Υπάρχουν κάποιες σχέσεις που το δέσιμο δύο ανθρώπων είναι τόσο ειλικρινές και αυθόρμητο που τους επιτρέπει να είναι ο εαυτός τους, χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και όσο περνάει ο καιρός και γνωρίζουν και αγαπούν ο ένας τον άλλο, θέλουν κι οι δύο το καλύτερο για το άλλο άτομο. Είναι αυτές οι σπάνιες σχέσεις που σου βγάζουν τον καλύτερό εαυτό του ατόμου αντί για τον χειρότερο. Οι σχέσεις που η εμπιστοσύνη έχει χτιστεί με τα καλύτερα θεμέλια και παραμένει ακλόνητη ακόμη κι όταν χωρίσουν.
Γιατί καμιά φορά όσο τέλεια και αν νομίζεις ότι ταιριάζεις με το ταίρι σου, δε θα καταλήξεις μαζί του. Και αυτόν τον χωρισμό θα τον νιώσεις στο πετσί σου, θα σου κόψει την όρεξη, θα σε κάνει να πλαντάξεις στο κλάμα βλέποντας to “La la land” και θα σου λείψει η παρουσία του στον βαθμό που θα σου έλειπε το οξυγόνο.
Όταν κοιμάσαι με έναν άνθρωπο καθημερινά, δεν μπορείς να γυρίσεις τον διακόπτη στην ησυχία της νύχτας. Θα αναγκαστείς να βάλεις μια ανούσια σειρά να παίζει στο λάπτοπ σου μέχρι να σε πάρει ο ύπνος. Και όσο προσπαθείς να σηκώσεις τον εαυτό σου, το μόνο που σου δίνει κίνητρο είναι να σε ακούσει καλά όταν θα σε πάρει τηλέφωνο. Διότι ξέρεις πως αυτός ο άνθρωπος που θα έτρωγε και σφαίρα για σένα, θα σε ξαναενοχλήσει ακόμη κι αν οι προθέσεις του δεν είναι να γυρίσει. Ακριβώς γιατί σε νοιάζεται και θέλει μόνο να είσαι καλά. Και αφού συνέλθεις από τον Γολγοθά σου, το μόνο που θα κρατήσεις, είναι πόσο σε έκανε να εξελίσσεσαι. Κι εσύ από την καψούρα σου θα εξακολουθείς να βελτιώνεσαι. Λίγο με την ελπίδα ότι θα σε θαυμάσει, λίγο από εγωισμό, θα καταλήξεις καλύτερος άνθρωπος από ό,τι σε άφησε.
Το καλό με αυτούς τους χωρισμούς, εκείνους που σε πόνεσαν πολύ, είναι ότι πια δε φοβάσαι. Δε φοβάσαι ούτε τον έρωτα, ούτε να δείξεις ποιος πραγματικά είσαι. Ξέρεις, κι ας το γνωρίζεις μονάχα εσύ, πως κάπου στον κόσμο υπάρχει ένας άνθρωπος που σε δέχτηκε όπως είσαι. Κι αυτό σου δίνει το κουράγιο και την αυτοπεποίθηση να μη μαζεύεσαι πλέον από ντροπή. Αλλά να νιώθεις περήφανος για τις ιδιαιτερότητές σου.
Κι όταν καταφέρεις να επιβιώσεις και ξαναδείς τη σχέση σας πιο καθαρά θα δεις, πως όσο κι αν αγαπήσατε ο ένας τον άλλο, ο έρωτας ήταν εφήμερος για να σας κρατήσει πιασμένους χέρι-χέρι μέχρι τα γεράματα. Μπορεί οι υποψίες να φώλιαζαν μέσα σου από την πρώτη στιγμή αλλά όλοι ξεγελιόμαστε από ιστορίες που μοιάζουν με παραμύθι.
Και ύστερα από όσα περάσατε, και με τη βαθιά εκτίμηση που τρέφετε ο ένας για τον άλλο, ίσως δε θέλετε να χάσετε την επικοινωνία σας. Θέλετε να μοιράζεστε τα νέα σας, τα όνειρά σας, κι ας μην είναι κοινά. Γιατί εμπνεύσατε ο ένας τον άλλο να κυνηγήσει το πάθος του όσο κι αν σας κόστισε. Κι όσο κι αν πονέσατε, δεν μπορείτε να παραβλέψετε πόσο καλό σας έκανε που η μοίρα διασταύρωσε τα μονοπάτια σας και μπορείτε να είστε περίπου φίλοι. Μπορεί ακόμη και να βρεθείτε στο ίδιο κρεβάτι χωρίς όμως να περιμένετε μήνυμα για καλημέρα. Κυρίως χωρίς να σας πονάει που δεν είστε πια η προτεραιότητα, αλλά ένα ευχάριστο διάλειμμα στην καθημερινότητα του άλλου.
Γιατί κι εσύ, δεν ονειρεύεσαι πλέον να είστε πάλι μαζί, ούτε ελπίζεις σε καμιά κινηματογραφική επανασύνδεση. Ξέρεις όμως πως θα είναι ένας από τους πρώτους ανθρώπους που θέλεις να μοιραστείς τα πιο συναρπαστικά σου νέα γιατί ξέρεις πόσο θα χαρεί με την ευτυχία σου. Είναι αυτός που θα κρατήσει τα μυστικά σου και εμπιστεύεσαι με τα μάτια κλειστά. Ξέρει πώς πίνεις τον καφέ σου, ξέρει ότι αργείς να ετοιμαστείς, ότι ποτέ δε φεύγεις από τη δουλειά σου στην ώρα σου, ξέρει ότι θα πατήσεις αναβολή τρεις φορές μέχρι να σηκωθείς και δε δίνει πλέον σημασία όταν αλλάζεις θέμα ξαφνικά.
Και οι άνθρωποι που μας έχουν δει στα πάνω μας και στα κάτω μας αλλά παρέμειναν δίπλα μας, ανεξάρτητα από την προϊστορία που έχουμε μαζί τους, έχουν κερδίσει μια θέση στη διπλανή καρέκλα στο αγαπημένο μας στέκι.
Γιατί κάποιοι πρώην, δεν είναι απλά πρώην. Είναι κομμάτι του εαυτού μας. Και τον να μην είμαστε πλέον μαζί τους δε μας δημιουργεί αρρυθμίες, αλλά χαμόγελα κάθε φορά που μας στέλνουν μήνυμα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου