Τι φοράμε πάλι σήμερα;

Ξυπνάς το πρωί αλαφιασμένος. Το ξυπνητήρι τρυπά την πλάνη του ονείρου σου, σε προσγειώνει στην πραγματικότητα. Εσύ σε μια αφασία μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας ρωτάς τον εαυτό σου: «Ποιος είμαι; Πού πάω; Τι ώρα είναι, μέρα και ποια χρονιά; Τι θα φορέσω;». Και κάπως έτσι ξεκινά ο εφιάλτης.

Η κλασική ερώτηση που βασανίζει αιώνες τώρα άντρες και γυναίκες όλων των ηλικιών δε θα μπορούσε να σε άφηνε αδιάφορο. Κλείνεις το ξυπνητήρι, τέλος πάντων, για να σταθείς έντρομος μπροστά από μία ανοιχτή ντουλάπα φαινομενικά γεμάτη, πρακτικά τόσο μα τόσο άδεια. Προσπαθείς να διατηρήσεις την ψυχραιμία και τη λογική σου. Δε θα νικήσει η ντουλάπα κι ας είναι άνισος ο αγώνας. Σκέφτεσαι. Απαριθμείς τους παράγοντες που θα συμβάλουν στην απόφασή σου σε έναν μονόλογο παραληρήματος, γνωστός κι ως ο μονόλογος της ντουλάπας.

Παράγοντας πρώτος, χώρος: Πού θα πας; Δουλειά; Για καφέ; Φαγητό; Ραντεβού;

Περιόρισε τις επιλογές σου ψελλίζεις στον κακόμοιρο εαυτό σου που θα απολάμβανε μια βουτιά στο ξέστρωτο ακόμα κρεβάτι. Συγκεντρώσου! Σε επαναφέρει η φωνή της λογικής για να περάσεις στον δεύτερο παράγοντα.

Παράγοντας δεύτερος, χρόνος: Θες πρωινό, βραδινό ή απογευματινό ένδυμα; Μπορείς να συνδυάσεις κάτι για όλες τις ώρες; Μπορείς να μετατρέψεις κάτι πρωινό σε βραδινό; Σκέψου κάτι έξυπνο. Κι αυτοί τόσα χρόνια στα σχολεία κάτι χρήσιμο δε σε μάθανε.

Παράγοντας τρίτος, καιρός: Κρύο; Ζέστη; Σακάκι θες; Κανένα φουλάρι για το λαιμό; Ομπρέλα μήπως; Φρόντισε μόνο το σακάκι να ταιριάζει με το παντελόνι, το φουλάρι να μην είναι ντεμοντέ. Άσ’ το, τελικά μπορεί και να μην είσαι για φουλάρια.

Παράγοντας τέταρτος, παρέα: Ποιους θα δεις; Συναδέλφους; Φίλους; Πρώην; Νυν; Τι εντυπώσεις θέλεις να αφήσεις; Μήπως υπερβάλλεις; Κάτι «keep it simple» που βάζεις στο instagram της παρούσης είναι.

Παράγοντας πέμπτος, σωματική κατάσταση: Βάλε κάτι που σε κολακεύει τουλάχιστον. Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια, τα πήρες τα κιλάκια σου τελευταία, απόφυγε τα στενά. Και συντόμευε, έχεις ήδη αργήσει.

Παράγοντας έκτος, μόδα: Κοίτα να συμβαδίζεις λίγο με τις τελευταίες τάσεις, μη φαίνεσαι απαρχαιωμένος. Στη χειρότερη μελέτα κανένα περιοδικό μόδας και τόσες fashion bloggers τι τις έχεις κάνει follow;

Παράγοντας έβδομος, προηγούμενες εμφανίσεις: Φόρεσες ποτέ ξανά τον ίδιο συνδυασμό; Κι αν ναι πού; Α ναι, στα γενέθλιά της φίλης του κουνιάδου της Μαρίας που είδες την αδερφή του Κώστα που συχνάζει στην καφετέρια που μπορεί να περάσεις για καφέ. Άπαπα, δεν εμφανίζεσαι έτσι, και πάμε ξανά απ’ την αρχή.

Κι επαναλαμβάνεις την παραπάνω διαδικασία ξανά και ξανά σαν μάθημα που πρέπει να εμπεδώσεις. Και μαθαίνεις να ζεις μ’ αυτό. Ο μονόλογος της ντουλάπας γίνεται καθημερινότητα και ρουτίνα. Απ’ τα πιο ασήμαντα κι έναν καφέ, μέχρι γάμους, βαφτίσεις, βραδινά events κι επαγγελματικά ραντεβού. Διαρκεί από πέντε λεπτά μέχρι ολόκληρους μήνες βάσει τη βαρύτητα της περίστασης και την αντοχή που διαθέτεις.

Κι ο χρόνος κυλά κι εσύ μέρα με τη μέρα πείθεσαι πως είσαι ό,τι δείχνεις. Ντύνεσαι καλύτερα για να υπάρξεις καλύτερα. Αλλά όλο αδειάζεις. Επιρρίπτεις τις ευθύνες του κενού σου στις ατέλειες του ντυσίματος κι όχι της προσωπικότητας. Κι η επιλογή των ρούχων γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Γιατί αδυνατείς να βρεις ρούχα να γεμίσουν το κενό. Είναι όλα πλέον ίδια, άχρωμα και χιλιοφορεμένα. Αντικατοπτρίζουν το τι βλέπεις μέσα σου και σε σκοτώνει.

Το θέμα καταντά εκνευριστικά απλό. Ο άνθρωπος εφηύρε το ντύσιμο για να προστατέψει το σώμα του και να το κρατήσει ζεστό. Παρ’ όλο που έχουμε παρεκκλίνει πολύ απ’ τον αρχικό σκοπό, μία φανέλα εξακολουθεί να είναι μία φανέλα όπως ένα παντελόνι εξακολουθεί να είναι ένα παντελόνι. Μη ζητάς θαύματα. Είτε το παντελόνι συνδυάζεται χρωματικά με τη φανέλα είτε όχι εξακολουθείς να παραμένεις ο ίδιος εαυτός σου. Ο ίδιος που θα είσαι και χωρίς ρούχα. Και πέρα απ’ τα κοινωνικά στερεότυπα και τις ταξικές διαφορές, όπου το κουστούμι κι η μάρκα σου προσδίδουν κύρος, δεν παύουμε να περιφερόμαστε γυμνοί εκεί έξω. Μόνα όπλα η προσωπικότητα κι ο χαρακτήρας μας. Ίσως κι ένα χαμόγελο. Κατά τ’ άλλα γυμνοί, κι ας περνάμε τόσες ώρες σε άδοξους μονολόγους ντουλάπας.