Είναι τελικά οι ανθρώπινες σχέσεις δύσκολες ή μήπως εμείς τις δυσκολεύουμε τόσο πολύ; Κι αν όντως το κάνουμε, τότε γιατί τείνουμε να νιώθουμε πάντα πληγωμένοι όποιον δρόμο και να πάρουμε; Η αλήθεια είναι πως όλα λύνονται με διάλογο, κι ενώ αυτό είναι κάτι που ξέρουμε, δειλιάζουμε και δεν ξεκαθαρίζουμε σχεδόν ποτέ τη θέση, τα θέλω, καθώς και τους στόχους που έχουμε θέσει στον εαυτό μας. Με αποτέλεσμα να πληγωνόμαστε.
Φοβόμαστε την κοινή πορεία που ίσως πάψει να υπάρχει και την ίδια τη διαδρομή του άλλου, σε κάθε σημείο που διαφέρει απο τη δική μας. Μα αν όντως δεν υπάρχει κοινή πορεία, τότε αυτό σημαίνει πως δεν ήταν τελικά η σχέση που φανταζόμασταν ως ιδανική. Κι αρχίζουμε να κάνουμε σκέψεις για υποχωρήσεις και συμβιβασμούς από την πλευρά του άλλου προσώπου. Τι απαίτηση είναι αυτή όμως, όταν εμείς πρωτίστως δεν έχουμε τη θέληση για κάτι τέτοιο από πλευράς μας;
Ας ρίξουμε κάτω τα χαρτιά μας λοιπόν, να δούμε αν αξίζει τον κόπο. Έχεις ορίσει τις προτεραιότητές σου, θέλεις να ζήσεις, να ταξιδέψεις, να ρισκάρεις και να φας τα μούτρα σου, να μην έχεις υποχρεώσεις, να δημιουργήσεις κάτι δικό σου, να μην αφήσεις χιλιάδες απωθημένους ουρανούς. Αντίθετα, μπορεί να έχεις θέσει ένα όριο ηλικίας για τα δικά σου δεδομένα, όπου και θα ήθελες να έχεις εξασφαλίσει μια ζωή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα σου, με μια σταθερή δουλειά, μισθό και οικογένεια με τουλάχιστον δύο παιδιά μες στα επόμενα χρόνια. Ό,τι κι αν είναι αυτό που θέλεις ή δε θέλεις να κάνεις, επηρεάζει τη σχέση σου με το άλλο άτομο, γιατί καθορίζει ένα μέρος της πορείας σας. Και αν το καλοσκεφτείς είναι λογικό και προφανές.
Με την πρώτη σκέψη φυσικά, φαίνεται σαν λύση να κάνει ο ένας απο τους δύο ένα βήμα πίσω, να υποχωρήσει, να αλλάξει πορεία. Και ακριβώς σε αυτό το σημείο ξεκινάει το πρόβλημα. Γιατί όταν σφίγγει ο κλοιός μόνο για τον έναν, ξεκινήσουν οι συμβιβασμοί και χάσει κι ένα μέρος της ζωής του, τότε βλέπει τη σχέση σαν φορτίο. Κι αυτό συμβαίνει, γιατί όταν ο άνθρωπος που έχεις δίπλα σου, δεν είναι πρόθυμος να ταράξει τα νερά του, τότε δεν ήταν ποτέ δικός σου. Και κάπως έτσι ξεχωρίζεις το πάθος από το λάθος.
Γιατί αν δεν κάνουν και οι δύο υποχωρήσεις, αυτός που νομίζει πως κάνει υποχωρήσεις, στην πραγματικότητα συμβιβάζεται. Και έτσι χάνει την ευτυχία της ολοκλήρωσης. Χάνει το να είναι με κάποιον που να μπορεί να επικοινωνήσει, να νιώθει κατανόηση και σεβασμό, σε κάθε του βήμα.
Άλλωστε, όταν θέλουμε προσπαθούμε να βρίσκουμε τρόπους ώστε να κρατήσουμε με νύχια και με δόντια αυτό που έχουμε δημιουργήσει. Όταν δε θέλουμε πάλι, βρίσκουμε ατελείωτες δικαιολογίες βασιζόμενες πάντα στο «Θέλω, αλλά δεν μπορώ». Μα όταν θέλουμε, όλα τα μπορουμε κι αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Και κάστρα αν θέλεις γκρεμίζεις και τα ξανά χτίζεις από την αρχή.
Για όλους αυτούς τους λόγους, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως οφείλουμε εξαρχής να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με τα σχέδιά μας, πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μας και στη συνέχεια με τον σύντροφό μας. Το συναίσθημα έχει την τάση να μας συνεπαίρνει πολλές φορές και στο ξεκίνημα μιας γνωριμίας θεωρούμε πως μπορούμε να βάλουμε φρένο σε όλα εκείνα που θέλουμε να επιτύχουμε, προκειμένου να μπορέσουμε να βαδίσουμε μαζί με τον άλλον. Κι όταν έρχεται η στιγμή που καταλαβαίνουμε πλέον πως είναι αδύνατον να το αλλάξουμε όλο αυτό, τότε είναι ήδη αργά γιατί έχουμε χαραμίσει χρόνο, κόπο και συναίσθημα. Επομένως, τα ξεκάθαρα είναι και τα καλύτερα.
Γιατί δεν μπορούμε να δέσουμε τον άνθρωπό μας με σχοινιά, προκειμένου να μην τον χάσουμε από τη ζωή μας. Δεν μπορούμε να τον κάνουμε να θέλει ό,τι θέλουμε και εμείς, ώστε να είμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Δεν μπορούμε να τον κρατάμε στάσιμο με οποιονδήποτε τρόπο, μην αφήνοντάς τον να εξελιχθεί. Δεν μπορούμε να του κόψουμε τα φτερά, αν τον θέλουμε πραγματικά. Ούτε θα έπρεπε να κόψουμε τα δικά μας φτέρα για να μπορέσει εκείνος να ακολουθήσει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
