Στη μετακόμιση οι φίλοι είναι το συνεργείο μας

Μετακόμιση τώρα! Κι όσο ωραίο κι αν φαντάζει το θαυμαστικό μου, μόνο ενθουσιασμένοι δεν είμαστε. Βρισκόμαστε κάπου χαμένοι σε μια σειρά υποχρεώσεων που πρέπει να μπουν σε σειρά προτεραιότητας και να εκτελεστούν με άψογες και συγχρονισμένες κινήσεις. Συν τα μπερδεμένα συναισθήματα χαρμολύπης που σου τρελαίνουν το μυαλό. Κι είναι κι εκείνες οι κούτες. Τόσες πολλές κι όλες άδειες. Από πού ξεκινάς και πού τελειώνεις;

Η κρίση πανικού απέχει μερικά δευτερόλεπτα. Και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να καλέσουμε την ομάδα διάσωσης. Μετά το απεγνωσμένο τηλεφώνημα βοήθειας οι συνήθεις ύποπτοι παρελαύνουν φαντασμαγορικά στο διαμέρισμα.

Είναι πρώτα απ’ όλα ο οργανωτικός. Εκείνος που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Έχει ήδη βάλει σε σειρά  τις διαδικασίες που πρέπει να γίνουν, έχει αποφασίσει ποιος θα κάνει τι και τώρα βρίσκεται στο κέντρο του δωματίου να ελέγχει ότι όλα πάνε βάσει σχεδίου.

Έπειτα είναι ο Ράμπο.  Ο δυνατός της παρέας που έχει αναλάβει τις βαριές δουλειές. Κουβαλήματα, φορτώματα, ξεφορτώματα. Όλα κατατάσσονται στο δικό του πεδίο δράσης. Είναι ακούραστος και πάντα πρόθυμος.

Δε θα μπορούσε να λείπει ο ατσούμπαλος. Θα σπάσει σίγουρα ένα πιάτο κι ένα ποτήρι. Σε κάποιον θα σκοντάψει και θα καταλήξει φαρδύς πλατύς στο πάτωμα, προκαλώντας μία ακολουθία γέλιων και πειραγμάτων.

Έντονη παρουσία αποτελεί ο αστείος. Που έχει για όλα ένα ανέκδοτο να πει. Σημείωση: επιλέγει με προσοχή ό,τι πιο σαχλό κυκλοφορεί, καταλήγει να γελά μόνος του κι υπόλοιποι μαζί του.

Είναι και ο συναισθηματικούλης. Κυκλοφορεί πάντα με χαρτομάντιλα. Έχει μια ιστορία για κάθε κουτάλι, μαξιλάρι, βάζο. Τα «Θυμάστε τότε που…» δίνουν και παίρνουν κι εκείνος δε λέει να σταματήσει το κλάμα -εύκολη λεία στα χέρια του αστείου.

Αναπόσπαστο κομμάτι της όλης διαδικασίας αποτελεί ο μουσικός-χορευτής. Αναλαμβάνει την καλλιτεχνική ψυχαγωγία του κοινού. Είτε τραγουδά είτε χορεύει, μπορεί και τα δύο. Στην καλύτερη αποφασίζει να το παίξει DJ. Συν το ότι κάθε αντικείμενο προς μετακόμιση φαντάζει μουσικό όργανο στα χέρια του.

Μην ξεχνάμε και τον αποστειρωμένο. Αγαπημένο του αξεσουάρ η χλωρίνη. Φοράει γάντια και μάσκα και καθαρίζει τα πάντα. Ψεκάζει παντού αντισηπτικό και γκρινιάζει ακατάπαυστα για τη σκόνη.

Και τέλος είναι κι ο αρχιτέκτονας-διακοσμητής. Έχει για όλα άποψη. Απ’ το πώς να τοποθετηθεί ο καναπές μέχρι σε ποιο συρτάρι να μπουν τα κουταλάκια. Κι αν κάνεις το λάθος να μην τον ακούσεις τότε θα φορτωθείς αιώνες γκρίνιας και τόνους από «Στα ‘λεγα εγώ».

Είναι όλοι εκεί έτοιμοι για δράση. Και κανένα αίσθημα πανικού δεν μπορεί να μας πτοήσει τώρα. Έχουμε τους φίλους μας κι είμαστε κομπλέ. Ήταν εδώ στις χαρές μας, στις λύπες, στα άγχη μας, απ’ τη μετακόμιση θα λείπουν; Μας καλύπτουν όπως πάντα. Γεμίζουν τη στιγμή μας με γέλια, μουσικές, κλάματα, τσακωμούς και της δίνουν αξία. Η μετάβαση απ’ το ένα σπίτι στο άλλο γίνεται με τρόπο οικείο, αγαπημένο.

Αποχαιρετούμε το παλιό σπίτι μ’ εκείνους που το ζήσαμε. Που έχουν μια ιστορία ο καθένας να πει για κάθε γωνιά, που ξέρουν κι αγαπούν κάθε αντικείμενο όπως εμείς. Είναι το πρέπον κλείσιμο ενός κύκλου. Κι έπειτα, ανοίγει ένας καινούριος. Και τους χρειαζόμαστε, να κάνουμε μαζί την αρχή. Ν’ ανοίξουμε μαζί τη νέα πόρτα. Να γεμίσει ο ψυχρός νέος χώρος με ζεστούς δικούς μας ανθρώπους, με χρώματα και μυρωδιές. Πώς να το νιώσεις δικό σου, αν δεν το γεμίσεις με τους ανθρώπους σου;

Σταματάς για λίγο τη σκέψη και τους βλέπεις. Στο background παίζει Ζουγανέλη κι έχουν βαλθεί να κάνουν δεύτερες. Ο Ράμπο κουβαλά μια κούτα βιβλία κι ο οργανωτικός του επισημαίνει πού να τα αφήσει. Ο συναισθηματικούλης κλέβει ένα απ’ τα βιβλία και διηγείται  πώς ο ατσούμπαλος έχυσε κάποτε καφέ καταστρέφοντάς το. Εκείνος προφανώς θίγεται, προσπαθεί να δικαιολογηθεί κι έρχεται πληρωμένη η απάντηση απ’ τον αστείο. Κανείς δε γελά και βρίσκει χώρο ο καλλιτέχνης να ρίξει ένα ρεφρέν, μέχρι να φτερνιστεί από ψέκασμα χλωρίνης που προήλθε απ’ τον αποστειρωμένο. Έτσι ώστε να ξεκινήσει ο αρχιτέκτονας να τους βομβαρδίζει με ιδέες για το νέο διαμέρισμα.

Χαμογελάς. Ξέρεις. Όσες μετακομίσεις κι αν κάνεις, δε θ’ αλλάξουν πολλά. Εκείνοι είναι το σπίτι σου -και τους κουβαλάς πάντα μαζί σου.