Εσύ είσαι ο άνθρωπός σου!

Μεγαλώνεις. Ψάχνεις και ψάχνεσαι. Διαπλάθεσαι. Μέρα με τη μέρα διαμορφώνεσαι. Κι είναι επίπονη διαδικασία. Να φτιάξεις την αλήθεια σου. Να δημιουργήσεις αυτό που θα λέγεται εαυτός σου. Να βρεις τα «θέλω» σου, να τα ακολουθήσεις. Κάπου χάνεσαι. Λίγο το άγχος, λίγο η πίεση, λίγο η φθορά της καθημερινότητας, αρκούν να σε βυθίσουν στο λαβύρινθο των «πρέπει» και των «μη».

Μέχρι να ξυπνήσεις ένα πρωί, να κοιτάξεις στον καθρέφτη και να δεις το ψέμα στην αντανάκλαση. Σου μοιάζει κι όμως δεν είσαι εσύ. Είναι μια σκιά κάτι ξεχασμένων επιθυμιών, η απόδειξη της υποταγής σου σε κάτι επιβεβλημένους κανόνες. Και δεν είναι πλέον η ζωή σου. Δεν είναι δικιά σου. Ανήκει δικαιωματικά στον ξένο του καθρέφτη. Και τότε συνειδητοποιείς το κενό.

Ναι, το περίφημο κενό βρήκε καταφύγιο και μέσα σου, δε θα μπορούσες να αποτελέσεις εξαίρεση. Είναι τόσο έντονο που διερωτάσαι πώς γίνεται να ζούσες τόσο καιρό αγνοώντας την ύπαρξή του. Εθελοτυφλία.

Και το κενό σε κατακλύζει. Το σκοτάδι του καταπίνει τα χρώματά σου. Κι εσύ μέρα με τη μέρα βουλιάζεις. Ψάχνεις απεγνωσμένα από κάπου να πιαστείς. Κι έπειτα, έρχεται ο έρωτας. Σε μορφή περαστικού. Ένας σαγηνευτικός ξένος. Κι οι ξένοι ανέκαθεν σε γοήτευαν. Ήταν το μυστήριο που περιέβαλλε την αύρα τους. Ήταν κι η αίσθηση του οικείου. Ήταν δικοί σου ξένοι, γιατί ήσουν κι εσύ ξένος στον εαυτό σου.

Και παραδόθηκες στον έρωτα σαν να μην υπήρχε αύριο. Κι όπως ήταν φυσικό έχασες. Γιατί οι άνθρωποι πληγώνουν. Κουβαλούν πάθη και λάθη και τόνους εγωισμού. Και το κενό μεγάλωσε. Κι εσύ βούλιαξες μια ανάσα περισσότερο.

Έτσι ονομάστηκες «μισός». Ο ανολοκλήρωτος άνθρωπος που έμεινε να ψάχνει το χαμένο κομμάτι του παζλ. Ονόμασες τον έρωτα αποτυχημένη απόπειρα. Αρνήθηκες να πιστέψεις στην ύπαρξή του. Βολεύτηκες αναπαυτικά στη δυστυχία σου με τέλειο άλλοθι το κενό σου. Κι έζησες αυτό το λήθαργο για ένα διάστημα, μέχρι που ξύπνησες.

Ξύπνησες να διαπιστώσεις πως ο μόνος ξένος που μπορεί να σε σώσει είναι εκείνος του καθρέφτη. Η ολοκλήρωση είναι μια μοναχική διαδικασία. Που γίνεται από σένα για σένα. Μια αναμέτρηση με τους δαίμονές σου πρόσωπο με πρόσωπο. Φόβοι εναντίον επιθυμιών. Όσα σε στοίχειωσαν, σε πλήγωσαν, σε σημάδεψαν. Τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα. Όλα στο ίδιο τραπέζι. Εσύ σε ανοιχτή αναμέτρηση με τα σκοτάδια σου.

Η μάχη μπορεί να κρατήσει στιγμές, μήνες, χρόνια. Μα όταν τελειώσει κι ανοίξει η αυλαία θα δεις πως το θέμα δεν ήταν ποτέ το κενό. Αναλώθηκες τόσο στο εκλιπόν κομμάτι του παζλ, που αγνόησες το υπόλοιπο. Κι όταν μάθεις να ζεις εν ηρεμία με τον εαυτό σου, συμφιλιωθείς με όσα σε ζαλίζουν, όταν μάθεις να αγκαλιάζεις αυτό που είσαι, αυτό που έχεις γίνει, να κυνηγάς τα «θέλω» σου, να κάνεις πράγματα που εξυπηρετούν τη δική σου ευτυχία, να παραχωρείς στον εαυτό σου το χρόνο και το χώρο του, να σε σέβεσαι και να μη σε πιέζεις, όταν μάθεις να σε αγαπάς, τότε θα είσαι ολοκληρωμένος.

Και θα είναι μια ολοκλήρωση βαθιά κι αληθινή, που θα αντανακλά την πιο ήρεμη και συνειδητοποιημένη εκδοχή σου. Κι έτσι, γεμάτος, θα μπορέσεις να ξανασυναντήσεις τον έρωτα. Όχι σαν μια απόπειρα ολοκλήρωσης, αλλά ως συνέπεια αυτής. Και τότε που θα στέκεσαι στα πόδια σου θα μπορέσεις να δώσεις και να δοθείς, να αγαπήσεις και να αγαπηθείς. Έτσι, θα ονομαστείς ευτυχισμένος ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Μη γελιέσαι, όμως. Η ολοκλήρωση κι η ευτυχία σου, ήρθαν από μέσα σου. Η απόφαση προέκυψε από σένα. Τίποτα δε θα σου χαριστεί. Η πραγματικότητα ήταν, είναι και θα παραμείνει αμείλικτη. Χρειάζεσαι όλα τα αποθέματα δύναμης κι αντοχής που διαθέτεις  κι ίσως πάλι να μην είναι αρκετά. Πρέπει να είσαι αποφασιστικός. Να θέλεις να ξυπνήσεις, να ξεβολευτείς απ’ την άνεση της εθελοτυφλίας σου. Να είσαι αυστηρός μαζί σου, να μην ξαστοχήσεις. Να πάρεις τον αγώνα σου μέχρι τέλους.

Κι έπειτα, να ‘σαι σίγουρος πως όλα θα πάνε καλά, θα βρούνε την τροπή τους. Κι αν δεν πάνε, εσύ να είσαι καλά μαζί σου. Αυτό έχει σημασία. Να κοιτάς στον καθρέφτη το γνώριμο πρόσωπο και να μπορείς να το κοιτάς στα μάτια. Να του λες «θα τα καταφέρουμε» και να το πιστεύεις. Να γίνεσαι εσύ αυτό που χρειάζεσαι, να είσαι η σανίδα σωτηρίας σου και το χέρι βοηθείας σου.

Να είσαι η αλήθεια σου, ο άνθρωπός σου και το άλλο σου μισό. Κι άκου ένα μυστικό για το τέλος, το χαμένο κομμάτι βρισκόταν ανέκαθεν στη φούχτα σου.