Φανερώνοντας τις ανασφάλειές μας ζητάμε επιβεβαίωση

Η ανθρώπινη φύση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λακωνικά με μια λέξη: Άμυνα. Μάθαμε να στήνουμε τείχη κι εδώ και παραπέρα, ενώ το μόνο που θέλουμε είναι στην πραγματικότητα κάποιον με τον οποίον να μπορούμε να συνενώσουμε τα τείχη μας και να ταχθούμε ενάντια σε όλους τους υπόλοιπους.

Κι όταν θεωρούμε πως τον βρήκαμε, στρέφουμε κάτω τα πυρά, απαλλασσόμαστε από ασπίδες και πανοπλίες προστασίας κι απολαμβάνουμε το αίσθημα της ικανοποίησης. Τι γίνεται στην περίπτωση, όμως, που νιώθουμε να απειλούμαστε στο ίδιο μας το βασίλειο; Νιώθουμε ανασφαλείς για κάποιο λόγο. Και το δηλώνουμε.

Πριν σπεύσετε να μας κατηγορήσετε για αδυναμία, σκεφτήκατε ότι για να φανερώνουμε τις ανασφάλειές μας σε εσάς, εσείς είστε ο τόπος που πιστεύουμε πως όντως θα βρούμε την ασφάλεια; Μια ασφάλεια που δε μας παρέχετε από μόνοι σας, όπως τόσο θα λαχταρούσαμε. Μια ασφάλεια, για την οποία πρέπει να διαπραγματευτούμε, λες κι είναι οι σχέσεις πεδίο μάχης κι εμείς προσπαθούμε απεγνωσμένα να βρούμε άσυλο. Μια ασφάλεια, για την οποία τολμούμε να διακυβεύσουμε την αξιοπρέπειά μας και την εικόνα του δυνατού, που κάθε άνθρωπος θέλει δίπλα του.

Πέρα από αυτό, υπολογίστε ότι το προτιμούμε αυτό απ’ το άλλο, το εύκολο. Δεν επιλέγουμε να ψάξουμε αλλού αυτό που δε βρίσκουμε σε εσάς. Αντ’ αυτού, μπαίνουμε στην –τουλάχιστον ψυχοφθόρα– διαδικασία να παλεύουμε καθημερινά με τη σκέψη πως ίσως τα συναισθήματά σας να μην πλησιάζουν ούτε στο ελάχιστο τα δικά μας. Κι όταν, τελικά, βρίσκουμε το θάρρος να το μοιραστούμε μαζί σας, η τελευταία απάντηση που θα περιμέναμε είναι η επισήμανση για τον παραλογισμό και τη δήθεν αχαριστία μας.

Κι έστω ότι η κατάσταση είχε κάπως έτσι. Έστω ότι για όλα ευθυνόταν η έλλειψη αυτοπεποίθησής μας, η κτητικότητά μας, η απεγνωσμένη μας ανάγκη για επιβεβαίωση, η πλεονεξία μας… Τι σας κοστίζει να μας διαβεβαιώσετε ότι όλα βαίνουν καλώς και να μας αποτρέψετε απ’ το να οδηγηθούμε σε πιο σκοτεινά μονοπάτια;

Γιατί, στην τελική, το μοναδικό που θα έπρεπε να έχει σημασία είναι η ευτυχία του δικού μας ανθρώπου. Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να επαναλάβουμε για πολλοστές φορές τα αυτονόητα για εμάς, να κάνουμε σε πιο μεγάλο βαθμό ό,τι ήδη κάνουμε ή να κάνουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που κάναμε μέχρι τώρα. Εξάλλου, η συγκεκριμένη συμπεριφορά θα έπρεπε να είχε υιοθετηθεί χωρίς να προϋπάρξει αυτή η συζήτηση. Γιατί, όταν νοιαζόμαστε πραγματικά για τον άνθρωπο που κοιμάται και ξυπνά πλάι μας, μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις αλλαγές στην έκφρασή του κάθε φορά που κάνουμε ή δεν κάνουμε κάτι. Πόσον μάλλον στην περίπτωση που μας το αναφέρει ο ίδιος.

Αδιαμφισβήτητα, ο καθένας από εμάς είναι διαφορετικός και μοναδικός. Συνεπώς, διαφέρει τόσο το πώς αγαπάμε όσο και το πώς το εξωτερικεύουμε. Το νόημα έγκειται στο σημείο όπου το μήνυμα λαμβάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αποστέλλεται. Κάτι τέτοιο επιτυγχάνεται μόνο με γέφυρες επικοινωνίας, θυσίες, συμβιβασμούς, διάλογο κι υπομονή. Και το μήνυμα δεν πρέπει να είναι άλλο πέρα από αυτό που χρειάζεται για να βγάλει στην επιφάνεια την καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου που αγαπούμε. Να σιγάσει οποιαδήποτε ανασφάλεια χρονολογείται και να αφήσει στερεοφωνικά να ακουστεί η φωνή της δύναμής του.