Όταν ψάχνεις σημάδι όλα είναι σημάδι

Μέχρι να φτάσει η εποχή που το ανθρώπινο είδος θα ανακαλύψει ένα μηχάνημα αποκρυπτογράφησης των ενδόμυχων επιθυμιών, εμείς θα τις φανταζόμαστε στους άλλους τόσο έντονα, που θα τις βλέπουμε να αναγράφονται με κεφαλαία γράμματα πάνω στο μέτωπό τους. Ακόμη κι αν οι ίδιοι δεν έχουν ιδέα για τα όνειρα της κοινής μας ζωής μαζί τους. Ή ακόμη κι αν αγνοούν παντελώς την ύπαρξή μας σε αυτόν τον πλανήτη.

Τι πάει να πει, δηλαδή, «δεν του αρέσω»; Αφού δεν ξεκολλάει το βλέμμα του από πάνω μου. Το βλέπω. Θέλει τόσο πολύ να με πλησιάσει, που ντρέπεται, ο γλυκούλης. Κάνει κινήσεις σπασμωδικές, για να μου τραβήξει την προσοχή. Να, τώρα που τα βλέμματά μας συναντήθηκαν, ξεκίνησε να κοιτάει γύρω γύρω. Και καλά να μη φανεί ότι με γδύνει με το βλέμμα του τόση ώρα. Άστα αυτά, ατιμούτσικο. Κόβει το μάτι μου εμένα, δε με κοροϊδεύεις έτσι εύκολα.

Μα ελάτε, ρε παιδιά. Αφού μόλις μπήκε στο δωμάτιο, μου είπε «καλημέρα». Καλά, δεν ανέφερε και το όνομά μου, αλλά εμένα κοιτούσε με την άκρη του ματιού του. Κι έκανε ότι το είπε σε όλους, για να μην καρφωθεί. Ξεκάθαρο.

Ωχ. Ειδοποίηση. Μου έβαλε like η ώρα 1:21 το πρωί. Με σκέφτεται πριν να κοιμηθεί, ο καλός μου. Ή μπορεί και να είναι έξω αυτή τη στιγμή και να πίνει στην υγειά μου, εκλιπαρώντας να με είχε κοντά του. Δε βαριέσαι, και τα δύο σενάρια δείχνουν ξεκάθαρα ότι καίγεται για μένα.

Εκτός αυτού, δε νομίζω και τα likes που κάνει σε στιχάκια στο Instagram να είναι τυχαία. Ας του πει κάποιος να μην ντρέπεται και να μου πει από κοντά αυτά που τόσο καιρό μου μεταφέρει απ’ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αλλά και το τραγούδι που ανέβασε. Νόμιζε ότι θα μου ξέφευγε, το γατάκι; Το αναγνώρισα, φυσικά. Έπαιζε στο ασανσέρ που ήμασταν μαζί πριν δύο Πέμπτες. Ας μη συζητήσουμε και για το γεγονός ότι σκόπιμα έτρεξε να το προλάβει, μόλις με είδε να το πλησιάζω απ’ τον κάτω όροφο.

Και τώρα είναι, νομίζω, η ώρα να κατεβούμε λίγο απ’ το συννεφάκι που ανεβήκαμε μόνοι μας και να προσγειωθούμε όσο λιγότερο ανώμαλα γίνεται στον πλανήτη, που τυχαίνει να φιλοξενεί και τον υπόλοιπο κόσμο.

Γιατί έτσι είναι. Όταν ψάχνεις σημάδι, ξαφνικά όλα είναι σημάδι. Ακόμη κι ο τρόπος που περπατά ο άλλος, ο τρόπος που μιλά, που κοιτάζει, ο τρόπος που χαμογελά… Όλες οι απλές εκδηλώσεις ευγένειας κρύβουν ένα υπονοούμενο, που –ως δια μαγείας– είσαι ο μοναδικός ικανός άνθρωπος να αναγνωρίσεις. Κι όταν το κάνεις, εσωκλείεσαι όλο και πιο ερμητικά στο φαύλο κύκλο της φαντασίας σου, ο οποίος έχει χαραχτεί αποκλειστικά απ’ την ιδέα ότι το άτομο που ενδιαφέρει εσένα, είναι απαραίτητα και το ίδιο ερωτευμένο μαζί σου.

Είναι λες και βλέπεις την επερχόμενη καταστροφή να κοντοζυγώνει κι αναζητείς απεγνωσμένα έναν συνεπιβάτη, να βουτήξετε μαζί στο κενό. Όμως, μάντεψε. Ο συγκεκριμένος συνεπιβάτης έχει ήδη το εισιτήριο του κομμένο και το ανεμίζει μπροστά σου επιδεικτικά, όσο κι αν εσύ αρνείσαι να το δεις. Δεν προορίζεται για εσένα η διπλανή θέση.

Αυτός που όντως ενδιαφέρεται δε θα το εκδηλώνει σε καμία περίπτωση με ένα τρόπο μυστικό από όλους τους άλλους. Και να ήθελε, δε θα μπορούσε να το κρύψει, εξάλλου. Γιατί ο έρωτας δεν μπορεί να μείνει κρυφός. Κάνει τα μάτια να λάμπουν, το πρόσωπο να φωτίζεται, το κορμί κινείται σε διαστάσεις, όπου η λογική και τα οργανωμένα σχέδια δεν έχουν θέση, τον κόσμο να αναστατώνεται… Κι όλα αυτά σε κάθε συνάντησή σας. Την οποία και θα βλέπεις να επιδιώκει. Ή ακόμη και αν δεν το κάνει, θα τον παρατηρείς να ξαφνιάζεται ευχάριστα όταν αυτή συμβαίνει. Από κοντά πάντα, καθώς δε θα καταφεύγει σε φτηνές εκδηλώσεις ψηφιακού ενδιαφέροντος.

Γι’ αυτό, ας απαρνηθούμε τον τίτλο που δώσαμε στον εαυτό μας. Ας σταματήσουμε να είμαστε δέσμιοι των σεναρίων που δημιουργούμε αυτοκαταστροφικά οι ίδιοι και να ανοίξουμε τα μάτια μας μπροστά στο παράθυρο που έχει θέα στον πραγματικό κόσμο. Κι αν ξεκολλήσουμε για μια φορά απ’ το φανταστικό, ίσως να βρούμε το αληθινό που τόσο καιρό επιζητούσαμε.