Μόλις χώρισες. Ξαφνικά αλλάζεις ζωή, συνήθειες και καθημερινότητα, στην προσπάθεια να συμφιλιωθείς και πάλι με τη μοναχικότητα. Κι όσο κι αν σου λένε οι φίλοι σου πως είσαι καλύτερα έτσι, δίνοντάς σου συμβουλές προκειμένου να επουλώσεις τις πληγές εκείνες άμεσα, με φράσεις τύπου «Ο έρωτας με έρωτα περνάει», «θα ηρεμήσεις», δεν πατάς κάποιο μαγικό κουμπί και σβήνονται όλα. Κι όμως, σφίγγεις τα δόντια και κάνεις εκείνη την προσπάθεια, προκειμένου να νιώσεις καλύτερα και να προχωρήσεις με νέα πλέον δεδομένα. Μέχρι να έρθει η στιγμή που θα δεις τον πρώην σύντροφο να έρχεται στον ύπνο σου και να σου ταράζει τα σωθικά ακόμα κι εκεί. Γιατί όταν η επιλογή για τη λήξη μιας σχέσης δεν είναι δική σου, τότε πονάει δίπλα, τριπλά και να ‘χαμε να λέγαμε.
Ξυπνάς, παρακαλώντας χίλιες φορές να τον έβλεπες στ’ αλήθεια, γιατί ίσως έτσι ο πόνος να ήταν λιγότερο επώδυνος. Ίσως να μην πονούσε τόσο μια τυχαία συνάντηση σε σχέση με τις αμέτρητες αναμνήσεις που ήρθαν στη θύμησή σου, προκαλώντας ανατάραξη του ύπνου και της ψυχικής σου ηρεμίας. Μια χαρά τακτοποιημένα τα είχες άλλωστε, και σωστά οργανωμένες τις σκέψεις, τώρα τι είναι αυτό; Γιατί να ήρθε για να σε ταράξει; Βλέπεις όντως κάποιο όνειρο ή όντως σ’ αγγίζει και σε φιλάει μ’ αυτό το πάθος που μόνο εσύ ξέρεις; Νιώθεις τη σφιχτή αγκαλιά του, αισθάνεσαι τη γεύση του φιλιού από το τσιγάρο που έκανε πριν σε φιλήσει μια φορά ακόμη, σας βλέπεις να γελάτε με την ψυχή σας χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, πειράζοντας ο ένας τον άλλον. Γιατί, ρε γαμώτο, στράβωσαν όλα, σκέφτεσαι για ένα δευτερόλεπτο, αλλά μετά επανέρχεσαι προσπαθώντας να απομακρύνεις από μέσα σου αυτή την αίσθηση οικειότητας που σε τάραξε μέσα στον ύπνο σου.
Άραγε, το υποσυνείδητο μάς τρώει τα σωθικά, ή όντως μας επιτρέπετε να ζούμε πού και πού στα όνειρά μας; Νόμιζες πως καλά τα κατάφερες και ξέχασες, μας δεν ξεχνιούνται έτσι οι έρωτες. Πάντα θα έρχονται να μας βγάζουν όποτε θέλουν από τα νερά μας. Ίσως θέλουν να επιβεβαιώσουν αν είμαστε ακόμη εκεί, ίσως πάλι εμφανίζονται για να μας βασανίσουν, να μας κάνουν να χάσουμε ακόμα και τον ύπνο μας. Από την άλλη, σκέφτεσαι πως τουλάχιστον μπορείς να το ζήσεις λίγο παραπάνω έτσι, βρίσκοντας καταφύγιο στις αναμνήσεις που σου έχει αφήσει. Τώρα, αν είναι για καλό ή κακό, κανείς δεν ξέρει κι ούτε θα μάθουμε ποτέ. Αρκεί μονάχα η στιγμή, αυτή η έντονη που δεν ξέρεις αν είναι όντως όνειρο, εφιάλτης ή πραγματικότητα.
Μάλλον το ήθελες πολύ. Μάλλον αν το ξανά ζούσες να είχες να μετανιώνεις για λιγότερα. Ίσως να τα έκανες όλα με διαφορετικό τρόπο, ώστε ν’ αποφύγεις τον χωρισμό. Ίσως όλα να γίνονται για κάποιο λόγο τελικά, ίσως και να μη γίνονται για κανένα λόγο. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, το σίγουρο είναι πως ό,τι μένει είναι στιγμές κι αναμνήσεις. Κι οφείλουμε να τις σεβόμαστε για να είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές το φινάλε. Άλλωστε, με το ζόρι κανείς δε μένει δίπλα μας, ούτε θα το θέλαμε.
Κι ας φεύγουν οι άνθρωποι. Ας είναι τα όνειρα που μένουν. Θα βρούμε έτσι τον τρόπο να φυλάξουμε τις αναμνήσεις μας εκεί μέσα, για να γυρνάμε στο καταφύγιό μας, κάθε φορά που μας δίνεται αυτή η ευκαιρία αυτή απλόχερα. Κι αν είναι ψυχοφθόρο, λέει; Φαντάσου να σου ξύνουν την πληγή και να μην μπορείς να ξεφύγεις. Μέχρις ότου να μην πονάς πια, μέχρις ότου να μη σε νοιάζει. Μέχρι να μην παρακαλάς να κοιμηθείς, μέχρι να μη φοβάσαι να ξυπνήσεις.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
