Απ’ τη στιγμή που νοιάστηκες, την πάτησες!

Το άρθρο που ακολουθεί είναι μια ευγενής προσφορά σε όλα τα «κράτα τις άμυνες» , «μη ρίξεις τις αντιστάσεις σου», «μη δένεσαι τόσο εύκολα», «να ‘σαι επιφυλακτικός», που έχουν ταχθεί να μας προφυλάξουν.

Αγαπητοί φίλοι, που προσπαθείτε να μας συμβουλέψετε,

Ξέρουμε ότι έχετε τις καλύτερες προθέσεις και δεν αποσκοπείτε πουθενά αλλού πέρα απ’ το καλό μας. Επίσης ξέρουμε ότι μας συμβουλεύετε με κάθε μέσο λογικής που διαθέτετε κι ότι η υιοθέτηση των συμβουλών σας είναι ό,τι πιο φρόνιμο έχουμε να κάνουμε στην παρούσα κατάσταση. Αλλά, όπως αντιλαμβάνεστε, υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά».

Τα συναισθήματα είναι συναισθήματα. Δε ρωτούν ευγενικά. Δεν περιμένουν. Δεν ακούν συμβουλές. Απαιτούν αυτό που θέλουν και το παίρνουν. Χωρίς «μα» και «μου», τόσο απλά. Απ’ τη στιγμή που αρχίζεις να νοιάζεσαι, δεν υπάρχει επιστροφή. Αν ξεκινήσεις να νιώθεις, την πάτησες. Κι όσο κι αν προσπαθήσεις με νύχια και με δόντια, με άμυνες ή χωρίς, με επιφυλάξεις ή χωρίς, θα σε παρασύρει μαζί του.

Είναι απ’ τα λίγα πράγματα σ’ αυτόν τον κόσμο που είναι πέρα από μας. Κι εκεί που όλα ελέγχονται από μας, αυτό μπορεί να ελέγχει εμάς. Τη σκέψη μας, την πρόθεση, την πράξη μας. Κι οφείλουμε να το δεχτούμε. Να το αγκαλιάσουμε και να μην εναντιωθούμε στην ιδέα. Είναι το πιο φυσιολογικό και το πιο ανθρώπινο πράγμα στον κόσμο και πρέπει να νιώθουμε ευτυχείς που μας συμβαίνει. Κάτω απ’ τις οποιεσδήποτε συνθήκες.

Κι αν πιστεύετε ότι θα μας κάνει κακό ή ότι ο άνθρωπος για τον οποίο το αισθανόμαστε δεν είναι άξιος των συναισθημάτων μας ή ότι υπογράφουμε την καταδίκη μας, ακολουθώντας μια εκπτωτική πορεία προς τον πάτο, το πιο πιθανό είναι ότι έχετε δίκιο. Μπορεί να μην το βλέπουμε τώρα τυφλωμένοι απ’ το συναίσθημα, αλλά σας το αναγνωρίζουμε το δίκιο, όπως σας αναγνωρίζουμε την ικανότητα να βλέπετε καθαρά σε μια κατάσταση στην οποία εμείς αδυνατούμε.

Μα δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό. Είμαστε τόσο ανίσχυροι όσο κι εσείς. Να το πούμε και λογοτεχνικά, τρομάρα μας, είμαστε έρμαια της καρδιάς μας. Κι αυτό που νιώθουμε, θα το βιώσουμε στο έπακρο θέλοντας και μη. Στην καλύτερη θα ‘ναι αμφίδρομο κι όλα θα πάνε καλά. Και θα χαρείτε κι εσείς που είχατε λάθος. Στη χειρότερη και πιο συχνή περίπτωση, θα θριαμβεύσετε με το γνωστό «τα ‘λεγα εγώ», μα καθόλου δε θα το χαρείτε, γιατί εμείς στο μεταξύ θα ‘χουμε πληγωθεί και βιώσει την πτώση.

Όπως και να ‘χει, τον κύκλο του θα τον κάνει. Με καλή κατάληξη ή όχι, θα τον κάνει. Κι είναι δεδομένο. Κι εμείς θα τον ζήσουμε αυτόν τον κύκλο. Με όποιες συνέπειες, με όποιες θυσίες. Κι όταν ολοκληρωθεί, δε θα ‘μαστε οι ίδιοι που ήμασταν πριν. Κανείς δε μένει. Δίνεις, παίρνεις, νιώθεις κι όλο αυτό σε αλλάζει. Ανταλλάζεις, αναπληρώνεις, δημιουργείς και καταστρέφεις κομμάτια του εαυτού σου.

Μ’ αυτό ακριβώς είναι ζωή, αυτό πάει να πει «άνθρωπος». Είναι προνόμιο να νιώθεις, είναι προνόμιο να νοιάζεσαι, ακόμα κι αν γίνεται με ακατάλληλο παραλήπτη κι υπό ακατάλληλες συνθήκες. Είναι, ακόμα κι έτσι, προνόμιο να πληγώνεσαι. Να μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό και να ξέρεις ότι προέκυψε απ’ την ανάγκη σου να νιώσεις.

Γι’ αυτό κι εμείς αρνούμαστε ή καλύτερα αδυνατούμε να λάβουμε σοβαρά υπόψη τις συμβουλές σας και σας προειδοποιούμε πως θα κάνουμε του κεφαλιού μας, και κατά πάσα πιθανότητα θα το φάμε στο τέλος. Μα προς υπεράσπισή μας, το κάνουμε με πλήρη επίγνωση κι είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τις συνέπειες. Γιατί, απ’ ό,τι αντιλαμβάνεστε, έχουμε ήδη αρχίσει να νοιαζόμαστε και την έχουμε ήδη πατήσει.

Από σας θέλουμε απλά να ‘χετε υπομονή και να αγαπάτε την ξεροκεφαλιά μας. Να σταθείτε δίπλα μας μέχρι ο κύκλος να ολοκληρωθεί και να χαρείτε στις χαρές μας, να μαζέψετε τα κομμάτια μας στις θραύσεις μας. Μόνο να ‘στε εκεί να τα περάσετε μαζί μας, ε;

Κι αν δεν κρατηθείτε και πετάξετε το «στα είπα» σας, εμείς θα το καταπιούμε. Είναι μεγάλος και δύσκολος ο δρόμος προς την αγάπη και θέλουμε να τον περάσουμε μαζί σας.