Ο δεκάλογος εκείνων που ξέχασαν να κλαίνε

Γεννηθήκαμε και πρώτη έγνοια μας ήταν να κλάψουμε. Σαν να προβάραμε τη θνητότητά μας. Το προνόμιο να αισθανόμαστε. Γιατί η υπερδύναμη του ανθρώπου είναι το συναίσθημα και το κλάμα, ένα κράμα συναισθημάτων που προκύπτει από μία στιγμιαία έκρηξη. Κι εμείς τυχεροί που μπορούμε να το ζούμε. Όσο πιο έντονα, τόσο το καλύτερο. Δεν έχει μεγαλύτερη ένδειξη της ζωής από το κλάμα.

Κι ακριβώς επειδή εντάξαμε το κλάμα στη ζωή μας φυσικά κι αβίαστα αποτελούν για μας άλυτο μυστήριο εκείνοι που δεν κλαίνε ποτέ. Όσο κι αν προσπαθήσαμε δεν μπορούμε να καταλάβουμε.  Δυσλειτουργία, αναισθησία ή κρυφτό; Τόσο καλή προσποίηση. Κι αν ναι, γιατί;

1. Ο φόβος

Μα ας τα πάρουμε από την αρχή. Όλα ξεκινούν και τελειώνουν στο φόβο. Όταν είσαι παιδί, είσαι ατρόμητος μ’ εκείνο τον παιδικό αφελές κουράγιο του να είσαι ο εαυτός σου. Γι΄αυτό τα παιδιά κλαίνε. Αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο, έρμαιο των αισθήσεών τους. Χωρίς όπισθεν κι άμυνες. Χωρίς «μα» κι «αλλά». Νιώθουν στο έπακρο. Εξου και το κλάμα.

2. Η υποκρισία

Μεγαλώνοντας εντάσσεσαι στην υποκρισία. Μαθαίνεις να κρύβεις τον μη αποδεκτό εαυτό σου. Να δημιουργείς έναν καινούργιο. Αυτό που θέλεις να πλασάρεις προς τα έξω. Και τον ονομάζεις ατρόμητο. Κι οι ατρόμητοι άνθρωποι δεν κλαίνε. Δεν πληγώνονται. Μπορείς να τους χτυπήσεις αλύπητα και να στέκονται ακλόνητοι στα πόδια τους. Μπορείς να τους διαλύσεις, να τους ισοπεδώσεις μα δε θα δεις ούτε δάκρυ. Θα πάρεις την ίδια γκριζαρισμένη ανέκφραστη μάσκα. Τη μάσκα μιας πλαστής αδιαφορίας. Γιατί αυτό περιμένουν ότι θέλεις να δεις.

3. Η Ηθελημένη αναισθησία

Γιατί κατά βάθος αυτό έχουν ανάγκη να είναι. Ηθελημένα αναίσθητοι. Γιατί θέλει κότσια να αντιμετωπίσεις το συναίσθημα στα ίσα. Να το αφήσεις να σε διαπεράσει, να το αφήσεις να σε αλλάξει. Θέλει κότσια να είσαι το συναίσθημα στον κόσμο των αριθμών. Θέλει γερό στομάχι να αντέξεις. Είναι εύκολο να κρύβεις ό,τι νιώθεις βαθιά μέσα σου. Να προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει. Δύσκολο είναι να νιώθεις τα πάντα. Να τα νιώθεις δυνατά. Την αγάπη, τον πόνο, την ελπίδα, το φόβο. Να ξέρεις ότι θα βγεις εκεί έξω κι αναπόφευκτα θα πληγωθείς, αλλά να το κάνεις έτσι κι αλλιώς. Από δίψα για ζωή.

4. Η εθελοτυφλία

Κι αυτοί που καταστέλλουν το ξέσπασμα, που αποφεύγουν το συναίσθημα ζουν στα τυφλά. Με την πλάτη γυρισμένη στην αλήθεια. Ξεχνούν να ζήσουν. Αγνοούν την πιο ανθρώπινη πλευρά τους. Την τρωτή, την τσαλακωμένη. Εκείνη που κλαίει, οδύρεται, πονά. Εκείνη που αισθάνεται. Εκείνη που ζει και δεν περιφέρεται απλά σαν σκιά ανάμεσα στις άλλες.

5. Οι άμυνες

Πίσω από κάθε ανέκφραστη μάσκα βρίσκεται ένας καταπιεσμένος άνθρωπος. Ένα παιδί που το ανάγκασαν να μεγαλώσει και του πήρανε το δικαίωμα να αισθάνεται. Πίσω από κάθε στεγνό βλέμμα βρίσκονται ξεσπάσματα που έμειναν μισά. Κι όλα αυτά οχυρωμένα από ασπίδες άμυνας. Όλο αυτό, ένα καλοστημένο θέατρο με έναν σκοπό. Την προστασία του πρωταγωνιστή.

6. Η επιβίωση

Την προστασία του από ένα σκληρό, άκαρδο κόσμο. Που χτυπά ανελέητα με μια ασταμάτητη λύσσα να καταστρέψει ό,τι πιο αγνό διαθέτουμε. Τι  πιθανότητες επιβίωσης έχουμε; Εκεί εφαρμόζεται το «Αν θέλεις να τα βγάλεις πέρα σ’ ένα σκληρό κόσμο πρέπει να σκληρύνεις» αγνοώντας βέβαια το φαύλο κύκλο που ονομάζεται κοινωνία. Βρήκες τον κόσμο σκληρό γιατί πριν από σένα κάποιοι πήραν τις ίδιες αποφάσεις μαζί σου.

7. Η ζωή

Αγνοώντας βέβαια και το πιο βασικό. Το θέμα δεν ήταν ποτέ η επιβίωση.  Το θέμα πάντα ήταν η ζωή. Κι εσύ τη σκορπάς. Τη σπαταλάς κρυμμένος πίσω από μάσκες γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι να πονέσεις. Φοβάσαι να πληγωθείς. Σε βολεύει η άνεση της αναισθησίας. Φορείς με ευκολία την ταμπέλα του άκαρδου για να μη συνδέεσαι.

8. Η ευτυχία

Μαζί με τον πόνο ωστόσο αποκλείεις  και την ευτυχία. Ας μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος κλαίει και στα καλά και στα άσχημα. Κλείνεις την πόρτα σε κάθε πιθανό σενάριο. Απαρνείσαι την ευκαιρία σου. Μένεις κλεισμένος στα τείχη σου. Ψυχρός κι απόμακρος. Κι η ζωή περνά. Φεύγει χάνεται.

9. Η υπόληψη

Κι εσύ το μόνο που κερδίζεις είναι μια υπόληψη. Να τη φοράς και να τη διαφημίζεις, περήφανος για τη σκληρότητα και την αδιαφορία σου. Περήφανος για την αξιέπαινη αναισθησία που υιοθέτησες. Περήφανος που δολοφόνησες κάθε τι ανθρώπινο μέσα σου. Κι έγινες ένας στους πολλούς.

10. Η αλήθεια

Η αλήθεια σου είναι καλά κρυμμένη μέσα σου. Στα χέρια ενός παιδιού που κλαίει για τη χαμένη του αθωότητα και σε στοιχειώνει τις νύχτες .Σε κρατά ξύπνιο με αντάλλαγμα την αλήθεια που ξέχασες. Αν ποτέ θελήσεις να θυμηθείς, μπορείς να αφήσεις τα δάκρυα να τρέξουν. Να αγκαλιάσουν  την πονεμένη σου ψυχή, να επουλώσουν τις κρυμμένες σου πληγές. Να δεις που όλα μετά θα είναι καλύτερα. Όλα είναι καλύτερα μετά το ξέσπασμα. Πρώτα καταιγίδα, μετά ουράνιο τόξο. Η φυσική τάξη των πραγμάτων.