Από την παιδική ηλικία η οικογένεια μάς μεταφέρει κάποιες βασικές αξίες, τις οποίες εν συνεχεία καλλιεργούμε και εξελίσσουμε. Οι αξίες αυτές είναι ο βασικός πυλώνας για να διαμορφώσουμε τον χαρακτήρα μας, να διαχωρίσουμε το καλό απ’ το κακό με βάση αυτά που μας δίδαξαν οι γονείς μας. Μεγαλώνοντας γινόμαστε πιο ώριμοι και συνειδητοποιημένοι, προσπαθούμε να φτιάξουμε τη ζωή μας κάνοντας τις δικές μας επιλογές. Και φτάνουμε, λοιπόν, στο λεπτό σημείο που νιώθουμε πως ήρθε πλέον η ώρα να οριοθετήσουμε, να θέσουμε εκείνη την κόκκινη γραμμή που κόβει τον ομφάλιο λώρο από την οικογένειά μας κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας.
Αυτό δε συμβαίνει γιατί πια αγαπάμε λιγότερο τους δικούς μας. Απλώς η ενηλικίωση μάς δίνει το δικαίωμα να πάρουμε τη σκυτάλη και να προχωρήσουμε. Μας ενοχλεί να δίνουμε αναφορά τι ώρα θα γυρίσουμε σπίτι, με ποιον θα βγούμε, γιατί δεν έχουμε όρεξη σήμερα να μιλήσουμε σε άνθρωπο και γενικά να απολογούμαστε για όσα επιλέγουμε να κάνουμε.
Σε αυτό το σημείο όμως πρέπει να τονίσουμε κάτι εξίσου σημαντικό. Κάθε άνθρωπος, κάθε παιδί, ακόμη και τα αδέρφια μεταξύ τους διαφέρουν στο κομμάτι της οριοθέτησης. Υπάρχουν, λοιπόν, περιπτώσεις -και δεν είναι λίγες- που τουλάχιστον ένα από τα αδέρφια δεν μπορεί ή δε θέλει να κρατήσει αποστάσεις από την οικογένεια. Παραμένει δεμένο με τέτοιο τρόπο που δύσκολα θα πάρει οποιαδήποτε απόφαση για τη ζωή του χωρίς ν’ ακούσει πρώτα τι θα πουν οι γονείς. Πάντα θα επιστρέφει πιο εύκολα σπίτι όταν κάτι στραβώσει και θα δέχεται καθοδήγηση απ’ τους δικούς του.
Σε μια τέτοια περίπτωση, λοιπόν, η οικογένεια δύσκολα θα αποδεχτεί τα όρια του ενός όταν ο άλλος δε θέτει κανένα απολύτως. Θα θέλει πάντα να έχει τον έλεγχο, έχοντας απαιτήσεις και απ’ το παιδί που προσπαθεί να κρατήσει αποστάσεις, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διαπληκτισμοί και να διαταράσσεται η υγιής σχέση μεταξύ των μελών της. Η συγκεκριμένη στάση από πλευράς των γονέων μόνο προβλήματα μπορεί να φέρει, καθώς προκαλείται πίεση και πολλές φορές γίνονται ακόμα και συγκρίσεις μεταξύ των παιδιών. Εκείνος που οριοθετεί συχνά αποκαλείται σκληρός και το δύσκολο-αντιδραστικό παιδί της φαμίλιας, ενώ εκείνος που δεν οριοθετεί παραμένει το καλό παιδί, το στήριγμα ή αλλιώς το αποκούμπι.
Σε αυτή την περίπτωση αρκεί να γίνει αντιληπτό ότι κάθε μέλος διαχειρίζεται διαφορετικά καταστάσεις. Το υγιές είναι να αποκοβόμαστε, το έχουμε ανάγκη. Οφείλουμε να αξιοποιήσουμε τα εφόδια που πήραμε και να γίνουμε η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, να γράψουμε τη δική μας ιστορία. Είναι καλό να κρατάμε αποστάσεις τόσο από την οικογένειά μας όσο και από οτιδήποτε άλλο μας στερεί αυτή τη δυνατότητα με κάποιο τρόπο. Ακόμα κι αν θέσουμε τα δικά μας όρια, η οικογένεια πάλι θα είναι εκεί να μας στηρίξει.
Επομένως, για να γίνει πλήρως κατανοητό ότι απογαλακτιστήκαμε, οφείλουμε να κάνουμε ξεκάθαρες τις γραμμές μας και να μας προφυλάσσουμε από όλους -ακόμα και από την οικογένειά μας ή τα αδέρφια μας αν χρειαστεί. Χτίζουμε ένα τοίχος, τη δική μας ασπίδα μέχρις ότου να νιώθουμε καλά. Το λέμε, το φωνάζουμε και πορευόμαστε με αυτό, γιατί είναι ένα ακόμη κομμάτι από τις αξίες μας. Μαθαίνουμε να είμαστε σταθεροί, απόλυτοι, να τα βγάζουμε πέρα μόνοι. Με τον καιρό οι γονείς θα καταλάβουν ότι τελικά είμαστε δυνατοί κι όχι τόσο σκληροί όσο νόμιζαν, πως όσα μας έμαθαν έπιασαν τόπο και γίναμε δυναμικοί και ανεξάρτητοι.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
