλευρά. Μην αυταπατάσαι πιστεύοντας πως οι δικοί σου γονείς δεν είχαν προσωπική ζωή. Κι εκεί είναι και η έκπληξη.

Καθώς μαθαίνεις όλο και περισσότερα, η πραγματική επαφή σε αποζημιώνει. Νιώθεις οικειότητα όταν γνωρίζεις πως κάποιος έχει τραβήξει τα ίδια με εσένα, έχει κάνει τις τρέλες του κι έχει βρεθεί σε ερωτικά διλήμματα. Κι αυτός ο κάποιος είναι ο γονιός σου. Πόσες φορές άκουσες το συνηθισμένο «τα έχουμε περάσει κι εμείς αυτά και τα ξεπεράσαμε». Μα όντως θα τα ξεπεράσουμε κι εμείς;

Οι δικές τους συμβουλές με τα χιλιοειπωμένα λόγια περνούν στο μυαλό σου σαν παρηγοριά. Καταλήγουν να γίνονται κι οι ίδιοι ευάλωτοι με μια παραπάνω κατανόηση και δεν προσπαθούν να μας πείσουν ότι δεν έχουν ποτέ απογοητευτεί ή δεν έχουν κάνει κάποια τρέλα. Το αντίθετο μάλιστα.

Το ενδιαφέρον μας εντείνεται και πιο πολύ με τις ιστορίες τους να προσπαθούν να μαλακώσουν τις πληγές μας. Εσύ απλά χαίρεσαι, γιατί βλέπεις ένα κομμάτι του εαυτού σου στο πρόσωπό σου. Ξέρεις από πού έχεις αυτή την ψυχή και κυρίως τη συμπεριφορά. Δεν αγχωνόμαστε για την επίδοσή μας ως άνθρωποι, για την εξέλιξή μας και τις επιλογές μας. Μειώνουν το χάσμα ανάμεσά μας και κατανοούν καλύτερα τη δική μας πλευρά. Τα εφηβικά τους χρόνια, οι αλητείες τους που γίνονται μαθήματα τόσο γι’ αυτούς όσο και για εμάς, είναι συστατικά που φτιάχνουν μια πιο ειλικρινή σχέση. Θα παρατηρήσεις άλλωστε ότι από τη μια στιγμή στην άλλη θα γίνουν ευάλωτοι κι ευαίσθητοι όσο ακούν τα παράπονά μας. Δε θα φωνάξουν, δε θα κρίνουν μα θα δώσουν τις καλύτερες συμβουλές.

Οι γονείς μας, οι άνθρωποί μας, οι ήρωές μας. Εκείνοι που ερωτεύτηκαν, απογοητεύτηκαν, έπεσαν και σηκώθηκαν πάλι. Το ίδιο θα συμβεί και στη δική μας ζωή. Οι συζητήσεις μαζί τους, χωρίς φασαρίες, παράπονα κι επιδείξεις. Γυρνώντας το χρόνο πίσω που θα φέρει την άμεση επαφή μας με το παρόν. Έξω από την καθημερινότητα του σπιτιού, εκεί που βρίσκεται και η άλλη πτυχή της οικογένειας.