Χωρίζεις και ξεχνάς γιατί χώρισες

Οι σχέσεις έρχονται και φεύγουν στη ζωή. Το ίδιο και οι άνθρωποί μας, που ζήσαμε μοναδικές στιγμές μαζί τους. Όταν όμως η αυλαία πέφτει, ο χωρισμός είναι γεγονός. Αφήνουμε πίσω μία δυνατή σχέση επιβεβαιώνοντας πως έχει πια τελειώσει και βρισκόμαστε στη θέση που δε γνωρίζουμε τον τρόπο της αντιμετώπισης του χωρισμού μας. Τι είναι καλύτερο; Να κρατήσουμε τα όμορφα στοιχεία ή να μείνουμε στα άσχημα που κατέληξαν σ’ αυτό το κενό;

Αφού περάσει κάποιο χρονικό διάστημα, ίσως σαν άμυνα του οργανισμού μας, αποφασίζουμε να κάνουμε πέρα τις άσχημες στιγμές της ιστορίας μας και να κρατήσουμε τις όμορφες, ως ανάμνηση αυτού του κύκλου. Συνήθως έχουμε την τάση να κακολογούμε όχι μόνο τον/την πρώην αλλά και την ίδια τη σχέση που είχαμε και ό, τι περιλαμβάνει αυτή. Σίγουρα για να έλαβε τέλος δε θα πήγαινε και για συνέχεια, πράγμα που δε σημαίνει απαραίτητα ότι δεν περάσαμε ευχάριστα.

Κρατώντας στο μυαλό μας τις όμορφες εικόνες αποκτούμε το αίσθημα της λύτρωσης, καθώς ο πόνος έχει τη δύναμη να μας στοιχειώνει και να μη μας αφήνει σε ηρεμία. Τα συναισθήματα πλέον είναι ανάμεικτα και η καθημερινότητά μας διαφορετική από την παλιά. Συνειδητοποιούμε εκείνη τη στιγμή ότι δεν έχουμε παρά να συνεχίσουμε στην πραγματικότητα που βρισκόμαστε. Πώς ξέρουμε ότι αυτός ο τρόπος είναι και ο κατάλληλος;

Με το πέρασμα του χρόνου διαγράφουμε όλα τα άσχημα συναισθήματα, τους καβγάδες και τα κλάματα που ρίξαμε εξιδανικεύοντας τον παλιό έρωτα και την ιδιαίτερη σχέση που είχαμε, αφήνοντας μακριά μέχρι και τις πίκρες. Ο ατελείωτος πόνος και θυμός εξαλείφονται και καταλήγουν στη συγχώρεση των λαθών. Η ανακούφιση που νιώθουμε πλέον έχει επανέλθει και οι σκέψεις είναι σαφώς πιο λογικές.

Όμως, κάπου εδώ, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Παραβλέπουμε το γεγονός πως είναι ιδιαίτερα εφικτό οι δύο πρώην να ξαναγίνουν νυν. Τα έντονα συναισθήματα φουντώνουν και έρχονται ξανά στην επιφάνεια με αποτέλεσμα να υπάρχει η περίπτωση της επανασύνδεσης. Μπορεί η επαφή να μην είναι τόσο έντονη στο χρόνο αυτό που, παρόλ’ αυτά, αναλογιζόμαστε τη θετική πλευρά της σχέσης νιώθοντας το κενό και συνεπώς παρασυρόμαστε στο να γυρίσουμε πίσω.

Αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα στις όμορφες και τις άσχημες στιγμές και καταλήγουμε στα ερωτήματα όπως «γιατί χωρίσαμε αφού ήμασταν καλά;». Τα ευχάριστα και όσα μας λείπουν από το άτομό μας δυναμώνουν νικώντας τον εγωισμό και όλες τις άσχημες εικόνες. Εκείνο το μήνυμα της συγγνώμης και του «μου λείπεις» δεν αργεί να σταλεί και η ιστορία να επαναληφθεί από την αρχή.

Βέβαια με το συγκεκριμένο τρόπο ο κύκλος δεν κλείνει ξεχνώντας τι έγινε μεταξύ μας ώστε να φτάσουμε στο σημείο του χωρισμού. Ίσως αυτός ο άνθρωπος να μη μας κάνει εν τέλει, να μην αξίζουμε μια τέτοια σχέση που όμως γυρνάμε πίσω. Λίγο πολύ ο τρόπος που είμαστε με κάποιον δείχνει και ποιοι είμαστε. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φαίνεται η αδυναμία μας στο να γίνουμε καλύτεροι για μια καινούρια σχέση ή ακόμη και στο ότι δεν μπορούμε να μείνουμε για όσο χρειαστεί μόνοι μας. Μήπως είναι περισσότερο ο φόβος που περικλείεται γύρω μας;

Όταν ραγίζει το γυαλί, δεν ξανακολλάει. Ο οριστικός χωρισμός οφείλει να τελειώσει πρώτα από εμάς τους ίδιους και μετά να αποφασίσουμε αν όντως θέλουμε να κρατήσουμε κάποιες στιγμές μόνο και μόνο για να λυτρωθούμε από τον θυμό μας. Αξίζει, λοιπόν, να κρατάμε τις όμορφες εικόνες από μια ιστορία; Μετά από ένα χωρισμό κάνουμε πολλούς απολογισμούς μαθαίνοντας τα επόμενα βήματά μας.  Στο χέρι μας είναι πώς θα διαχειριστούμε το τέλος μιας σχέσης και την απώλεια των πρώην. Φτάνει να μη γίνουν νυν.