Στην καθυστέρηση μετράς τη σχέση και τα «θέλω» σου

Είναι παράδοξο πώς καταλήγεις να ελπίζεις για κάτι που απεχθάνεσαι. «Περίοδο» τη λένε και μια ζωή την καταριέσαι. Και να που βρέθηκες στην ανάγκη της. Να μετράς τις μέρες που αργεί και να πανικοβάλλεσαι ώρα με την ώρα. Ανταλλάγματα, κύριέ μου, γιατί τίποτα σ’ αυτή τη ζωή δε χαρίζεται, ούτε καν το σεξ.

Περνάς τον πρώτο πανικό. Ο πανικός φέρνει άγχος και το άγχος, σκέψεις. Πολλές σκέψεις. Το πρώτο στάδιο είναι το στάδιο της μεταμέλειας. Πώς την έπαθες εσύ έτσι, που πάντα πρόσεχες. Και τα κορόιδευες κάτι τέτοια. Έτσι είναι, αυτά που κοροϊδεύεις τα πεθαίνεις εσύ. Ας τη γλυτώσεις αυτή τη φορά και μετά υπόσχεσαι πως δε θα το ξανακάνεις. Θα ‘σαι καλό παιδί και θα παίζεις βάσει κανόνων. Μόνο να τη γλυτώσεις αυτή τη φορά!

Μπα, οι προσευχές σου κι οι μετάνοιές σου μάλλον δεν ήταν αρκετές. Και μπαίνεις σε βαθύτερες σκέψεις. Αν, όντως, μιλάμε για εγκυμοσύνη, τι γίνεται από ‘δω και πέρα; Μιλάμε για σοβαρές καταστάσεις, όχι παίξε-γέλασε.

Πρώτα πρέπει να σκεφτείς τι συνεπάγεται η ζωή σου μ’ ένα παιδί. Να διατυπώσεις την έννοια «γονιός» μέσα σου και να προσπαθήσεις να φανταστείς τον εαυτό σου σ’ αυτήν την ιδιότητα. Μπορεί να το βρεις αδιανόητο, σαν ταινία επιστημονικής φαντασίας, μπορεί να μην αντέχεις καν στη σκέψη, μπορεί να μη σου φανεί και τόσο άσχημο. Είναι πάντα θέμα χαρακτήρα και χρονικής περιόδου.

Έπειτα είναι κι ο άλλος εν δυνάμει γονέας που εμπλέκεται. Ο σύντροφός σου. Ο άνθρωπος με τον οποίο είσαι σε σχέση. Θα μπορούσες να τον δεις ως πατέρα των παιδιών σου; Μπορείς να φανταστείς ένα κοινό μέλλον μαζί του; Η ιδέα να μεγαλώσετε ένα παιδί μαζί, πέραν απ’ τον φόβο –που είναι φυσιολογικό να σου προκαλεί– τι άλλα συναισθήματα σου προξενεί; Έχεις μιαν εικόνα μιας οικογένειας μαζί του μέσα σου ή νιώθεις ότι είναι ένα παροδικό στάδιο της ζωής σου, που σύντομα θα αποκαλείς παρελθόν;

Ζυγίζεις ανθρώπους και καταστάσεις. Μέσα στον πανικό σου, η λογική σου μπορεί να λειτουργήσει καλύτερα από ποτέ. Να σου επισημάνει αλήθειες βαθιά κρυμμένες στο υποσυνείδητό σου που ίσως να μη μάθαινες ποτέ.

Έπειτα, σειρά παίρνουν οι προτεραιότητες. Τι γέρνει περισσότερο στη ζυγαριά; Απ’ το μυαλό σου γυρίζουν οικονομικά, κοινωνικά, συναισθηματικά επιχειρήματα. Γίνονται όλα ένα κουβάρι μέσα σου και προσπαθείς να ξεμπλέξεις μετρώντας τις αλήθειες σου. Είναι ο άνθρωπός σου; Θέλεις οικογένεια, γενικά; Θέλεις οικογένεια, ειδικά, μαζί του; Θέλεις οικογένεια ειδικά μαζί του και, πιο συγκεκριμένα, τώρα;

Κι αν κάπου η απάντηση είναι «όχι», έχω το κουράγιο που απαιτείται μέσα μου να πάω για έκτρωση; Είμαι συναισθηματικά, ηθικά και ψυχολογικά προετοιμασμένη; Έχω αυτά τα αποθέματα θάρρους κι αντοχής στον οργανισμό μου; Μπορώ να ζήσω με τις συνέπειες την υπόλοιπη ζωή μου; Στην όποια περίπτωση, δε θα έπρεπε να έκανα αυτή τη συζήτηση και με το άλλο άτομο που αφορά, πάρα να τα σκέφτομαι μόνη μου; Πόσο είμαι διατεθειμένη να ανοιχτώ από εδώ και πέρα και τι άλλο έχω πλέον να δώσω;

Είτε η περίοδος έρθει, τελικά, είτε όχι, η διαδικασία της καθυστέρησης είναι μια ευκαιρία αναλογισμού και καταμέτρησης συναισθημάτων κι αληθειών. Όσων κρύβουμε μέσα μας και δεν παραδεχόμαστε. Για όσα εφησυχάζουμε τη συνείδησή μας σε ένα βολικό «αργότερα». Ποιος ο λόγος να μένεις σε μια σχέση που δε βλέπεις μέλλον; Έπρεπε να αγχωθείς στη σκέψη ενός επερχόμενου μωρού για να συνειδητοποιήσεις ότι αναλώνεσαι σε μια σχέση χωρίς ουσία;

Απ’ την άλλη, η καθυστέρηση μπορεί απλά να σου επισημάνει αυτό που ήδη ήξερες. Πως αγαπάς τον άνθρωπο που έχεις δίπλα σου. Πως μπορεί να σε τρομάζει η σκέψη ενός μωρού άμεσα, αλλά ξέρεις πως με αυτόν βλέπεις το μέλλον σου κι όποια συνέχεια έχει η ζωή σου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια παράταση χρόνου.

Όπως και να ‘χει η κατάσταση, αυτό που έχεις πάντα υποχρέωση να κάνεις είναι να ‘σαι ειλικρινής πρώτα στον εαυτό σου και μετά στον άνθρωπό σου. Για τα «θέλω» σου, τις σκέψεις και τις επιδιώξεις σου. Κι όλα τα υπόλοιπα θα βρουν τον δρόμο τους.

Υ.Γ. Ωραία η ανασκόπηση της καθυστέρησης, αλλά ακόμα πιο ωραία είναι άμα προσέχεις και την αποφεύγεις. Δεν είμαστε τώρα για να παίζουμε.