Γνωρίζουμε κάποιον και παίρνουν φωτιά οι μηχανές αναζήτησης

Το φλερτ, τα τελευταία χρόνια, το κάναμε άθλημα. Δημιουργήσαμε τεχνικές και στρατηγικές. Προπονηθήκαμε μέχρι να γίνουμε άριστοι. Παρακολουθήσαμε άλλους, πήραμε reviews κι ανασυγκροτηθήκαμε. Καταταχτήκαμε στην κατηγορία που μας χαρακτηρίζει και πήραμε ως έπαθλο κάποιον που να αντιστοιχεί στη δική μας. Λίγο-πολύ, έτσι πάνε οι κανόνες. Γιατί εννοείται πως υπάρχουν κανόνες, γιατί εννοείται πως υπάρχουν «πρέπει» και «μη».

Μόνο που οι κανόνες αυτοί αναπροσαρμόζονται ανάλογα με την εποχή και τις ανάγκες της. Ανάλογα με το τι θεωρείται ηθικά αποδεκτό την ώρα που μιλάμε. Και τώρα, στην εποχή των social media, τίθεται το εξής ερώτημα: «Κατά πόσο το γκουγκλάρισμα του ονόματος κάποιου κι η αναζήτησή του στα social media για να μάθεις πληροφορίες είναι αποδεκτά ή θεωρούνται οριακά κατασκοπία και κατινιά;»

Ψέματα να μη λέμε, κατινιά-ξεκατινιά, υποκύψαμε. Γίναμε κι εμείς σαν τους κομπιουτεράκηδες στις αμερικάνικες σειρές που σε χρόνο μηδέν ξέρουν ονοματεπώνυμο, ηλικία, οδό, κινητό, ομάδα αίματος και ποινικό μητρώο. Και στο Google ψάξαμε, και στο Facebook σε όλα τα posts απ’ το 2007 και σε όλα τα comments, και παρατηρήσαμε τη συνοχή των likes. Κι έπειτα, μπήκαμε στο Instagram, κι αν το είχε private φροντίσαμε να βρούμε τρόπο να δούμε. Κι εννοείται πως εξετάσαμε όλα τα posts, παρατηρώντας την κάθε λεπτομέρεια, συν τα highlights. Ότι το κάναμε, το κάναμε. Το θέμα είναι το λέμε ότι το κάναμε;

Δεν το λέμε και προφανώς δε θέλουμε να μαθευτεί, γιατί αλλιώς δε θα παθαίναμε ένα μικρό εγκεφαλικό κάθε φορά που περνούσε το δάκτυλό μας πάνω απ’ το κουμπί του like σε κάθε post που κατασκοπεύαμε. Διότι κατά βάθος το ξέρουμε πως είναι λάθος, πως δεν είναι μέσα στους κανόνες του παιχνιδιού, τουλάχιστον όχι τους επίσημους, γιατί στους άγραφους μπορεί και να ‘ναι.

Κι εφησυχάζουμε τους εαυτούς μας με επιχειρήματα του στιλ «Οι ίδιοι εκθέτουν τους εαυτούς τους κι, αφού οι πληροφορίες υπάρχουν δημόσια, έχω κάθε δικαίωμα να τις εκμεταλλευτώ». Ναι, εννοείται πως έχεις κάθε δικαίωμα μιλώντας πάντα νομικά κι έχοντας την ιδιότητα του ελεύθερου πολίτη στον κόσμο της πληροφορίας. Σε καμία περίπτωση, όμως, δε μιλάμε αισθηματικά, έχοντας την ιδιότητα του υποψήφιου συντρόφου στον κόσμο του φλερτ.

Το ότι το κάνουν όλοι δεν είναι καν επιχείρημα, να ξέρετε. Κι έπειτα, γιατί δεν καθόμαστε να σκεφτούμε λίγο λογικά. Γιατί μας πιάνει αυτή η βιασύνη κι η ανυπομονησία ακόμα και στα ερωτικά μας; Η διαδικασία του φλερτ δεν είναι ένας αγώνας δρόμου με στόχο τον τερματισμό. Είναι ένα είδος ιεροτελεστίας που πέρασαν τόσοι και τόσοι πριν από μας και θα περάσουν άλλοι τόσοι μετά από μας.

Κι είναι μια ωραία διαδικασία. Να ξεκινήσεις να μάθεις τον άλλο απ’ το μηδέν. Να τον γνωρίσεις μέσα απ’ τα λεγόμενά του. Να τον αφήσεις να σου αφηγηθεί τη ζωή του. Να τον ξετυλίγεις λίγο περισσότερο κάθε φορά. Να ‘χεις την αγωνία του τι θα ανακαλύψεις. Αν θα σου αρέσει αυτό που θα συναντήσεις στην επόμενη γωνία. Να προσπαθείς να συναρμολογήσεις όλα τα κομμάτια που σου δίνει για δεις ολόκληρο το παζλ. Κι έπειτα να συστήσεις κι εσύ τον εαυτό σου. Να τον βάψεις με τα χρώματα που θέλεις. Να τον πλασάρεις όπως έμαθες. Αυτό είναι το φλερτ, μια σειρά κινήσεων. Είναι στρατηγική και τζόγος ταυτόχρονα. Κι είναι πάντα ένα παιχνίδι που, όσο κι αν σε σιγοκαίει, απολαμβάνεις να το παίζεις.

Με το να παραβλέπεις τους κανόνες και να κρυφοκοιτάζεις στη ζωή του άλλου από όποιο παραθυράκι βρεις ανοιχτό, καταστρέφεις την όλη διαδικασία. Πιάνεσαι απ’ την εύκολη λύση και χάνεις την ουσία. Στερείς στον άλλο το δικαίωμα να παίξει επί ίσοις όροις. Είναι σαν να τσουγκρίζεις το Πάσχα με ξύλινο αβγό. Η νίκη δε σου προσφέρει καμία ευχαρίστηση. Κι έπειτα στερείς κι απ’ τον εαυτό σου την όλη διαδικασία άντλησης πληροφοριών και σκιαγράφησης της προσωπικότητας, ενώ χάνεις την ευκαιρία δημιουργίας μιας αντικειμενικής άποψης για το άτομο απέναντί σου, αφού είσαι ήδη προκατειλημμένος με βάση το εικονικό προφίλ που βιάστηκες να γνωρίσεις.

Η κάθε διαδικασία θέλει τον χρόνο της. Έτσι και το φλερτ. Δεν μπορείς να τρέχεις μπροστά. Υπάρχει λόγος που μαθαίνεις τις πληροφορίες για κάποιον άνθρωπο με τη σειρά που τις μαθαίνεις κι όχι όλες μαζί. Είναι πιο διαχειρίσιμα τα πράγματα έτσι. Κι εμείς, μερικές φορές, πρέπει να εμπιστευόμαστε τη ροή και τη συνοχή που αποκτά η ζωή μας από μόνη της, χωρίς να προσπαθούμε να ανακατευτούμε σε όλα. Κάποια πράγματα δεν είναι για να παίζεις, ούτε για να τα πειράζεις.