Κόλλημα εξ αποστάσεως

«Απόσταση» ονομάζεται και παιδεύει κόσμο και κοσμάκη. Και καλά ο άλλος που ‘χει σχέση χρόνια και το άλλο του μισό βρέθηκε τώρα χιλιόμετρα μακριά, εκεί να πεις αξίζει ο μαζοχισμός, αξίζουν οι θυσίες κι οι υπομονές. Είμαστε, όμως, κι εμείς οι χαμένοι από χέρι, που απλά έχουμε φάει κόλλημα εξ αποστάσεως. Θα μου πείτε «πώς, πού, γιατί;». Και θα σας πω  συναίσθημα είναι, δε ρωτά και δε δικαιολογείται, κυρίως δεν εκλογικεύεται. Και να ‘μαστε κι εμείς οι παράπλευρες απώλειες.

Κι άντε μετά να διεκδικήσεις τα αδιεκδίκητα. Δε βλέπετε εδώ που δυσκολευόμαστε να φλερτάρουμε υπό κανονικές συνθήκες, θα το κάνουμε κι από απόσταση, τρομάρα μας; Και με πιθανότητες να το υπολογίσουμε, πάλι στα ίδια θα καταλήξουμε. Ο άλλος που είναι κοντά έχει ήδη το πλεονέκτημα. Τρέχεις κούρσα που οι άλλοι έχουν προβάδισμα πριν την αφετηρία. Κάνε τα μαθηματικά να δούμε ποιος θα κερδίσει.

Ναι, προφανώς οι σχέσεις δεν είναι μαθηματικά, δεν αντιλέγω. Μα και πες κεντρίζεις το ενδιαφέρον. Πώς να προχωρήσεις; Τι κίνηση να κάνεις και τι να ζητήσεις; Σχέση; Απ’ το μηδέν κι από απόσταση; Και θα περιμένεις ο άλλος να σε πάρει στα σοβαρά. Καταρχάς, ούτε κι εσύ ο ίδιος δεν είσαι σίγουρος αν αυτό θέλεις.

Δεν έχεις κάτι να κρατηθείς. Ούτε μνήμες, ούτε στιγμές, ούτε κάτι να σας συνδέει. Δεν είχες κάτι ουσιαστικό, με την απόσταση να προκύπτει στην πορεία σαν εμπόδιο που πρέπει να προσπεράσετε. Η απόσταση ήταν πάντα εκεί, το συναίσθημα προέκυψε στην πορεία, κι όπως καταλαβαίνετε δεν προσαρμόστηκε ιδιαίτερα στο πλάνο.

Ωστόσο, για να φτάνεις στο σημείο να το αποκαλείς «συναίσθημα», για να φτάνεις στο σημείο να μην μπορείς να το αγνοήσεις και να περνά απ’ τη σφαίρα του εγκεφάλου σου η ιδέα να το προσπαθήσεις, πάει να πει πως είναι κάτι ιδιαίτερο. Κάτι που προφανώς δεν μπορεί απλά να προσπεραστεί με το πρώτο τυχαίο φλερτάκι. Αν ήταν έτσι, άλλωστε, θα ήταν όλα απλούστερα.

Οπότε μένει μια συνειδητή απόφαση που περιμένει να ληφθεί. Ότι, τουλάχιστον, αξίζει να το προσπαθήσουμε. Κι ό,τι γίνει, κι όπου μας βγάλει. Γιατί, έτσι κι αλλιώς, το κόλλημα το έχουμε. Παρά να προσπαθήσουμε να το αγνοήσουμε, καλύτερα είναι να το αφήσουμε να μας πάρει μαζί του. Κι ας είναι τα χιλιόμετρα, χιλιόμετρα. Είναι αστείο πως ξέρει ο άνθρωπος να μετρά την απόσταση, αλλά δεν ξέρει να μετρά το συναίσθημα και του κολλά κάτι φτηνά «πολύ» και «λίγο».

Γιατί, αν ήξερε να μετρά το συναίσθημα, θα φοβόταν με το τι μπορεί να κάνει. Αν σκεφτείς ότι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού είναι οι φορές που θα βιώσουμε τον έρωτα στη ζωή μας, κρίμα δεν είναι να αποκλείσουμε αυτήν την πιθανότητα από μία υποψία αποτυχίας; Καλύτερα να βιώσουμε την αποτυχία παρά να μείνουμε με την πικρή γεύση του «αν».

Και δεν ξέρεις τι παιχνίδια σου παίζει αυτή η ζωή. Τα πιο παράξενα κι απρόσμενα. Μπορεί κι ο άλλος να διαθέτει την ίδια δόση τρέλας με ‘σένα. Μπορεί να ‘ναι φαν του συναισθήματος, όπως κι εσύ. Και μπορεί να βρεθείς με μια παράδοξη ευτυχία. Αν και θα είναι λιγουλάκι δύσκολο να θέσεις βάσεις για σχέση, μα δεν είπε κανείς πως είναι κι ακατόρθωτο. Θέληση να υπάρχει, καλή διάθεση και λίγος έρωτας στην ατμόσφαιρα, και θα τον βρούμε τον δρόμο -όπως βρήκε αυτός εμάς.

Τι να πούμε άλλο; Αρκεί το ότι μερικές φορές δεν μπορείς να ξεφύγεις από ό,τι νιώθεις. Κι είσαι υπόλογος της καρδιάς, οπότε οφείλεις να αγνοείς τη λογική. Να παίζεις όσο αντέχεις και να είσαι καλά με τον εαυτό σου. Τα εμπόδια είναι για να ξεπερνιούνται και κανείς δε μίλησε για ακατόρθωτα. Κι αν υπάρχουν κανόνες, υπάρχουν κι εξαιρέσεις. Επίλεξε, λοιπόν, ό,τι σε φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία σου, κι όλα τα άλλα θα αντιμετωπιστούν στην πορεία.