Αρνούμαστε να παραστήσουμε τις Πηνελόπες

Υπήρξε κάποτε ένα καλό κι αγαθό πλάσμα που ονομαζόταν Πηνελόπη. Μπορεί βέβαια να μην την έχετε υπόψη γιατί ευρέως γνωστός στην ιστορία έμεινε ο σύζυγος αυτής, ο Οδυσσέας. Η Πηνελόπη, λοιπόν, υπήρξε γλυκύτατη, πιστή κι αθώα, καθότανε η καημένη είκοσι χρονάκια  –δέκα ο τρωικός και δέκα το ταξίδι– και περίμενε τον ακατονόμαστo τον Οδυσσέα με ανοιχτές αγκάλες.  Μήτε μιλούσε, μήτε παραπονιόταν. Κι ας ήταν ουρά οι μνηστήρες, τους απέρριπτε έναν-έναν ενώ ο κύριος Οδυσσέας έκανε τα δικά του στις θάλασσες που σεργιάνιζε.

Ωραία η ιστοριούλα. Μας την είπανε στο γυμνάσιο εξυμνώντας τον φίλτατο Οδυσσέα, κάνοντας μία ευγενή αναφορά στην υπομονή, την πίστη και την αντοχή της Πηνελόπης. Δε βρέθηκε ένας λογικός άνθρωπος να μας βάλει τις φωνές. Προσοχή, προσοχή! Πηνελόπη στην παρούσα ιστορία υπήρξε θύμα. Παράδειγμα προς αποφυγή και προς Θεού όχι προς μίμηση.

Μεγαλώσαμε κι εμείς και γίναμε σύγχρονες Πηνελόπες (θηλυκές, αρσενικές τι σημασία έχει;). Μάθαμε να ανεχόμαστε, να σπαταλάμε τις ζωές μας περιμένοντας τυχαίους Οδυσσείς. Υπομείναμε στοργικά κι υπομονετικά κρατήσαμε το κεφάλι μας ψηλά, την αξιοπρέπειά μας άθικτη, μα χάσαμε την ουσία και τους εαυτούς μας σε μία άνευ προηγουμένου εκπτωτική πορεία αναμονής.

Περιμέναμε και περιμέναμε και ξανά περιμέναμε. Ακόμα περιμένουμε. Τόσα πλέον αξίζει αυτός ο Οδυσσέας;  Σαφώς δεν πολυενδιαφέρεται. Μη σας πω υπάρχει ηθελημένη περιπλάνηση και μούφα ο πόλεμος. Κι απ’ την άλλη μπας και δεν είμαστε κι εμείς βέβαιοι τι περιμένουμε πλέον; Τον Οδυσσέα θέλουμε ή την ιδέα του τι εστί Οδυσσέας , τι θα θέλαμε να επιστρέψει ως Οδυσσέας; Και το μυαλό μας παίζει παιχνίδια ύπουλα, περιπλέκει αναμνήσεις με όνειρα και προσδοκίες. Ωραιοποιεί τα πράγματα, μας πείθει πως αξίζει η αναμονή.

Κι είμαστε ήρωες για όσο αντέξουμε αυτό το παιχνίδι του περίμενε. Πολύς σαματάς για τον Οδυσσέα, ρε παιδάκι μου. Για την Πηνελόπη μίλησε ποτέ κανείς; Πιο ηρωίδα ήτανε. Πιο πολύ αγωνίστηκε, πιο πολύ πόνεσε. Ναι, δεν πάλεψε Λαιστρυγόνες, ναι, δεν πάλεψε Κύκλωπες. Πάλευε με τον εαυτό της. Πάλευε κάθε πρωί να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι και να συνεχίσει να υφαίνει. Πάλευε τις μνήμες, τις φωνές στο κεφάλι, τις ανασφάλειες, τους φόβους. Κι ακόμα ύφαινε. Πάλευε με όλους όσοι ήθελαν τον Οδυσσέα νεκρό, όσοι τον ήθελαν σε ξένες αγκαλιές. Και δώστου να υφαίνει. Πάλευε με την εικόνα του μέσα της που μέρα με τη μέρα ξεθώριαζε, πάλευε τον ξένο που έπαιρνε τη θέση του άντρα της. Πάλευε με την υποψία πως τρελάθηκε κι ο Οδυσσέας δεν υπήρξε ποτέ. Μα δε σταμάτησε να υφαίνει…

Και να που κατέληξα να την εξυμνώ την Πηνελόπη κι ας την αποκάλεσα πιο πάνω παράδειγμα προς αποφυγή. Εξυμνώ αυτό που δε θα μπορούσα να γίνω. Γιατί όσο και να μ’ αρέσεις, φίλε, Πηνελόπη δε γίνομαι! Όσο περίμενα, περίμενα. Τέρμα, φτάνει, ως εδώ. Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να σπαταλήσω έστω και μία έξτρα ώρα απ’ τον πολύτιμο χρόνο μου περιμένοντας εσένα ή τον κάθε Οδυσσέα. Κι αν μου πείτε αξίζει η αναμονή, θα σας πω αξίζω περισσότερο. Και δεν τον αναλώνω τον εαυτό μου σε κανένα παιχνίδι παρατεταμένης αναμονής.

Έχω μια ζωή να ζήσω πέρα απ’ τους τέσσερις τοίχους του δωματίου μου και το σιχάθηκα το υφαντό μου. Δεν του τα ‘πανε καλά του Ομήρου, εδώ εγώ γράφω την ιστορία μου. Κι εγώ επιλέγω να ζήσω. Κι ας μη μείνω γνωστή για την υπομονή και την αντοχή μου. Συγχωρήστε την λιποταξία μου, μα έπρεπε να πάω κόντρα στον εαυτό μου για να μην τον χάσω. Κι ας είναι αυτό εγωισμός. Εγώ το ονομάζω απόπειρα ευτυχίας.

Όσο για τον Οδυσσέα… Αν θέλει να συνεχίσει τα ταξίδια του, αέρα στα πανιά του. Κι αν γουστάρει να βάλει προτεραιότητες και να γυρίσει, τότε να πάρει τη σειρά του στην ουρά με τους μνηστήρες. Υπόσχομαι να εξετάσω προσεκτικά το αίτημά του.

Και ζήσαμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα στην ωραία πραγματικότητα.