3 βήματα για να θεραπευτείς απ' ένα επώδυνο παρελθόν

Κάθε άνθρωπος έχει χτίσει με βάση τις εμπειρίες και τα βιώματα του, το δικό του ξεχωριστό παρελθόν. Και ναι, κάθε παρελθόν είναι συνήθως επώδυνο, αφού πάθη, λάθη και στραβά διαμορφώνουν την οπτική γωνία που βλέπουμε την εκάστοτε κατάσταση και καλούμαστε να την κρίνουμε ή να την αντιμετωπίσουμε αναλόγως. Γιατί η αλήθεια είναι πως το παρελθόν μας, διαμορφώνει κατά πολύ τον χαρακτήρα μας και τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε κάθε ερέθισμα που δεχόμαστε -θέλοντας και μη. Όταν λοιπόν, αποτελείται κυρίως από άσχημες στιγμές, όσο οι όμορφες στιγμές μετριούνται εύκολα στα δάκτυλα, τότε μας συνεπαίρνει το συναίσθημα, μας σκεπάζει η θλίψη κι η ενοχή, και παρακαλάμε να είχαμε χειριστεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο μια κατάσταση. Παρακαλάμε να είχαμε τολμήσει να ξεστομίσουμε αυτά που θέλαμε και όχι να τα πνίξουμε στη σιωπή, να είχαμε πάρει το ρίσκο κι ας είχαμε πέσει και στα πατώματα στην τελική.

Και φυσικά οι αμέτρητες σκέψεις κι ερωτήσεις σχετικά με το παρελθόν δημιουργούν τόσο ψυχική όσο και σωματική ανισορροπία και ταραχή. Μα τι να κάνουμε όμως που ο χρόνος δε γυρίζει πίσω; Τι να κάνουμε αφού δεν μπορούμε να ανατρέψουμε αυτά που έχουν ήδη συμβεί; Ό,τι έγινε, έγινε λοιπόν, λέμε στον εαυτό μας και προσπαθούμε να τον πείσουμε, προκειμένου να μην τρελαθούμε. Για να καταφέρουμε να θεραπεύσουμε λοιπόν ένα επώδυνο παρελθόν, αρκεί να ξεκινήσουμε από το σημείο μηδέν και να αναθεωρήσουμε για κάποιες καταστάσεις, μία προς μία. Γιατί η αλήθεια είναι πως είμαστε αρκετά αυστηροί κριτές με τον εαυτό μας και μας αξίζει κάτι καλύτερο.

Πρώτο Βήμα: Συγχώρεσε τον εαυτό σου που κάνει λάθη

Το πρώτο βήμα, είναι να αποδεχτούμε πως ζωή χωρίς λάθη, δεν είναι ζωή. Γιατί, δεν είμαστε μηχανές, είμαστε άνθρωποι με χιλιάδες συναισθήματα. Συναισθήματα τα οποία άλλοτε μας συνεπαίρνουν κι άλλοτε τους βάζουμε φρένο. Παίρνουμε οποιαδήποτε μορφή ανάλογα με το τι νιώθουμε κι αποφασίζουμε ανάλογα με τις επιρροές μας. Γινόμαστε ευαίσθητοι και ευάλωτοι ή απόλυτοι και απόμακροι. Κι αυτό δεν είναι κάτι που ελέγχουμε πάντα. Κάποιες φορές πράττουμε με οδηγό το συναίσθημα, κάποιες άλλες πάλι με τη λογική. Και με αυτόν το τρόπο τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή κάθε φορά. Άλλωστε, το καθετί έχει συνέπειες, οι οποίες πότε είναι θετικές, πότε είναι αρνητικές και πότε γίνονται φωτιά να μας κάψουν. Όπως και να έχει όμως, παύοντας να είμαστε ευθυνόφοβοι κι αναλαμβάνοντας την ευθύνη για οτιδήποτε λαμβάνουμε μέρος είτε λίγο είτε πολύ, τότε γινόμαστε αντικειμενικοί και βαδίζουμε πλέον προς τη γνώση και τη συμμόρφωση.

Δεύτερο Βήμα: Προσπάθησε να διορθώσεις όσες πτυχές σου δεν αγαπάς

Το δεύτερο βήμα, είναι να προσπαθήσουμε να διορθώσουμε ή να αλλάξουμε βασικά στοιχεία του εαυτού μας, τα οποία δε μας αρέσουν. Αν δηλαδή κάνοντας μια σύντομη αναδρομή περισυλλογής, εντοπίσουμε ένα συγκεκριμένο μοτίβο αντιδράσεων το οποίο θέλουμε να αλλάξουμε εντελώς, τότε αρκεί να προσπαθήσουμε να δούμε σε βάθος τους λόγους για τους οποίους κάνουμε το ίδιο λάθος κάθε φορά. Να προσπαθήσουμε να βρούμε τον λόγο που δεχόμαστε συμπεριφορές και αντιδράσεις οι οποίες δεν αρμόζουν στο χαρακτήρα μας ή το γιατί επηρεαζόμαστε τόσο από τη γνώμη κάποιου άλλου, να δούμε τα ελαττώματά μας και να αναρωτηθούμε γιατί υπάρχουν. Σε γενικές γραμμές, πρέπει να εντοπίζουμε τι είναι αυτό που δε μας αρέσει, δε μας κάνει, δε μας γεμίζει και μας αλλοιώνει και να προσπαθούμε να το αλλάξουμε δουλεύοντας αρκετά με τον εαυτό μας, προκειμένου να γίνουμε περισσότερο δυναμικοί.

Τρίτο Βήμα: Aποδέξου ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη

Το τρίτο και καταλυτικό βήμα, είναι η αποδοχή. Το να μάθει κανείς ν’ αποδέχεται είναι το άλφα και το ωμέγα. Είναι η αρχή του παντός. Υπάρχουν στιγμές και γεγονότα τα οποία δεν μπορούμε να ελέγξουμε κι αυτό είναι κάτι πολύ ισχυρό που πρέπει απλώς ν’ αποδεχτούμε. Επομένως, πρέπει να αντιληφθούμε πως δεν είναι όλα στο χέρι μας, αλλά και στο χέρι, της ζωής, της τύχης, αλλά κι εκείνου που έχουμε απέναντί μας. Η ζωή είναι απρόβλεπτη. Η κάθε μέρα, είναι διαφορετική και τα ερεθίσματα που δεχόμαστε κάποιες φορές είναι αρκετά για να μπορέσουμε ν’ αντέξουμε όσα έχουμε στις πλάτες μας. Πρέπει λοιπόν να μάθουμε να δεχόμαστε το φορτίο που έχουμε να κουβαλήσουμε και να εστιάζουμε στα μικρά, θετικά κομμάτια της μέρας, που μας τη δίνουν δύναμη, που αυτό απαιτεί.

Επομένως ναι, το παρελθόν είναι παρελθόν κι εκεί ανήκει. Δεν είναι σοφό ν’ αναλώνουμε χρόνο για εκείνο, για τον απλούστατο λόγο ότι είμαστε στο παρόν, κι όλα κυλούν τόσο γρήγορα, που χάνουμε στιγμές από τη ζωή μας κάθε φορά που ασχολούμαστε με τα παλιά.