Έλα να διαπραγματευτούμε πόσο θ'αγαπηθούμε

Ξεκινά η σχέση. Καθόμαστε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αυστηροί. Ησυχία. Κοιταζόμαστε. Είναι μια μάχη που πρέπει να δώσουμε. Οι δύο πλευρές των διαπραγματεύσεων. Εσύ κι εγώ. Εμείς οι δύο που έτυχε να ερωτευθούμε. Εμείς οι δύο που πασχίζουμε να θέσουμε τα θεμέλια γι΄ αυτό που ευελπιστούμε να ονομάσουμε σχέση.

Είναι θέμα στρατηγικής. Να φέρεις τον άλλον όσο πιο κοντά στα «θέλω» σου, κάνοντας ο ίδιος όσο το δυνατό λιγότερες υποχωρήσεις γίνεται. Η αρχή είναι η κρίσιμη. Πρέπει να το παίξεις έξυπνα. Να μην αφήσεις το συναίσθημα να σε παρασύρει γιατί πάει το έχασες το παιχνίδι.

Πρώτο θέμα προς διαπραγμάτευση: Δικαιώματα. Πού ξεκινούν τα δικά μου, πού τελειώνουν τα δικά σου; Έξοδοι, φίλοι αντιθέτου φύλου, σχέσεις με πρώην. Μερικά από τα αμφιλεγόμενα ζητήματα. Προσπαθείς να παίζεις επί ίσοις όροις, ό,τι ισχύει για την μεν πλευρά των διαπραγματεύσεων να ισχύει και για τη δε. Αλλά τα βρίσκεις σκούρα τα πράγματα. Γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις όπου ο ένας κάτι παραπάνω δικαιούται από τον άλλον και να σου τα προβλήματα και να σου οι τσακωμοί.

Δεύτερο θέμα προς διαπραγμάτευση: Υποχρεώσεις. Πού ξεκινούν οι δικές μου, πού τελειώνουν οι δικές σου; Τι ευθύνες έχω απέναντί σου, τι ευθύνες έχεις απέναντί μου; Οικογενειακές συνάξεις, έξοδοι με κοινές παρέες, δώρα και εορτασμοί επετείων. Πόσα έχεις τα κότσια να απαιτήσεις και τι είμαι διατεθειμένος να σου δώσω;

Κι υπάρχει κάπου πάντα μια λεπτή γραμμή. Μη λες σε όλα ναι και καταλήξεις το θύμα της υπόθεσης. Ξυπνήσεις ένα πρωί νιώθοντας καταπιεσμένος και βροντήξεις την πόρτα πίσω σου. Κι από την άλλη μην είσαι αδίστακτος και δε βάζεις νερό στο κρασί σου και καταλήξεις πίσω από μια πόρτα που κάποιος άλλος βρόντηξε. Αν δώσεις περισσότερα απ’ όσα αντέχεις κάπου θα χάσεις τον εαυτό σου. Αν δώσεις λιγότερα απ’ όσα μπορείς κάπου δε στάθηκες ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου, στον άνθρωπό σου και σ’ αυτό που νιώθεις.

Τρίτο θέμα προς διαπραγμάτευση:  Η δέσμευση. Κι αφού κάπου συντάχτηκαν οι όροι και οι προϋποθέσεις πρέπει και οι δύο πλευρές να συμφωνήσουν σ΄ ένα κοινό έδαφος. Να δώσουν το λόγο τους ότι θα παραμείνουν εντός των πλαισίων των συμφωνηθέντων όρων και δε θα παρεκκλίνουν.

Τέταρτο θέμα προς διαπραγμάτευση: Οι επιβραβεύσεις και τα αντίποινα.  Κι αφού έχει υπάρξει η δέσμευση πρέπει να υπάρχει επιβράβευση όταν αυτή τηρείται και τιμωρία όταν αγνοείται. Και αφού μιλάμε για επί ίσοις όροις σχέση από τη στιγμή που με κάποιο τρόπο εσύ παράβλεψες τις υποχρεώσεις σου και καταπάτησες τα δικαιώματά μου, ο κώδικας δεοντολογίας έχει ήδη σκιστεί και είμαι σε θέση να δράσω όπως εγώ θεωρώ σωστά έξω από τα πλαίσια των συμφωνηθέντων όρων. Σωστά;

Είναι όντως σωστά; Είμαστε όντως εμείς αυτοί που κάθονται μουτρωμένοι στις άκρες ενός τραπεζιού και τσακώνονται ποιος θα δείξει ότι νιώθει λιγότερα; Ποιος θα αφεθεί λιγότερο και ποιος θα προφυλάξει τον εαυτό του καλύτερα από έναν επερχόμενο όλεθρο; Έτσι ευελπιστούμε να ερωτευόμαστε; Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που υπογράφουμε συμβόλαια στις εταιρείες;

Ο έρωτας είναι ασυμβίβαστος, αυθόρμητος και ολοκληρωτικός. Δε χωρά σε παζαρέματα. Προσφέρεις στον άλλο δικαιώματα μέσα στη σχέση γιατί σε νοιάζει να είναι καλά. Γιατί έχεις ανάγκη να τον βλέπεις χαρούμενο σε μία σχέση που τον βοηθά να εξελίσσεται που του προσφέρει οξυγόνο να αναπνέει. Τηρείς τις υποχρεώσεις σου γιατί θέλεις να τις τηρείς. Γιατί είσαι διατεθειμένος να βάλεις νερό στο κρασί σου, αφού συνειδητοποιείς ότι ο εγωισμός δεν είναι πιο βαρυσήμαντος από αυτά που νιώθεις.

Δεν απαιτείς από τον άλλον να τηρεί υποχρεώσεις πέρα από αυτές που μπορεί. Αναγνωρίζεις την ανάγκη του να παραμείνει πιστός στον εαυτό του. Δεν το θέλεις να προσποιείται κάτι που δεν είναι μόνο για να σε ικανοποιήσει. Δε βάζεις τα «θέλω» σου πάνω από τα δικά του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αρνείσαι τα δικά σου.  Η δέσμευση του ενός προς τον άλλον πρέπει να είναι η αγάπη του και η διάθεσή του να κάνει το μεταξύ τους να δουλέψει. Τίποτα παραπάνω. Καλύτερη επιβράβευση είναι ότι ο ένας έχει τον άλλον και χειρότερη τιμωρία ότι ο ένας μπορεί να χάσει τον άλλον ανά πάσα στιγμή. Τίποτα άλλο δε θέλουμε, παρά μόνο να μάθουμε ν΄αγαπάμε χωρίς ανταλλάγματα και χωρίς απαιτήσεις, ν’ αγαπάμε για το γαμώτο του αγάπησα. Αν καταφέρουμε αυτό έχουμε ήδη κερδίσει.