Αγαπάς κι αγαπιέσαι και πάλι δεν αρκεί

Είναι φορές που ενδόμυχα γεννιέται η σκέψη –περισσότερο η αμφιβολία– πως η αγάπη δεν αρκεί. Και δε θες να το πιστέψεις. Η παιδική σου αφέλεια σε συνδυασμό με τα απομεινάρια ρομαντισμού που κρύβεις μέσα σου επαναστατούν ενάντια στον ρεαλιστή της αντίπερα όχθης. Και σε βασανίζει αυτή η εκδοχή που δε θες να δεχτείς. Γιατί δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, αληθινά κι αμοιβαία, να μην μπορούν να βρουν τον τρόπο να ‘ναι μαζί;

Ναι, δε βρίσκουν τον τρόπο. Ίσως λάθος χρόνος, ίσως λάθος τόπος. Μη ευνοϊκές συγκυρίες. Μας προέκυψε πραγματικότητα. Η κολοκύθα της Σταχτοπούτας δεν έγινε ποτέ άμαξα, η Ωραία Κοιμωμένη δεν ξύπνησε με το φιλί, η Χιονάτη δεν έφτυσε το μήλο. Η αγάπη αυτή τη φορά δεν τους σώζει. Δεν μπορεί να τους σώσει. Μόνο πληγώνει και πονά. Πονά να αγαπάς, να θες, μα να μην μπορείς. Πονά να ξέρεις πως το ίδιο συμβαίνει και με τον άλλο.

Και πονούν τα όνειρα. Πονά η συνειδητοποίηση πως δεν μπορείς να προσφέρεις στον άνθρωπο που αγαπάς τίποτα, πέρα από πόνο, τσακωμούς και κλάματα. Πονά να τον βλέπεις να υποφέρει και να ξέρεις ότι η αιτία είσαι εσύ. Κι ακόμα περισσότερο πονά το γεγονός ότι δεν μπορείς να κάνεις κάτι. Τα χέρια σου είναι δεμένα και δεν έχεις τρόπο να σας λύσεις. Προσπαθείς λάθος. Κάθε καλή πρόθεσή σου πάει στράφι και καταλήγει σε ακόμα μία αποτυχημένη απόπειρα διάσωσης ενός τιτανικού που βυθίζεται.

Κατά βάθος ξέρεις. Ξέρεις πως είσαστε καταδικασμένοι. Μα αρνείσαι. Αρνείσαι να το δεις, να το πιστέψεις. Αρνείσαι πως δεν υπάρχει τρόπος να αγαπιέστε ευτυχισμένα. Αρνείσαι πως οδηγείστε βήμα-βήμα στη δυστυχία. Το παιδί μέσα σου ψάχνει το καλό τέλος, εκείνο στο οποίο η αγάπη κυριαρχεί, σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της και θριαμβεύει. Μα εδώ είναι πραγματικότητα. Κι η κυρία αυτή τείνει να ‘ναι αδίστακτη. Να σε χτυπά αλύπητα. Εκεί που πονάς.

Και σε πιάνει το παράπονο. Που τίποτα δεν είναι ποτέ εύκολο. Που τίποτα δεν είναι ποτέ όπως το θέλεις. Και γιατί γαμώτο να μην είναι μία φορά απλά τα πράγματα; Αγαπάς κι αγαπιέσαι∙ αν αυτό δεν είναι αρκετό, τότε τι; Τι είναι αρκετό; Και θυμώνεις και δε χωράς πουθενά. Και φωνάζεις και χτυπιέσαι. Και μετά απλά κουράζεσαι. Δεν έχεις άλλο να δώσεις. Και τρέμεις μήπως, στο τέλος, χάσεις και τον εαυτό σου σ’ αυτό το παράλογο κρυφτό.

Και κάπου πρέπει να καταθέσεις τα όπλα. Όχι γιατί υστερείς θέλησης. Όχι γιατί δεν αξίζει να παλέψεις. Μα ακριβώς επειδή πάλεψες. Είχες την ευκαιρία να αγαπήσεις και να αγαπηθείς σ’ έναν κόσμο όπου τα αισθήματα είναι είδος προς εξαφάνιση. Κατάφερες να νιώσεις δυνατά. Κι αυτό σου έδωσε υπόσταση. Έγινε κομμάτι του ποιος είσαι. Μα πρέπει να το παραδεχθείς πως μερικές φορές η αγάπη δε θα φτάνει. Να εκτιμήσεις την ύπαρξή της. Να αποδεχθείς ότι το πάλεψες με ό,τι μέσο διαθέτεις κι έδωσες ό,τι είχες. Απλά μερικές φορές κάποια πράγματα είναι πέρα από μας. Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα πάντα. Και μπορούμε να ‘μαστε εντάξει μ’ αυτό, να ησυχάσουμε. Να ‘χουμε καθαρή συνείδηση.

Η αγάπη θα ‘ναι πάντα αγάπη. Χωρίς να την αμαυρώνει κάτι. Χωρίς να λερώνεται και να μολύνεται. Είναι η αγνότητα κι η αθωότητα. Είναι η χαρά κι οι καλές αναμνήσεις. Είναι ό,τι ζεστό ένιωσες. Κι είναι εκεί, μέσα σου. Δε θα την χάσεις. Δε θα την μειώσεις. Δε θα την προδώσεις. Κι ούτε θα ξεχάσεις ότι υπήρξε. Ακριβώς επειδή αγαπάς και θέλεις το καλύτερο για τον άλλο, θα αποδεχθείς ότι δεν μπορείς να το προσφέρεις εσύ, όσο κι αν προσπάθησες. Είναι ίσως απ’ τις σκληρότερες συνειδητοποιήσεις που έχεις να κάνεις. Θα πονέσεις, μα θα ανακουφιστείς. Θα λυτρωθείς απ’ το βάρος και θα δημιουργήσεις χώρο να αναπνεύσεις.

Ο χρόνος θα δείξει. Κι ίσως στο τέλος η αγάπη όντως να ‘ναι πιο δυνατή και να θριαμβεύσει, όπως στα παραμύθια.  Ίσως το «χώρια» να ‘ναι χειρότερο απ’ το «μαζί». Και να ‘ναι αρκετό αυτό να μας δείξει τον τρόπο. Αλλά μπορεί και τελικά να μην υπήρχε τρόπος. Ο χρόνος θα γίνει βάλσαμο, θα γιατρέψει τις πληγές μας. Θα κρατήσουμε τα καλά κι ένα χαμόγελο για ό,τι νιώσαμε. Θα προχωρήσουμε χωρίς τύψεις κι «αν», με την ηρεμία του τετελεσμένου που δεν μπορεί να μεταβληθεί.

Κι ίσως όλα τελικά να ‘χουν το λόγο τους. Κι ό,τι γίνει να ‘ναι για καλό.  Η καρδιά μας έχει χώρο ν’ αγαπήσει ξανά. Κι ίσως αυτή τη φορά να ‘ναι αρκετό. Ίσως κι όχι.

Όπως και να ‘χει, «ό,τι αισθανθήκαμε έσοδο είναι».

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!