Χωρίζουμε για να ζήσουμε όσα σπουδαία μας περιμένουν

«Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλο. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος τρόπος να γνωριστούν». (Τάσος Λειβαδίτης)

Φεύγεις, φεύγω, φεύγουμε. Τελειώσαμε. Τόσο απλά και τόσο δύσκολα. Δεν καταφεύγουμε σε αυταπάτες του στιλ «Δε φταις εσύ, φταίω εγώ», «Θέλω χρόνο με τον εαυτό μου», «Δεν υπάρχει το πάθος της αρχής», «Σ’ αγαπώ αλλά φιλικά». Δεν εθελοτυφλούμε. Κι αν οι άλλοι έχουν μάθει περίτεχνα να κρύβουν τις αλήθειες τους πίσω από καλοστημένες δικαιολογίες μεταφρασμένες στις πιο πάνω κλισέ φράσεις, εμείς είχαμε το θάρρος να πούμε τη δικιά μας. Κι η αλήθεια είναι ότι αγαπιόμασταν και πάθος είχαμε κι ούτε τρίτοι υπήρχαν κι ούτε φιλικές διαθέσεις είχαμε. Απλά ζητούσαμε νέες εμπειρίες.

Είναι μεγάλη η ζωή να την χωρέσεις σ’ έναν άνθρωπο. Κι εμείς χαμένοι σ’ ένα παρατεταμένο ψάξιμο. Κι αν υπήρξαν εποχές που η ζωή συνεπαγόταν συμπόρευση μ’ έναν, εμείς δεν τις ζήσαμε. Γεννηθήκαμε σ’ αυτές του χάους και της ρευστότητας. Όπου οι άνθρωποι αλλάζονται κι ανταλλάσσονται. Αγαπούσαμε αυτό που είχαμε, αλλά κάτι έλειπε. Κι ήταν αυτό που έπρεπε να αποζητήσουμε αλλού. Είχαμε λάβει ό,τι μπορούσαμε να πάρουμε ο ένας απ’ τον άλλον, είχαμε προσφέρει ό,τι μπορούσαμε να δώσουμε.

Κι όταν ξυπνήσαμε ένα πρωί και συνειδητοποιήσαμε τη θνητότητά μας, πως οι μέρες μας κάποτε θα τελειώσουν κι η ζωή δε θα μας ξαναχαριστεί, είχαμε την υποχρέωση στους εαυτούς μας να ζήσουμε. Να εκμεταλλευτούμε όλες τις δυνατότητες που μας προσφέρονται, να τρέξουμε όλες τις πιθανότητες που μπορούν να προκύψουν. Να παίξουμε με τις αποφάσεις μας. Κι όσο και να το κάνεις, η σχέση είναι δέσμευση. Υποχρέωση. Η αγάπη του άλλου ένα γλυκό βάρος. Που όσο γλυκό και να είναι σε κρατά πίσω.

Εκεί έξω, στο άγνωστο του γνωστού μας κόσμου, υπάρχουν εκατομμύρια μοναδικά ξεχωριστοί άνθρωποι. Καθένας τους μια νέα δυνατότητα, μια μικρή πιθανότητα. Μια κλειστή πόρτα που περιμένει να την ανοίξουμε. Κι εμείς να παραμένουμε στη μία που έχουμε ήδη ανοίξει και δε μας οδήγησε σε κάνα σπουδαίο σκηνικό. Να προσπαθούμε να πάρουμε περισσότερα από μία πηγή που έχει ήδη στερέψει, ενώ περιμένουν τόσες άλλες να τις ανακαλύψουμε.

Το άγνωστο μας δελεάζει. Μας ιντριγκάρει το καινούργιο, η αλλαγή. Θέλουμε περισσότερα και τα θέλουμε τώρα. Θέλουμε να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας απ’ την αρχή. Να ξεφύγουμε από κάθε στερεότυπο και κάθε επιβεβλημένη ρουτίνα. Να φτάσουμε τα όριά μας. Να παίξουμε μαζί τους. Να δούμε τι υπάρχει πέρα απ’ αυτά. Να δοκιμάσουμε και να δοκιμαστούμε. Να αποκτήσουμε άποψη και μέτρο σύγκρισης. Να δούμε αν αυτό που ζούμε είναι έρωτας ή αν υπάρχει κάτι περισσότερο, κάτι πιο δυνατό για μας να ζήσουμε.

Κι όταν όλα αυτά έχουν πλέον φυτευτεί στο μυαλό σου, δεν υπάρχει άλλη λύση, οδεύεις ήδη στο μονοπάτι του χωρισμού. Γιατί αν το καταπιείς και συμβιβαστείς, τότε όλα τα προαναφερόμενα «να» θα γίνουν «αν». Αν ξέφευγα, αν δοκίμαζα, αν αποκτούσα άποψη, αν είχα κάτι να συγκρίνω, αν αυτό είναι έρωτας. Και τα «αν» μπορούν να σε τρελάνουν -όσο βέβαια τα αφήσεις.

Το θέμα είναι να ξεφύγεις απ’ το comfort zone σου και να τολμήσεις το χωρισμό. Να μη φοβηθείς να το πεις. «Έχω ανάγκη να δοκιμάσω κάτι καινούργιο». Και να το κάνεις. Κι έπειτα άμα χορτάσεις από εμπειρίες και γνώσεις, όταν έχεις κουραστεί απ’ τις περιπλανήσεις, μπορείς να κατασταλάξεις γεμάτος κι ελεύθερος από κάθε είδους «αν».

Η ζωή είναι μικρή. Μερικές στιγμές. Χάνεται, φεύγει. Το θέμα είναι να μάθουμε να την ζούμε. Να μην την σπαταλούμε σε ξεθωριασμένα «θέλω». Να την τραβάμε και να την κάνουμε δική μας. Να γεμίζουμε με όσα περισσότερα μπορούμε την γκάμα των εμπειριών μας. Να μεγαλώνουμε και να γεμίζουμε αντί να αδειάζουμε.

Μερικές φορές, ένας άνθρωπος είναι αρκετός. Κι είναι τυχεροί όσοι το ζήσουν. Μα εμείς που για ακόμα μια φορά σταθήκαμε άτυχοι ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Οι λύσεις συμβιβασμού δε βοήθησαν ποτέ κανένα. Λίγο ρίσκο θέλει και μερικά δευτερόλεπτα θάρρους.