Ας υποθέσουμε ότι βλέπεις κάποιον και μια φωνούλα μέσα σου φωνάζει «μ’ αρέσει!». Δεν έχει σημασία αν τον είδες στο γυμναστήριο, στη δουλειά, στη σχολή, σε μια κοινή παρέα ή σ’ ένα μαγαζί. Ο πρώτος στόχος, ενδεχομένως να είναι να δημιουργήσεις κάποια επαφή μαζί του. Ίσως ένα add σε κάποιον λογαριασμό που διαθέτει στα μέσα δικτύωσης ή αν ανήκει σ’ αυτήν την σπάνια περίπτωση που δεν έχει, θα ζητήσεις τηλέφωνο επικοινωνίας, όπως άλλωστε κάναμε και παλαιότερα.
Αρχίζει από τη μεριά σου το στενό μαρκάρισμα. Είτε δειλά δειλά για να κόψεις κίνηση, είτε πιο δυναμικά μπαίνοντας απευθείας στο θέμα ενός ραντεβού. Στην πιο άμεση αντιμετώπιση, ίσως λάβεις και την άμεση απάντηση του «ναι ή όχι». Αν λάβεις ένα όχι, γίνεται πιο ξεκάθαρο μέσα σου και μπορείς να συνεχίσεις. Αλλά η απάντηση πολλές φορές φτάνει πιο διπλωματική από την ωμή χυλόπιτα. Θεωρητικά για να μην πληγωθείς, πρακτικά γι να μη νιώσει άβολα, αλλά δε θ’ αναλύσουμε την ικανότητα ανάληψης ευθύνης του καθενός τώρα. Το «όχι» πολλές φορές, για να μη γίνω υπερβολική και πω πάντα, συνοδεύεται μαζί με «να, ξέρεις μωρέ, τρέχω πολύ με τη δουλειά», «δεν έχω χρόνο, πιέζομαι», «έχω να κάνω αυτό, έχω να κάνω το άλλο», «να πάμε για καφέ» μα εξαφανίζονται.
Και λες εσύ πως, εντάξει, έπεσες σε κακό τάιμινγκ. Ίσως χρειάζεται χρόνο, τώρα δεν μπορεί αλλά μετά θα μπορέσει. Περιμένεις λίγες μέρες, μήνες, εγώ, για παράδειγμα περίμενα χρόνια (δώστε μου κάποιος ένα βραβείο!). Ψάχνεις κάθε πιθανή δικαιολογία μέσα σου παραβλέποντας το προφανές. Μα τα σημάδια ήταν εκεί, στην πρώτη επαφή και σε κάθε επόμενη. Γιατί δεν κόβει τη συζήτησή σας απότομα. Απαντάει γρήγορα κι όχι μετά από τρεις μέρες. Υπάρχει και μια χημεία στο χιούμορ σας. Αλλά κάπου κολλάει το πράμα και δε λέει να προχωρήσει. Μοιάζει με αυτοκίνητο κολλημένο στη λάσπη που μόνο μαρσάρει.
Σου επιβεβαιώνουν κι οι φίλοι πως δεν τα φαντάζεσαι όλα αυτά. Γιατί ενίοτε θα σε ψάξει το αντικείμενο του πόθου σου. Θα βρει μια πρόφαση όπως ψάχνεις κι εσύ. Πόσο να συνεχίσεις όμως να προσπαθείς να πλησιάσεις έναν άνθρωπο που αντί να κάνει δυο βήματα να σε πλησιάσει κι εκείνος, απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο; Πόση διορία να του δώσεις; Δοκιμασμένο το παιχνίδι της έλξης-απώθησης, αλλά κάποια στιγμή οι άνθρωποι πρέπει και να σμίγουν. Αν προσπαθείς τρεις φορές το μήνα να πετάξεις στην κουβέντα σας και την ιδέα να πείτε όσα λέτε πίσω από μια οθόνη ή στα πεταχτά στον δρόμο πίνοντας έναν αθώο καφέ ή ένα πονηρό κρασάκι, αλλά δεν έχετε κλείσει ποτέ ημέρα κι ώρα, καλύτερα να σταματήσεις να ρωτάς. Η απάντηση θα παραμένει η ίδια. Και μην περιμένεις πως θα βρεθείτε τυχαία σε κάποιο μαγαζί και θα συνειδητοποιήσει πως ήταν πάντοτε γραφτό να είσαστε μαζί και πόσο χρόνο χάσατε αδίκως. Σε αποφεύγει ερωτικά αλλά σε συμπαθεί φιλικά.
Μπορείς να συνεχίσεις να του κάνεις παρέα όταν δε θα φλερτάρει με άλλους πιθανούς συντρόφους, αλλά μην περιμένεις να γίνεις κάτι άλλο στη ζωή του. Γιατί ούτε το ταίρι του θα γίνεις ούτε φιλαράκι καρδιακό να τα πίνετε παρέα και μια μέρα όλο και κάτι, ίσως, προκύψει. Θα ανήκεις στην κατηγορία «παραπάνω από γνωστός». Οπότε, ίσως είναι καλύτερο να σταματήσεις να θρέφεις ελπίδες και να ψάξεις αλλού γι’ αυτές τις γνωστές πορτοκαλιές που ανάθεμα αν μας είπαν και ποτέ πού φυτρώνουν. Μη μένεις λοιπόν στη ζώνη του λυκόφωτος για έναν παρατρίχα έρωτα, που μετά από τόσο κόπο και προσπάθειες δεν καταδέχτηκε ούτε μια βόλτα τον σκύλο να πάτε. Μη δίνεις αυθαίρετες ευκαιρίες στον εαυτό σου προσπαθώντας να πιεις έναν καφέ που έχει κρυώσει. Πιες έναν φρέντο με την παρέα σου, σίγουρα πράματα.
Συντάκτης: Γιάννα Δημητριάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
