Η ματαιότητα της τελειότητας

Η προσπάθεια ξεκινά απ’ το πρωί. Ξυπνάς νωρίς. Να πας γυμναστήριο. Να φας σωστά. Να ντυθείς κατάλληλα. Να είσαι στην ώρα σου. Να ‘σαι άψογος. Να μιλάς σωστά. Να είσαι ευγενικός. Να είσαι ο καλύτερος στη δουλειά σου. Να είσαι ο καλύτερος φίλος. Να ακούς, να υπομένεις. Να είσαι ο καλύτερος σύντροφος, στοργικός και τρυφερός. Το καλύτερο παιδί για τους γονείς σου. Να τους κάνεις περήφανους.  Να μην κάνεις καταχρήσεις. Να είσαι καλός αλλά όχι εκμεταλλεύσιμος. Να…

Η παρατεταμένη προσπάθεια. Ο αγώνας να αγγίξεις το τέλειο. Καθημερινή. Επίπονη. Κουραστική. Ατέλειωτη. Κι εσύ μισός στη μέση. Αναλώνεσαι στην προσπάθεια. Ξεχνάς την ανάγκη. Την ανάγκη να ζήσεις. Επικρατεί στο μυαλό σου η τελειότητα. Την χρίζεις αυτοσκοπό, προσποιούμενος πως υπάρχει. Πεπεισμένος πως κρύβει την ευτυχία, την ολοκλήρωση. Χαρίζεσαι ολοκληρωτικά στον αγώνα σου. Μέχρι το τελευταίο κύτταρο παραδομένος σε μια χαμένη μάχη. Το κακό είναι ότι ελπίζεις σε έκβαση.

Τελειότητα δεν υπάρχει μαθηματικά αποδεδειγμένα. Ο λόγος θεωρείται αυτονόητος. Δεν είναι αντικειμενική. Το τέλειο διαφέρει από οπτική σε οπτική, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από νοοτροπία σε νοοτροπία. Ποτέ δεν είναι ολοκληρωτικό. Πάντα υπάρχει κάτι περισσότερο. Περιοδικός αριθμός (αν είστε των μαθηματικών). Κι έπειτα φτάνει να είναι αντικρουόμενο. Η μία έννοια της τελειότητας να έρχεται σε ρήξη με την άλλη. Κι εμείς μπερδεμένοι ακόλουθοι όποιου ορισμού θεωρήσουμε αυθεντικότερο.

Ακολουθεί το εύλογο ερώτημα, «γιατί;» . Πού αποσκοπεί ο ηθελημένος φαύλος κύκλος; Γιατί ότι είναι ηθελημένος, είναι. Η ματαιότητα κάνει την εμφάνισή της νωρίς. Κι η έκβαση μέρα με τη μέρα ξεθωριάζει. Όμως εμείς επιμένουμε. Γιατί τόσα είδαμε, τόσα ξέρουμε. Μάθαμε να ζούμε κυνηγώντας το απρόσιτο. Σαν σκύλος που κυνηγά την ουρά του. Δε θα είχε νόημα να την έπιανε. Αποζητούμε το απόρθητο, να μας θυμίζει τη θνητότητά μας. Να μας χαστουκίζει συνεφέρνοντάς μας στην πραγματικότητα. Δε θα ξέραμε τι θα κάναμε με την πιθανότητα έκβασης. Δε μάθαμε τα πραγματοποιήσιμα. Κι αν πάλι απλά σταματούσαμε να προσπαθούμε, θα ‘πρεπε να ψάξουμε την ευτυχία αλλού. Κι αυτό μας φοβίζει τόσο όσο το να την βρούμε. Γιατί δε θα ξέραμε τι να την κάνουμε. Τόσα είδαμε, τόσα ξέρουμε.

Οπότε συνεχίζουμε εξουθενωμένοι τον αγώνα ματαιότητας. Μέχρι να παραδεχτούμε ήττα. Να αποδεχτούμε ότι η τελειότητα απέχει από μας. Κι όμως η ανάγκη απόκτησής της μας κατακλύζει τόσο ώστε να δημιουργήσουμε μια αντανάκλαση, τελειοποιημένη έκδοση του εαυτού μας. Να την πλασάρουμε περίτεχνα στους άλλους και σε μας. Να πείσουμε τον εαυτό μας ότι είμαστε εμείς. Να αγωνιζόμαστε καθημερινά να το αποδείξουμε. Να αποτυγχάνουμε παταγωδώς. Και να εγκλωβιζόμαστε ξανά στον ίδιο φαύλο κύκλο.

Η προσποίηση μας κουράζει. Για κάθε άνθρωπο και περίσταση της ζωής μας η αντανάκλαση αναδιαμορφώνεται ώστε να αντικατοπτρίζει την υποκειμενική τελειότητα της στιγμής. Και μαζί κι εμείς να διαπλαθόμαστε ανάλογα. Τελικά, αλλάζουμε τόσα πρόσωπα που έχουμε ξεχάσει το δικό μας. Κι αν μας ρωτήσουν ποιος μας ξέρει πραγματικά, δεν ξέρουμε να απαντήσουμε. Ο καθένας ξέρει την αντανάκλαση του εαυτού μας που ήθελε να δει. Κι εμείς μόνοι. Ξένοι κι απ’ τους εαυτούς μας.

Δε νοιαστήκαμε πότε να ψάξουμε την αλήθεια μας. Αυτό που μας γεμίζει, μας βελτιώνει, μας εξελίσσει. Αρκεστήκαμε στην προσποιητή τελειότητα. Στα βλέμματα θαυμασμού και στην κοινωνική αποδοχή. Όλα με παραλήπτη κάποιον που δεν υπήρξε στ’ αλήθεια ποτέ. Μας βολεύουν και τα εύσημα, μας γλυτώνουν απ’ τον κόπο της αλήθειας. Κι ας είμαστε μέσα μας κενοί.

Εν τω μεταξύ, τα πράγματα να είναι απλά κι εμείς να επιμένουμε να τα περιπλέκουμε. Το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να είμαστε ο εαυτός μας. Να αποδεχτούμε το ποιόν μας. Να μας αγκαλιάσουμε, με τα καλά και τα κακά μας. Να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά με μάτια καθαρά απ’ την αλήθεια και να πούμε: «Εγώ είμαι αυτό που είμαι, όπως κι αν είμαι, ό,τι κι αν είμαι».

Κι αν πρέπει να αγωνιστούμε για κάποια τελειότητα να είναι η υποκειμενικά δικιά μας. Να προσπαθήσουμε να γίνουμε η καλύτερη έκδοση του εαυτού μας βάση τα δικά μας κριτήρια, με πλήρη επίγνωση της περιοδικότητας του αριθμού μας. Με υγιή τρόπο. Χωρίς να χάνουμε το οξυγόνο μας, το γέλιο μας, την υπόστασή μας. Οτιδήποτε μας στερεί την αλήθεια μας, μας στερεί τον εαυτό μας και στιγμές ευτυχίας απ’ την ανέλπιστα μικρή ζωή μας.