Φταίμε εμείς για τη ζήλια κι εσείς για την ανασφάλεια που μας προκαλείτε

Ακούσαμε για τη ζήλια πολλά και διάφορα. Κακό κι ύπουλο πράγμα. Τις καταστρέφει τις σχέσεις, τις διαλύει από μέσα. Κι ο ζηλιάρης χαρακτηρίστηκε πιεστικός, παράλογος, ανασφαλής, κομπλεξαρισμένος, επιβλητικός, ανυποχώρητος κι ούτε εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Μήπως τον αδικήσαμε λίγο;

Αποκάλυψη: Το 60% της ζήλιας το φέρει ο ζηλιάρης και το άλλο 40% το ταίρι του που του δημιουργεί ανασφάλειες. Δικό μου συμπέρασμα μεν, καθόλου αυθαίρετο δε. Και τα ποσοστά για τα προσχήματα τα κρατάμε. Θα μπορούσε να ήταν κι ένα ωραιότατο 50-50, μη σας πω κι αντίστροφα 60 το ταίρι και 40 ο ζηλιάρης.

Πάμε για την επιχειρηματολογία τώρα, μιας κι όντας ρεαλιστές τις θέλουμε τις αποδείξεις μας. Το πρόβλημα ξεκινά απ’ την επικοινωνία. Πάτε και κλείνεστε καλά-καλά στους εαυτούς σας, κλειδώνετε πόρτες, σφραγίζετε παράθυρα και πρέπει να γινόμαστε εμείς Σέρλοκ και Πουαρό να ανακαλύπτουμε τα απλά και τα δεδομένα του στιλ «Πώς πέρασες τη μέρα σου;», «Πώς πάει η δουλειά;», «Τι έφαγες για μεσημεριανό;». Κι αυτά για τα απλά, γιατί ο αληθινός χαμός προκύπτει στα περίπλοκα, που αν τύχει να υποψιαστούμε από μισόλογα ενισχυμένα με δόσεις φαντασίας καλώς, αλλιώς μπορεί να τα μάθουμε τυχαία πέντε-έξι χρόνια αργότερα, μπορεί και ποτέ. Δε βαριέσαι;

Δεν είναι που είμαστε σπαστικοί και θέλουμε να τα ελέγχουμε όλα. Είναι το γαμώτο του περιμένω να πιάσω ό,τι δίνω. Εμείς πώς μπορούμε να καθόμαστε να σας αναλύουμε τη μέρα μας με το νι και με το σίγμα; Εσείς πώς γίνεται να ξέρετε για τον κάθε άνθρωπο που περνά απ’ τη ζωή μας φύση, θέση κι ιδιότητα; Και, θα πείτε, δε ζητήσατε πότε να σας πούμε, δε ζητήσατε λογαριασμό. Ναι, αλλά σας τον δώσαμε. Από καλή θέληση πέστε το, καλή διάθεση, επίγνωση του τι απαιτεί μια υγιής σχέση. Ξέραμε ότι ήταν προϋπόθεση για την εύρυθμη λειτουργία του «μαζί». Το θέμα είναι πώς γίνεται να το ξέραμε μόνο εμείς.

Και για να το πάρουμε κι ένα βήμα παρακάτω. Εσείς, στην τελική, κακές προθέσεις μπορεί να μην είχατε. Προς Θεού, δε σας καταλογίζουμε ανυπόστατες κατηγορίες. Και κανέναν άλλον μπορεί να μην κοιτάξατε ούτε για αστείο. Αλλά τι το θέλατε τόσο μυστήριο; Αν ανοίγατε το ωραίο στοματάκι σας απ’ την αρχή και λέγατε μισή κουβέντα παραπάνω, όλα θα ήταν μέλι γάλα. Αντ’ αυτού, με τα καμώματα και τα παιχνίδια «μάντεψε ποιος», δημιουργήσατε ένα ωραιότατο κλίμα ανασφάλειας. Το «δε θέλει να μου πει» συχνά συνεπάγεται το «έχει κάτι να κρύψει». Συν ότι υπάρχει μεγάλη μερίδα ατόμων στη ζωή σας που δε γνωρίζουμε ούτε καν ονομαστικά. Η φαντασία κάνει τα παιχνίδια της. Σκόρπια πράγματα για τη ζωή σας που μαθαίνουμε δεξιά κι αριστερά. Η έντονη αίσθηση ότι δεν ξέρουμε τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας.

Έπειτα, αναμενόμενα προκύπτει το ξέσπασμα, η σκηνή του στιλ «Πού πας και με ποιους;», οι φωνές, η ζηλοτυπία, ο λεγόμενος παραλογισμός. Εσείς οι λογικοί που ψάχνετε αιτία στο ξέσπασμα κι εμείς οι παρανοημένοι ψυχοπαθείς με τα θέματα και τις κρίσεις. Θέμα δεν είναι να προσπαθείς να επικοινωνήσεις με το ταίρι σου. Θέμα είναι η μυστικοπάθεια κι η άρνηση να ανοιχθείς.

Μας φέρνετε σε σημείο να αμφισβητούμε τη δικιά μας ψυχική υγεία, αν όντως ζητάμε πολλά, αν είμαστε παράλογοι, αν κάνουμε κάτι λάθος. Και μετά μπαίνουμε στη διαδικασία του «δεν είμαι καλός αρκετά ώστε να κερδίσω την εμπιστοσύνη σου» υποβάλλοντας τους εαυτούς μας σε ένα διαρκή κύκλο αμφισβήτησης. Να σημειωθεί η τραγική ειρωνεία: Ζητάτε εμπιστοσύνη ενώ πρώτοι εσείς δεν τη δίνετε. Τελικά, πειθόμαστε για την ανεπάρκειά μας και πείθουμε κι εσάς ότι όντως είμαστε λίγοι. Στο τέλος μας ζητάτε και τα ρέστα σε ένα χωρισμό που αφορά δικά μας λάθη κι αγνοεί τους δικούς σας κακούς χειρισμούς.

Μας αδικείτε λίγο, δε νομίζετε; Δε ζητήσαμε να αλλάξουμε το ποιόν σας, ξέρουμε ότι σας ζητάμε κόντρα ρόλο. Απλά να δούμε ένα δείγμα προσπάθειας, την παραμικρή ένδειξη κατανόησης πέρα απ’ το τυπικό «καταλαβαίνω» μετά το ξέσπασμα. Λίγη προσπάθεια και μια κουβέντα παραπάνω.

Να νιώθουμε ότι είμαστε στη ζωή σας με κάθε τρόπο. Ότι μας αποδέχεστε όπως είμαστε, μας σέβεστε. Ότι θέλετε να μοιράζεστε μαζί μας τις ανησυχίες σας.  Ότι διανύουμε αυτό το δρόμο μαζί απ’ την αρχή μέχρι το τέλος και δεν είμαστε απλά ένα παροδικό σημείο τομής. Αγκαλιάστε μας να γεμίσουν τα κενά των ανασφαλειών μας αγάπη.

Αυτό. Τίποτα παραπάνω.