Όταν μιλάμε γι’ ανθρώπους, για σχέσεις και τον τρόπο που τις διαχειρίζονται οι ίδιοι γινόμαστε επικριτικοί έως κι άδικοι ορισμένες φορές. Φοράμε τις συχνές ταμπέλες πάνω τους, του αδικημένου, του πληγωμένου ή του άπιστου. Κρίνουμε από μία και μόνο κατάσταση και βγάζουμε συμπεράσματα που τους ακολουθούν για καιρό, ως και για πάντα. Ειδικότερα, για εκείνα τα άτομα που άφησαν μια σχέση για να προχωρήσουν στην επόμενη, είναι λες και δεν τους αναγνωρίζουμε κανένα ελαφρυντικό, λες κι εφόσον εγκατέλειψαν έναν σύντροφο, δεν αξίζουν έναν επόμενο. Δε δείχνουμε εμπιστοσύνη γνωρίζοντας ένα τέτοιο γεγονός και σαφώς πιστεύουμε ότι θα συμβεί το ίδιο και σ’ εμάς.
Εμπιστοσύνη κι απιστία. Ένας φαύλος κύκλος που καταλήγει στην προδοσία οπότε, αφού συμβεί, αμφισβητούμε σχεδόν τα πάντα και κυρίως το άτομο που την προκάλεσε. Αναρωτιόμαστε αν τελικά ξέραμε όντως την προσωπικότητα που έχουμε δίπλα μας και φοβόμαστε στην ιδέα πως έκανε κάτι τέτοιο. Είναι αυτή η πεποίθηση που έχουμε σχηματίσει ότι αν μπόρεσε και το έκανε μία φορά, τότε θα είναι εξίσου εύκολο να το επαναλάβει. Μια προκατάληψη που αρκετοί θα λέγαμε πως ακολουθούν. Αν το δούμε, λοιπόν, από μια άλλη οπτική πλευρά, εκείνη της κατανόησης αλλά και της ανθρώπινης φύσης που ναι μεν είναι επιρρεπής στα λάθη, αλλά έχει και το δικαίωμα να επιλέγει, θα διαπιστώσουμε ότι ίσως αδικούμε όσους κατάφεραν να τελειώσουν μια σχέση για χάρη της επόμενης.
Δημιουργώντας αυτή την ιδέα στο μυαλό μας και κάνοντας όλα τα πιθανά σενάρια για το τι πρόκειται ν’ ακολουθήσει από εδώ και στο εξής, τοποθετούμε τον εαυτό μας σε μια κατάσταση σύγχυσης και φόβου με τις ανασφάλειες να παίρνουν σειρά. Ο εγκέφαλός μας μπαίνει σε μια λειτουργία συνεχόμενης σκέψης κι επαγρύπνησης, ενώ τα συναισθήματά μας είναι πλέον αβέβαια και καθόλου ελεγχόμενα. Αυτό συμβαίνει, καθώς δε νιώθουμε σίγουροι για το αν παραβιάζεται η εμπιστοσύνη μας κι αν εν τέλει θα έπρεπε να είμαστε σε επαγρύπνηση. Νιώθουμε αυτομάτως ότι μπαίνουμε σε μια κατάσταση την οποία θα πρέπει συνεχώς να ελέγχουμε και να περιμένουμε πως ανά πάσα στιγμή θα συμβεί το ίδιο, μια εκ νέου απιστία. Καταλήγουμε, δηλαδή, σε συνεχείς αμφισβητήσεις για το άτομο που έχουμε δίπλα μας και φτιάχνουμε πιθανά σενάρια εξαπάτησής μας από πλευράς του.
Πάνω σ’ αυτό το μοτίβο η καχυποψία κι η ανασφάλεια βρίσκουν χώρο μέσα μας, σε μια διαδικασία συναισθηματικής φόρτισης που επηρεάζει και τους δύο. Θα απιστήσει ξανά, λέμε, κι αρχίζουμε και το πιστεύουμε. Παραβλέπουμε, ωστόσο, ότι κάποιος κάποτε επέλεξε να μη συνεχίσει μια σχέση γιατί συνειδητοποίησε πως έτσι κι αλλιώς με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα τελείωνε κάποια στιγμή. Πως μια αφορμή υπάρχει πάντα, που έρχεται στην επιφάνεια με τον καιρό. Αυτό, όμως, βοηθάει κάποιους ν’ αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και να προχωρήσουν στο καινούριο, που τόσο θέλουν. Τουλάχιστον γι’ αυτό υποθέτουμε πως είναι αρκετά σίγουροι.
Ένα μπέρδεμα, λοιπόν κι ένα χάος επικρατεί, που καλούμαστε ως ερωτευμένοι κι ανασφαλείς να διαχειριστούμε όσο πιο ομαλά γίνεται. Κάτι που αμέσως του δίνουμε το όνομα της απιστίας χωρίς να γνωρίζουμε τι έχει προηγηθεί και χωρίς βέβαια να είναι στ’ αλήθεια μια απιστία, πόσο μπορεί να μας βοηθήσει;
Άλλωστε, έχουμε μάθει να κρίνουμε από μια συνθήκη που θα δούμε και θα την παρομοιάσουμε με όλες τις υπόλοιπες. Γινόμαστε κριτές των άλλων και συμβουλεύουμε κατόπιν φίλους και γνωστούς για άτομα που θα πρέπει να προσέχουν συνεχώς και να έχουν τα μάτια τους πάνω τους. Έτσι όπως τα φέρνει η ίδια η ζωή κάτι απρόβλεπτο θα τύχει σε όλους μας, όμως. Και σίγουρα δε θα είναι για κακό.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Παράσχου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
