«Ξανάρθε. Τυλιγμένος μιαν απόχρωση ακαθόριστου. Τα μάτια του βυθός χωρίς επιφάνεια, τα χείλη του τομή μυστηρίου, ψιλόβροχο η φωνή του. Θαμπός. Μέσα του έκρυβε έναν άνεμο που ‘σκιζε τα χάρτινα όνειρά μου. Μέσα μου έκλαιγε ένα αύριο».
Σαν σήμερα, 6 Ιουνίου του 1931, γεννήθηκε μία από τις μεγαλύτερες σύγχρονες ποιήτριες της Ελλάδας. Ήταν ίσως η μόνη της γενιάς της που κατάφερε με τις λέξεις της να γοητεύσει τις νεότερες γενιές που κρατάνε απόσταση από τον ρομαντισμό που μεροληπτικά έχει συνδεθεί με την ποίηση. Η Κική Δημουλά ουδέποτε ήταν ρομαντική στα γραπτά της. Ήταν ωμή, ειλικρινής και αυθεντική. Γι’ αυτό και έχει ταυτιστεί μαζί της τόσος κόσμος.
«Οι λέξεις φταίνε. Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα σιγά σιγά ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν».
Η ποίηση για την Κική Δημουλά ήταν ένας τρόπος διαφυγής από τα όνειρα που είχαν αφήσει μέσα της μια φλόγα. Ο έρωτας ένας αγώνας ταχύτητας και η αγάπη ένας μύθος. Μεγάλωσε σε μια εποχή που ο έρωτας για να αντέξει έπρεπε να μείνει κρυφός. Τότε τα ζευγάρια δεν ήταν εκδηλωτικά στον δρόμο, δεν αγκαλιάζονταν στις μεγάλες λεωφόρους, δε φιλιόντουσαν στις ταβέρνες. Διακρίνεις το παράπονο στους στίχους της. Επέλεγε πάντα τις λέξεις της προσεκτικά για να υπερασπίζεται τις γυναίκες και να δείχνει τη συμπαράστασή της όπου όλα τ’ άλλα είχαν αποτύχει.
«Ξέρεις τι είναι η προδοσία; Η ανάγκη φυγής που κυριεύει κάθε σώμα».
Η Δημουλά έχει αφήσει το στίγμα της στις τωρινές γενιές ποιητών και δεν πρόκειται να ξεχαστεί απ’ τις επόμενες. Όπως εκείνη θαύμαζε τον Καβάφη, έτσι κι οι επόμενοι θα έχουν πρότυπο την Κική. Με τον μοναδικό της τρόπο μπορεί να φτάσει βαθιά στα εσώψυχά σου, σ’ ένα ταξίδι απ’ το οποίο δε θα βγεις ποτέ ξανά ίδιος. Συνδυάζει την θλίψη με την ελπίδα. Η ευφράδεια του λόγου της δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο. Ήταν, είναι και θα είναι μια προσωπικότητα που μπορείς μόνο να θαυμάζεις, μιας και προσπάθησε να παρουσιάσει τη ζωή όπως πραγματικά είναι. Με τα ωραία της και τη σκληρότητά της. Τα λόγια της είναι παρηγορητικά και εμψυχωτικά κι ας φαίνονται σε κάποιον νέο καταθλιπτικά. Όταν οι πληγές σου σου χτυπάνε την πόρτα, θα βρεις μια γιατρειά στις συλλογές της.
«Να αντέξουμε προσπαθούμε κάθε τι που μας πονάει. Παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε. Επειδή δεν κατανοείται το επώδυνο».
Το τέλος της Κικής έφτασε στις 22 Φεβρουαρίου 2020, σε ηλικία 88 χρονών. Έγραψε τόσα πολλά για τον θάνατο που κέρδισε επάξια μια θέση στην αθανασία. Έχει τιμηθεί με το Β’ κρατικό βραβείο ποίησης, το Βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, το Αριστείο των γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών και τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος τιμής από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τα ποιήματά της έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες ανά τον κόσμο και βραβεύτηκε με το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας και το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας. Το 2002 έγινε η τρίτη γυναίκα που εξελέγη τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Έναν μήνα πριν τον θάνατό της είχε προταθεί στην επιτροπή για το Νόμπελ λογοτεχνίας.
«Φυσικά και ονειρεύομαι. Ζει κανείς μόνο μ΄ ένα ξερό μισθό; Ένα μόνο δε μου δίνει το όνειρο. Το όριο. Ως πού να κινδυνέψω. Γιατί τότε πια δε θα ήταν όνειρο. Θα ‘ταν γεράματα».
Ονειρευόταν να γίνει λαϊκή τραγουδίστρια για να της πετάνε λουλούδια. Μπορεί τα πράγματα να μην ήρθαν όπως τα είχε στο μυαλό της, όμως το μόνο σίγουρο είναι πως αγαπήθηκε για το καλλιτεχνικό της ταλέντο. Η Κική Δημουλά αποτελεί παράδειγμα και δείχνει πως όσο τακτοποιημένη κι αν φαίνεται η ζωή σου, πάντα μέσα σου μια φωτιά θα ζητάει κάτι παραπάνω. Μια φλόγα από ένα όνειρο θα σιγοκαίει και θα φέρνει αταξία στην τέλεια προγραμματισμένη ζωή σου. Όπως είπε η ίδια, «υπάρχει μέσα μας μιαν άλλη ζωή, η οποία ενοχλεί, απαιτεί, παραπονιέται».
Μπορεί να μη χρησιμοποίησε όλες τις λέξεις της και κάποιες φορές να μάλωνε μαζί τους, όμως αυτές τη λάτρευαν, κάτι που φαίνεται σε κάθε βιβλίο της. Αν, λοιπόν, δεν έχεις διαβάσει ακόμα κάποιο ποίημά της, βάλε ένα ποτήρι ροζέ κρασί και κράτα το μπουκάλι δίπλα σου. Εγώ θα σας αφήσω με ένα απόσπασμα όταν την ρώτησαν «γιατί γκρεμίζονται τα όνειρα». «Ίσως επειδή δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες ονείρων που να τα φροντίζουν και να τα συντηρούν. Περιφερόμενοι άστεγοι τα κατοικούν, συχνά πολλοί μαζί στο ίδιο όνειρο -ετοιμόρροπη κατάσταση. Άσε που τα περισσότερα όνειρα είναι χτισμένα επάνω σε μπαζωμένα ρέματα. Έναν μικρό σεισμό να κάνει ο ύπνος κι ένας ισχυρός να προκληθεί από το ρήγμα της αφύπνισης, σωριάστηκαν».
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γιάννα Δημητριάδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
